vrijdag 10 november 2017

Sigrid Kaag: topdiplomaat met Palestijnse banden (2)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/11/10/sigrid-kaag-topdiplomaat-palestijnse-banden-2/

 

= IMO Blog = 

 

Hoe bezorgd moeten we ons maken over Sigrid Kaag als nieuwe minister van Ontwikkelingssamenwerking? Ze is zoals gezegdgetrouwd met een Palestijnse voormalige onderminister onder Arafat. Ze stond aan het hoofd van UNRWA, waarvan de nauwe banden met Hamas bekend zijn. Ze woonde jarenlang met haar man in Oost Jeruzalem, en uit een uitzending van Buitenhof van 21 jaar geleden blijkt dat ze in ieder geval toentertijd het Palestijnse narratief volledig had omarmd. De ene na de andere aantijging tegen Israel wordt geuit, ze beweert dat de vader van haar man door een orthodox Joodse familie uit zijn huis is gezet, en dat hij door een Jood werd aangevallen. Ze heeft het continu over confiscatie van land, economische uitsterving, huisonteigeningen. Politiek actieve Palestijnen die zich voor vrede inzetten (want iets anders doen Palestijnse activisten uiteraard niet) worden door rechtse Israeli’s aangevallen. Ze zegt voor vrede te zijn, voor twee staten, maar gaat helemaal nergens in op Palestijns geweld en extremisme, op hoe een serie van aanslagen toentertijd de grote steun in Israel voor de Arbeidspartij en voor het Oslo vredesproces heeft doen kantelen in het voordeel van Netanyahu. Wel beschuldigt ze Netanyahu indirect van racisme, heel geraffineerd, door met instemming Israelische demonstranten aan te halen die het hebben over “soundbites met een haast racistische en demagogische teneur over de Palestijnse vredespartner (Arafat, RP) die in het nauw wordt gedreven”. Vervolgens legt ze uit dat Arafat inderdaad ‘geen perfecte regeringsleider’ is, maar daar voert ze tal van verzachtende omstandigheden voor aan: de Palestijnen hebben nou eenmaal geen perspectief, ze zitten gevangen in Gaza en worden behandeld als derderangs burgers. Het ligt, kortom, allemaal aan Israel en Arafat valt niks te verwijten. Ze zat tegenover de religieuze en emotionele Wiesje de Lange, wat haar in een comfortabele positie bracht als de redelijke stem die vrede wil en een oplossing, terwijl De Lange bleef hangen in de groot-Israel gedachte en haar gevoel bedreigd te worden en nooit een Arabier te kunnen vertrouwen.

 

Wellicht denkt ze inmiddels wat genuanceerder, en heeft ze gezien dat Arafat zelf ook een aandeel had in het geweld, en een dubbelrol speelde door enerzijds geweld soms te veroordelen en over vrede te praten, en tegelijkertijd zelfmoordaanslagen te steunen en Israel te delegitimeren. Wie weet, maar de kans is klein dat ze zo’n draai heeft gemaakt, zeker nu ze nog steeds met Anis Al-Qaq is getrouwd en jarenlang voor de VN in verschillende Arabische landen heeft gewerkt. Ze laat zich uiteraard nu niet meer in dezelfde termen uit, en heeft al gezegd ook in Israel over uitstekende kontakten te beschikken. Dat geloof ik zonder meer. Ze is een topdiplomaat en geen activiste, en heeft zich bovendien achter het regeerakkoord geschaard dat de volgende passage bevat:

In het Midden-Oosten draagt Nederland bij aan vrede en veiligheid. Nederland benut de goede betrekkingen met Israël en de Palestijnse Autoriteit voor het behoud en de verwezenlijking van de tweestatenoplossing: een onafhankelijke, democratische en levensvatbare Palestijnse staat naast een veilig en internationaal erkend Israël. Nederland zet zich tevens in voor verbetering van de onderlinge relaties tussen Israëliers en Palestijnen.

