woensdag 3 juni 2015

Een lesje geschiedenis over Israel voor het VMBO (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/06/03/een-lesje-geschiedenis-over-israel-voor-het-vmbo-1/  

= IMO Blog = 

Israel is boos over een Nederlands schoolboek voor het VMBO onderwijs waarin een nogal eenzijdig beeld wordt gegeven van het Arabisch-Israelische conflict. De zaak kwam aan het rollen toen een Joodse leerling aan de bel trok, aldus het Israelische Ynet:

Teenager Barak Gorani, who describes himself as an Israeli patriot, complained to his teacher about the book. The teacher agreed that the text was riddled with historical errors, but that she was required to teach it because the Education Ministry required it.

Gorani then turned to his father, who got in touch with the Israeli embassy and showed them the relevant pages.

Gorani’s father told the embassy that he was amazed no one complained before his son read the book. “The Dutch, even the Jews, let it pass in silence,” he said.

He added that the conclusion students reading the book would reach is that the Jews continue to murder and massacre Palestinians to this day, and therefore cannot return to their native land.

Minister Naftali Bennett heeft met staatssecretaris Sander Decker gebeld en om opheldering gevraagd, maar die heeft hem voor inhoudelijke kritiek doorverwezen naar uitgever Noordhoff. Ook de Israelische ambassade is ontstemd, en zelfs de Nederlandse ambassadeur in Israel, Caspar Veldkamp, zei tegen persbureau ANP dat hij vreest “dat er toch iets mis is gegaan in de kwaliteitscontrole bij uitgever Noordhoff”, aldus het NRC.

“De geschiedenis lijkt hier eerder suggestief weergegeven dan in de juiste verhouding geplaatst, zoals hun woordvoerder beweert.”

Daarnaast hebben het CIDI en een aantal anderen het boek al gehekeld.

Er staan zowel suggestieve als onjuiste zaken in de tekst, naast sterk vereenvoudigde zaken die daardoor erg onvolledig zijn. Dat laatste is lastig te vermijden als je in vijf pagina’s ‘even’ het Israelisch-Palestijns conflict aan VMBO leerlingen van 15 jaar wilt uitleggen. Misschien moet je dat ook wel helemaal niet willen, en het of wat grondiger doen of helemaal weglaten. Je kunt ook geen vierkantsvergelijkingen in een weekje behandelen. De tekst begint met een stukje over de Joodse diaspora en het Europese antisemitisme. Er is geen plek om daar ook maar iets over toe te lichten, en ook de ernst wordt niet echt duidelijk. In een paar regels is men van de Romeinen al in 1900 beland. Na de Russische pogroms worden de zionisten beschreven als mensen die geloofden dat de Joden alleen veilig zouden zijn in een eigen staat. Klopt, maar men vergeet te vermelden waarom Palestina zo belangrijk voor de Joden was. Dat daar hun religieuze en historische wortels liggen. En bovenal dat het zionisme ervan uit ging dat de Joden een volk zijn en niet alleen een religie en daarom ook een eigen staat nodig hebben, waar men zelf in de aarde moet wroeten, wegen aanleggen, mensen genezen en zichzelf verdedigen. Het zionisme bestond al langer als idee en streven, maar eerder zag men geen mogelijkheid dit ook in de praktijk te brengen.

De tekst hopt echter na een paar regels zionisme alweer door naar het Britse Mandaat, dat in tegenstelling tot de Turken de Joden wel op grote schaal toeliet en vervolgt met het nogal suggestieve ‘de Joden pasten zich niet aan’. Ze stichtten landbouwkolonies en steden, zetten een eigen bestuur op en hadden een leger. En spraken geen Arabisch maar een eigen taal, zo vervolgt de tekst, en dat ‘leidde tot spanningen met de Palestijnen’. Waar die ‘spanningen uit bestonden wordt in het midden gelaten en men gaat verder met de bewering dat ook de Palestijnen een eigen staat wilden. Van daar hopt men naar 1945, toen nog meer Joden naar Palestina kwamen en ‘het geweld tussen Joden en Palestijnen toenam‘. De Britten droegen vervolgens het bestuur over aan de VN, die het verdelingsplan opstelden, dat werd geaccepteerd door de Joden maar niet door de Palestijnen. Daarop probeerden ‘Palestijnse strijders de Joden te verjagen, maar die sloegen terug. Joodse milities moordden Arabische dorpen uit. Dat is denk ik de meest foute zin uit het hele stuk. Het klopt dat de Joden terugsloegen, maar er werden niet doelbewust dorpen uitgemoord. Een van de weinige voorbeelden daarvan is Deir Yassin, uitgevoerd door de Irgun en niet de Haganah – de Haganah had wel toegestemd in de verovering van het dorp, maar vond het strategisch niet van belang, en men wist niet dat er een massaslachting van burgers zou plaatsvinden. Dit was allesbehalve exemplarisch voor de werkwijze van de Haganah of het Israelische leger. Het gaat daarbij ver om de Arabische aanval op Israel te reduceren tot een zinnetje over de Palestijnen die de Joden wilden verjagen. De legers van vier landen vielen aan, en na verschillende vechtrondes en een belegering van Jeruzalem van bijna een half jaar werden pas in 1949 de wapenstilstandsakkoorden met de verschillende Arabische landen getekend. Ook de diverse Arabische opstanden en pogroms van de jaren ’20 en ’30 blijven onvermeld, en moeten blijkbaar vallen onder het zinnetje over de toenemende spanningen en geweld, suggererende dat de Joden evenveel geweld gebruikten. Spanningen die bovendien kwamen in reactie op die ‘onaangepaste Joden’ en daardoor wel te begrijpen zijn, zo suggereert men. Maar hoezo moesten de joden zich aanpassen? De kern van het zionisme was nou juist om zich na meer dan 2000 jaar een keer niet meer aan te passen maar inderdaad eigen instituties op te zetten en zichzelf te gaan besturen. In een uitgebreider verhaal waarin ook het Arabische geweld en de vele initiatieven van Joden die juist wel wilden samenwerken een plek had gekregen, had dit zinnetje wel gekund, maar zo komt het nogal suggestief over.