 

Nietszeggender en clichématiger is nauwelijks denkbaar. Er is dan ook zes weken over onderhandeld waarbij er niks lelijks in mocht staan over Israel van de CU en niks lelijks over de Palestijnen van D66. Dat de kans dat een Palestijnse staat levensvatbaar en democratisch wordt nogal klein is (lees hier een scherpe column van Paul Damen over dit thema) weten de politici ook wel, maar dat is niet aardig om te zeggen. En wat dan? Geen Palestijnse staat? Of onder voorwaarden, en welke, en past dat wel binnen het EU beleid? En dat de veiligheid van Israel moeilijk te garanderen is naast een werkelijk onafhankelijk Palestina waar mogelijk Hamas de macht grijpt en dan raketten van Hezbollah kan stationeren, daar wisten ze zo een-twee-drie ook geen oplossing voor. Esther Voet merkt op dat er met geen woord over de nederzettingen wordt gerept of de precieze grenzen, wat aan de CU te danken is. Ook de status van Jeruzalem en de vluchtelingen blijven onvermeld, en er wordt niet naar allerhande VN resoluties of eerdere vredesvoorstellen verwezen. Lag blijkbaar allemaal te gevoelig.

 

Volgens Hans Knoop zal Kaag weinig ‘kwaad’ kunnen uitrichten omdat zij is gebonden aan het regeerakkoord. Zij zal ‘binnen de marges van het vastliggend beleid moeten acteren’. Hij verwijst naar Frans Timmermans die als Kamerlid sancties bepleitte en ze als minister afwees, en naar het feit dat de regering maar een krappe meerderheid heeft. En naar Halbe Zijlstra die de politieke lijnen op het ministerie zal uitzetten. Dat is zeker waar, en ook Kaag zelf is te zeer diplomaat en te ervaren om een activistische koers voor te staan. Maar ze kan wel accenten zetten, en het is bekend dat op het ministerie onder ambtenaren de sfeer behoorlijk pro-Palestijns is. De CU zal uiteraard niet alles kunnen tegenhouden, en Zijlstra is wat betreft buitenlandbeleid behoorlijk onervaren. Helemaal gerustgesteld ben ik dan ook niet. Ik begrijp heel goed dat ze een zwaargewicht is, maar een neutraler persoon op deze post, met een wat minder activistisch verleden en echtgenoot, was beter geweest voor het evenwicht.

 

Ik ben er overigens redelijk zeker van dat een minister die getrouwd is met een Israeli die als minister onder Sharon zou hebben gediend, en die zelf bij een Israelische organisatie voor Joodse vluchtelingen zou hebben gewerkt, en zich bovendien vroeger fel anti-Palestijns zou hebben uitgelaten, op veel kritiek kan rekenen. Van de usual suspects die nu de kritiek uit ‘zionistische’ kringen hekelen, maar ook van gerenommeerde kranten en columnisten. Dus misschien moeten de mensen die zich ergeren aan de zorgen en negatieve reacties uit pro-Israelisch Nederland zich daar eens in verplaatsen.

Ratna Pelle

 

Sigrid Kaag: topdiplomaat met Palestijnse banden (1)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/11/09/sigrid-kaag-topdiplomaat-palestijnse-banden-1/

 

= IMO Blog = 

 

Er is, vooral in Joodse en pro-Israel kringen, al veel geschreven over Sigrid Kaag, de nieuwe minister van Ontwikkelingssamenwerking.  Op diverse websites en Twitter uitte men zorgen en meer over haar Palestijnse echtgenoot (onderminister onder Arafat en nauw betrokken bij de Oslo akkoorden), uitspraken van haar over Netanyahu en foto’s waar ze met o.a. Arafat op staat. Anderen uit de pro-Israel scene, zoals aanvankelijk ook Keesje Maduraatje, oordelen opvallend mild over haar. Uiteraard roepen de felle reacties van sommigen ook weer tegenreacties op, die qua demagogie en stemmingmakerij niet onderdoen voor de ‘zionisten’. Zo hekelde Amsterjan, pseudoniem van historicus Jan Tervoort, de ‘ultrazionistische paniek’ na bekend worden van haar functie:

 

Al maanden wordt er op de extreem rechtse en ultrazionistische flank van het online meningen spectrum – ongetwijfeld op aangeven van extreem rechtse organisaties uit Israël – een hetze gevoerd tegen deze mevrouw die bij ondergetekende relatief onbekend was. Voorlopers bij deze hetze zijn uiteraard de judeo-fascisten van de website Opiniez die al maanden in hun stukken waarschuwen voor de benoeming van Kaag en daar andere politieke partijen (CU, VVD, CDA) mee lastig vallen.

 

Jan Tervoort is een serieuze historicus die twee jaar geleden gedetailleerd en redelijk genuanceerd inging op de kritiek van Likoed op een schoolboek van Meulenhoff waarin het Israelisch-Palestijns conflict wat kort door de bocht werd behandeld. Van zo iemand verwacht je dergelijk suggestief en hetserig taalgebruik niet. Hij heeft inmiddels liefst 4 artikelen aan de kwestie besteed, met allemaal dezelfde teneur: Met Kaag is niks aan de hand en er is geen enkele objectieve reden aan haar kwaliteiten of geschiktheid te twijfelen. Maar ‘ultrazionistisch rechts’ (daaronder vallen volgens hem mensen als Leon de Winter, Esther Voet en Joop Soesan) voert een georganiseerde hetze tegen haar, met hulp van de Israelische overheid met als doel te voorkomen dat ze als minister werd beëdigd. Deze hetze werd natuurlijk dankbaar opgepikt door populistisch rechts. Veel waarde hecht Tervoort daarbij aan een verkeerd citaat van Kaag over Netanyahu (zie ook verderop in deze blog) waarbij zij ervan wordt beschuldigd hem een racist te hebben genoemd, dat ook in verschillende Israelische media verscheen. Bij Tervoort is er uiteraard nergens sprake van slordigheid of haastwerk, maar is alles terug te voeren op een groot zionistisch complot.

Vervolgens verwijt hij de ‘ultrazionisten’ (o.a. Leon de Winter en Frank Berkemeier) dat zij haat willen zaaien tegen het Palestijnse volk en ‘hun tegenstanders in het debat willen delegitimeren door middel van laster, insinuaties en beschuldigingen van antisemitisme en het propageren van regelrechte geschiedvervalsing m.b.t. Israelisch-Palestijns conflict. Alles zodat de illegale kolonisatie van ‘Judea en Samaria’ zoals zij de Westbank abusievelijk en anachronistisch noemen, ongestoord voortgang kan vinden.’ Toe maar. Het klopt dat sommige tweets die hij aanhaalt erg kort door de bocht zijn, en ook het Likoed persbericht (dat pas na dit stukkie van Tervoort uitkwam) is hier en daar meer dan slordig. Ook Esther Voet doet hier volgens hem aan mee en ‘behoort tot deze kliek’, hoewel ze ‘het schelden en lasteren graag aan anderen over laat’ houdt zij zich bezig met ‘op rechts salonfähig maken van ‘extreem rechts Israël’ en het delegitimeren van mensen die terecht kritiek hebben op de illegale kolonisatie van de Westbank.’

 

Zo kun je iedere jouw onwelgevallige mening natuurlijk heel simpel, inderdaad, delegitimeren. Je zet mensen weg door ze met bepaalde ‘klieken’ te associëren, bedoelingen achter hun handelen en mening te zoeken die er niet direct uit af te leiden zijn en ze standpunten in de schoenen te schuiven die ze niet verkondigen. Tervoort haalt dan wat echt racistische bagger op Twitter aan (over welk onderwerp vind je die niet?) en spreekt vervolgens van ‘Voets racistische klapvee op twitter’. Hoe diep kun je zinken? Alsof zij iets met die bagger te maken heeft omdat die mensen toevallig weleens een tweet van haar liken? Wat een laag, tendentieus en demagogisch stukje.