Overigens is de zin dat de ‘Britten de Joden wel op grote schaal toelieten’ ook gedeeltelijk onjuist. Dat was aanvankelijk inderdaad zo, maar dit werd aangepast onder Arabische druk, juist toen de situatie voor de Joden in Europa steeds penibeler werd. In 1939 werd het zogenaamde White Paper van kracht en mochten nog maar 1500 Joden per maand naar Palestina emigreren, wat indruiste tegen de voorwaarden waaronder Groot-Brittannië het mandaat had gekregen. De Joden hadden op dat moment geen enkele plek meer om naartoe te vluchten, en juist dit besef heeft enorm bijgedragen aan de motivatie zo snel mogelijk een eigen staat te stichten, omdat dat de enige manier was om te overleven.

Vervolgens is er wel aandacht voor de ‘honderdduizenden Palestijnen die op de vlucht sloegen en in vluchtelingenkampen over de grens terecht kwamen’. Prima om dit te benoemen, maar vermeldt dan ook de vele Joodse vluchtelingen die uit de Arabische staten werden verdreven, en laat ook vooral mufti Hai Amin Al Hoesseini niet onvermeld, die met een eigen legertje tegen de Joden ten strijde trok en met de nazi’s collaboreerde.

Vandaar gaat het, hops, gelijk door naar de Zesdaagse Oorlog. Voor de afsluiting van de Straat van Tiran (bij Eilat) en het Suez kanaal is geen ruimte (dit is volgens het oorlogsrecht een zogenaamde casus belli, een legitieme reden om aan te vallen), de Suez Crisis, de VN vredesmacht in de Sinaï en het wegsturen daarvan door Nasser, de enorme troepenconcentratie aan de grens waardoor Israel al weken gemobiliseerd was en daardoor economisch praktisch op zijn gat lag… In een zinnetje staat dat Nasser plannen maakte met Jordanië en Syrië en dreigde de Joden de zee in te drijven ‘maar voor hij kon aanvallen sloeg Israel toe’. Men vervolgt met het onjuiste ‘Israel had zich met Amerikaanse hulp tot de tanden bewapend. Het had de modernste wapens en een goed getraind en uiterst gemotiveerd leger’.

Nee, Israel had wapens gekocht van Groot-Brittannië en vooral Frankrijk, voor hard geld, en had daarnaast veel oud spul uit de Tweede Wereldoorlog dat men her en der had verkregen en zelf had opgelapt. De Arabische staten daarentegen waren goed bewapend door de Sovjet Unie, maar dat acht men niet vermeldenswaard. Hoe maak je anders in drie regels aannemelijk dat het kleine Israel drie veel grotere buurlanden in zes dagen versloeg? Dan maar een paar leugentjes, zodat we snel doorkunnen naar de vrede met Egypte waarbij ook de Yom Kippoeroorlog nog even snel wordt beschreven, ook weer gedeeltelijk onjuist. Terecht schrijft men dat Israel werd verrast, ‘maar na de eerste schrik sloeg Israel hard terug. Het dreigde de hoofdsteden van Egypte en Syrië in te nemen, tot de VS Israel dwongen de aanval te staken’. Onjuist. Israel had het Egyptische derde leger omsingeld en dit dreigde te verhongeren. Hierdoor zou Egypte alsnog een smadelijke nederlaag leiden, wat volgens de VS de vredesbesprekingen zou bemoeilijken. Het was naar inschatting van de Amerikaanse regering belangrijk dat Egypte zijn eer na de nederlaag van 1967 terug had gewonnen om bereid te zijn vrede te sluiten. Daarom, en niet vanwege een dreigende aanval op Cairo, werd Israel onder druk gezet om de aanval te staken en voedsel en water door te laten voor de Egyptische soldaten. Ook in Syrië was geen sprake van een aanval op Damascus, de gevechten vonden plaats op de Golan en rond de strategisch gelegen plaats Quneitra. De Amerikaanse interventie werd overigens aan het Arabische olie-embargo geweten, terwijl dat met name een Europees probleem was en de Europese landen hun beleid daarom aanpasten. In de VS speelde dat niet zo. De leertekst eindigt met de vrede tussen Egypte en Israel. De vredesbesprekingen met de Palestijnen en de Osloakkoorden komen – zeer summier – nog aan de orde in een kadertje over Arafat. De beide intifada’s en de tweestatenoplossing als algemeen geaccepteerde en gewenste oplossing van het conflict worden in het geheel niet genoemd.

(Wordt vervolgd)

Ratna Pelle

 

zondag 31 mei 2015

De FIFA en de diplomatieke oorlog tegen Israel (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/05/24/de-fifa-en-de-diplomatieke-oorlog-tegen-israel/  

= IMO Blog =  

De Palestijnen lijken de leuze ‘voetbal is oorlog’ vrij letterlijk te nemen en voeren hun strijd tegen Israel nu ook binnen de FIFA. De voorzitter van de Palestijnse voetbalbond PFA, Ribril Rajoub, die een paar jaar wegens terrorisme in een Israelische gevangenis heeft doorgebracht, voert een campagne voor schorsing van de Israelische voetbalbond IFA, en heeft dit voor het FIFA congres op 29 mei op de agenda gezet. Pogingen van FIFA voorzitter Sepp Blatter om te bemiddelen hebben geen effect gehad. Ook wezen de Palestijnen een voorstel af voor een vriendschappelijke wedstrijd tussen de voetbalploegen van Israel en ‘Palestina’. Blatter is al twee jaar bezig om een schikking te treffen tussen de PFA en IFA, maar ook deze laatste poging lijkt geen effect te hebben. Dat is ook niet zo vreemd aangezien Rajoub de FIFA bewust misbruikt voor zijn politieke doelen, nl. het isoleren van Israel en Palestina als onafhankelijke staat op de kaart zetten.

Zijn beschuldigingen aan Israel zijn grotendeels onjuist. Zo hekelt hij het racisme in het Israelische voetbal, terwijl nota bene Al Jazeera daarover zegt dat “de IFA trots kan zijn het enige land in het Midden Oosten te zijn dat een actief antiracisme programma heeft en dat het met regelmaat Israelische voetbalteams op de vingers wijst op dit gebied. Zo moest voetbalvereniging Beitar onlangs punten inleveren vanwege wangedrag van fans op dit vlak.”

Ook de andere aantijgingen zijn niet overtuigend. Zo beticht men Israel ervan de bewegingsvrijheid van Palestijnse voetballers te zeer te beperken, maar na bemiddeling is overeen gekomen dat de Palestijnen van tevoren doorgeven welke voetballers wanneer waarheen reizen. De Palestijnen schonden deze overeenkomst afgelopen week, wellicht bewust, toen een groep Palestijnse voetballers van de Westbank naar Tunesië reisde, waaronder de eerder veroordeelde Sameh Maraabah. Hij werd eerder kort vastgehouden omdat hij een koerier zou zijn voor Hamas.

Reuters schrijft:

Israel had accused Maraabah of returning from a team trip to Qatar in April 2014 bearing money, a mobile phone and messages given to him by a Hamas operative whom Israel had exiled to the Gulf state as part of a prisoner exchange.
An Israeli security official said Maraabah was questioned briefly about his travel plans and was warned by authorities not to engage in any more “forbidden activities against the state of Israel”.

Voetballers en andere mensen met een zekere immuniteit en bekendheid zijn een aantrekkelijk middel voor Hamas om spullen en geld te smokkelen, en het is bekend dat ze daar zeer bedreven in zijn, dus Israels alertheid is terecht. De Palestijnen hebben doelbewust een eerder gemaakte afspraak geschonden om hier vervolgens stampij over te maken bij de FIFA, waar de PFA een officiële klacht tegen Israel heeft ingediend.  Het heeft er alle schijn van dat dit een doelbewuste actie was, een week voor het FIFA congres waar over het Palestijnse voorstel de IFA te schorsen zal worden gestemd.