 

Zoals gezegd volgden op dit stukje nog drie delen en is nog een slotdeel aangekondigd. Tegelijkertijd verwijt hij GeenStijl wel drie stukjes over Kaag te hebben geschreven. Natuurlijk is Kaag voor GeenStijl gefundenes Fressenen verpersoonlijkt zij alles wat men daar haat. Ze is nauw verbonden met de VN en internationale diplomatie, heeft veel met Arabieren samengewerkt, heeft met terroristen gepraat, een Palestijnse echtgenoot en er zijn foto’s van haar met hoofddoek en Arafat en Hezbollah leiders. Wat wil een GeenStijl ‘redacteur’ die nog even snel moet scoren nog meer? Oh ja, en ze is van D66, inmiddels GroenLinks en de PvdA voorbijgestreefd als object van haat bij populistisch rechts.

Als een ware onderzoeksjournalist zoekt Tervoort deze onverkwikkelijke kwestie tot op de bodem uit. In ronkende zinnen probeert hij ons van de ernst van de zaak te doordringen:

 

Het is voor ondergetekende onmogelijk om het totale verloop van de hetze tegen Sigrid Kaag in de (sociale) media te schetsen. Wat nu volgt is een samenvatting daarvan met de belangrijkste gebeurtenissen/publicaties en spelers die de hetze aan de gang houden met als doel zicht te krijgen op hoe extreem rechts Israël zijn invloed aanwent om een nieuwe Nederlandse minister, op voorhand, te beschadigen.

Na deze ‘samenvatting’ met vooral veel amok om een niet helemaal correct weergegeven citaat, volgen in het volgende deel wederom grote woorden over ‘extreem rechts Israelisch gedachtegoed’:

 

Bij deze specifieke hetze tegen Kaag wordt ook de groeiende invloed van extreem rechts Israëlisch gedachtegoed met betrekking tot het Israelisch-Palestijns conflict, op de populistische ‘nieuw rechtse’ tegenelite in de politiek en media (PVV, FvD, Geenstijl, TPO, DDS) duidelijk zichtbaar. Zij zijn immers fellow travelers en vinden en helpen elkaar in hun gedeelde activisme tegen de elite, tegen de islam en tegen links.

 

Zo wordt wederom alles op een hoop gegooid. Als je tegen Kaag bent ben je blijkbaar ook tegen links en tegen de islam, tegen de elite en ook tegen Europa en voor Trump en Wilders en tegen Merkel uiteraard. Bij ‘extreem rechts Israelisch gedachtegoed’ denk ik aan Meir Kahane en andere fascistoïde figuren, aan mensen die vinden dat Joden ver verheven zijn boven anderen en dat alle Palestijnen uit de Westbank verdreven moeten worden, niet aan mainstream pro-Israel ideeën zoals Voet of De Winter die ventileren. De nuance mag bij hun soms ontbreken en ze provoceren graag, in de kern staan ze geen extreme ideeën voor. Likoed Nederland is rechts en vaak tendentieus maar niet extreemrechts en staat een pragmatische koers voor.

Ondertussen gaat Jan Tervoort alle inhoudelijke vragen uit de weg. Hij schrijft dat Kaags standpunten over Israel in overeenstemming zijn met het internationaal recht, en negeert de vraag of zij door haar huwelijk met een Palestijnse activist en voormalig lid van Arafats regering niet te zeer verbonden is geraakt aan een op zijn zachtst gezegd nogal omstreden regime. Hij negeert de vraag of ze wel objectief naar het conflict kan kijken gezien haar achtergrond en eerdere uitspraken, en of ze wel genoeg afstand heeft om doordachte besluiten over de miljoenen aan hulpgeld en subsidie voor de PA en Palestijnse projecten te nemen. Over de vraag hoeveel zorgen we ons wat dit betreft over Kaag moeten maken meer in de volgende blog.

Ratna Pelle