De derde aantijging is dat bij de IFA voetbalteams uit nederzettingen op de Westbank zijn aangesloten. Omdat de nederzettingen bij Israel horen en de inwoners Israelisch staatsburger zijn en van Israelische voorzieningen gebruik maken, hebben zij ook voetbalclubs die in de Israelische competitie meespelen. Dat is in de huidige situatie, waarin er nog geen vredesakkoord is en de nederzettingen nog niet zijn opgegeven (of verdeeld, of uitgeruild tegen land elders) een logische situatie. De Palestijnse voetballers ondervinden daar verder geen schade van.

Volgens FIFA directeur Blatter heeft Israel geen FIFA statuten geschonden en wordt de FIFA voor politieke doeleinden misbruikt. Daarom heeft hij geprobeerd om het schorsingsvoorstel van de agenda te krijgen, maar dat is niet gelukt. Wanneer dit voorstel zou worden aangenomen, zet dit de deur open voor andere landen om het voetbal aan te wenden voor hun politieke doelen. Er zijn zelden landen geschorst door de FIFA (Zuid-Afrika was een van de weinige landen). Een schorsing moet door driekwart van de leden worden goedgekeurd.

Die kans lijkt klein, maar in diverse VN gremia lukt het de Palestijnen wonderwel om hun politieke agenda door te duwen ten koste van de zaak waar de betreffende organisatie voor staat. Zo heeft de Wereldvrouwenorganisatie alleen Israel veroordeeld voor het schenden van vrouwenrechten, iets dat hilarisch is als het niet zo triest was. Juist op het gebied van emancipatie doet Israel het naar verhouding erg goed, stukken beter dan de Palestijnen en alle andere Arabische landen. Ook is Israel door de Wereldgezondheidsorganisatie als enige land in een rapport bekritiseerd voor het schenden van gezondheidsrechten. Sinds de Palestijnen er lid zijn hebben ze UNESCO ook al tot anti-Israel resoluties kunnen bewegen, en notoir is natuurlijk de Mensenrechtenraad, die haar naam totaal onwaardig is en is verworden tot een instituut waar corrupte leiders en dictators westerse democratieën, met name Israel, de les lezen.

Je vraagt je af waarom het Westen dit spel nog langer meespeelt en waarom de media iedere keer braaf melden dat Israel weer eens is veroordeeld wegens de nederzettingen, de blokkade, het niet behandelen van nog meer Palestijnen in haar ziekenhuizen, of het niet terughoudender zijn dan ieder ander land, de NAVO landen incluis, in het reageren op agressie en bedreigingen.

De Arabische landen voeren al tientallen jaren strijd tegen Israel langs diplomatieke weg en via talloze internationale organisaties. Nog voordat Israel een feit was werd de Arabische boycot van Israel als officieel beleid gelanceerd, waartoe ook bedrijven horen die handel drijven met Israel. Nederlandse ambtenaren hebben om die reden in de jaren ’70 nog zogenaamde niet-Jood verklaringen afgegeven voor bedrijven die personeel naar Saoedi-Arabië wilden uitzenden. Het feit dat Nederland, samen met alle andere Europese landen, voor het WHO-rapport stemde, doet aan die lafheid denken. De WHO negeerde alleen humanitaire crisissen elders en behandelde alleen de door Israel bezette gebieden. Natuurlijk is Israel niet de grootste schender van gezondheidsrechten, integendeel. Israel zet zich juist erg in, zendt altijd een groot hulpteam met veldhospitaal naar rampgebieden, behandelt in haar ziekenhuizen duizenden Palestijnen per jaar waaronder zelfs Hamas leden, en is leidend in medische technologische ontwikkelingen.

Dit soort aantijgingen hebben, net als die van de PFA tegen de IFA, niks met de werkelijke zaak te maken maar alles met een politieke agenda waarvoor deze gremia worden misbruikt. Blatter erkende dit maar is zelf niet bij machte de stemming over schorsing te voorkomen. De EU is ondertussen veel te druk met haar afkeuring over de nederzettingen uitspreken en de Gaza blokkade bekritiseren (onlangs is het zoveelste eenzijdige rapport daarover uitgekomen) om de Palestijnse politieke manipulaties te hekelen. Als je ogen op één zaak zijn gericht zie je nou eenmaal vaak niet wat er aan de andere kant gebeurt. Dat de nieuwe Israelische regering vraagtekens oproept wat betreft haar compromisbereidheid doet niks af aan de niet aflatende Palestijnse (en Arabische) inspanningen om via een achterdeur hun eisen ingewilligd te krijgen en Israel te bestrijden. Het is in het belang van de doelstelling van internationale gremia alsook de geloofwaardigheid van de internationale gemeenschap tegenover Israel, dat deze praktijk een halt wordt toegeroepen en de Palestijnen leren dat zij niet overal automatisch op goodwill kunnen rekenen.

Ratna Pelle