= IMO Blog =
Afgelopen week hebben de Palestijnse Autoriteiten de verdragen ondertekend en papieren ingeleverd bij de Verenigde Naties, die moeten leiden tot een lidmaatschap van het Internationaal Strafhof (ICC). Netanyahu reageerde verbolgen:
We zullen niet toestaan dat soldaten en officieren van het IDF (het Israëlische leger) voor het tribunaal in Den Haag worden gesleept.
Volgens sommige bronnen is het echter nog maar zeer de vraag of en wanneer dat zal gebeuren. Zo geeft Vox aan dat er nog een aantal obstakels zijn voor de Palestijnen: ten eerste is onduidelijk om welk territorium het precies gaat, daar de grens tussen Israel en Palestina onderdeel is van het conflict. Belangrijker is dat de Palestijnen weliswaar klachten kunnen indienen, maar dat het Hof beslist of het tot vervolging overgaat.
What Palestine will be able to do, assuming it clears the legal hurdles described above, is refer particular “situations” to the ICC prosecutor, and request that they be investigated. Palestine has submitted a declaration granting the court retroactive jurisdiction to June 13, 2014, which includes the Gaza invasion that summer. So any crimes that took place within that period, including those in the Gaza war, could potentially be referred to the court as part of a situation for investigation.
Die datum van 13 juni is opvallend. Op 12 juni namelijk ontvoerden Hamas terroristen drie Israelische tieners op de Westbank. Ze werden 18 dagen later dood gevonden. Onlangs is het mastermind achter deze brute moordpartij veroordeeld tot 3 keer levenslang. De aanslag was uitgevoerd, gepland en gefinancierd door Hamas. Het is opvallend dat Abbas deze aanslag wil uitsluiten van vervolging door het ICC, maar mogelijk wel Israels reactie daarop wil voorleggen.
Het is overigens de vraag of het ICC zich wel kan uitspreken over Israelisch optreden na de kidnapping en ook tijdens de Gaza oorlog. Men kan namelijk alleen zaken onderzoeken die niet op nationaal niveau zijn onderzocht. Vox weer:
That’s because of a rule called “complementarity,” which strips the court of jurisdiction over crimes that have already been investigated and prosecuted in good faith by a national court.
Israel has a strong judiciary that actively prosecutes war-crimes cases involving its soldiers (even if the courts’ decisions are often criticized as too lenient). So to exercise jurisdiction over those offenses, the ICC would have to demonstrate that the Israeli courts had acted in bad faith, which is a high hurdle to clear – it requires more than just an acquittal.
However, the issue of building settlements in the occupied territories has not been taken up by Israeli courts, so that could be a more likely target for an ICC prosecution, as discussed further below.
En dat zal Abbas ook zeker doen. De nederzettingen zijn Israels achilleshiel. Zelfs in de VS vindt een meerderheid dat deze een obstakel zijn voor vrede. Ze doen sympathie en begrip voor Israel verdampen, bevestigen de Palestijnse claim dat Israel helemaal geen twee staten wil en gewoon het hele land wil inpikken, en zijn een dankbare reden voor antizionisten om aan te tonen dat Israel een koloniale apartheidsstaat zou zijn. Ze leiden tot slot tot onnodige frictie met de Palestijnen die zich gesteund weten door de internationale gemeenschap en de media. De nederzettingen leiden tot boycot acties en eindeloze beelden op tv van de ‘muur’ en de checkpoints, cartoons waarin dubieuze vergelijkingen worden gemaakt met andere muren en getto’s, en doen Israels imago onnoemelijk veel schade. Alleen dat alles al, los van de dubieuze morele grondslag, zou reden moeten zijn er onmiddellijk mee op te houden, een paar blokken vlakbij de Groene Lijn misschien uitgezonderd.
Helaas gaat de Israelische politiek de andere kant op. Na de val van het toch al redelijk rechtse kabinet van Netanyahu staat rechts verder op winst. Maar je hoeft niet naar Israel om de verharding van het klimaat waar te nemen. Vroeger was de hoofdmoot van de Joodse gemeenschap in Nederland links georiënteerd en de PvdA was een pro-Israelische partij. Het CIDI nam als belangrijkste Joodse stem in Nederland een gematigd standpunt in: ‘voor Israel, voor vrede’, tegen de nederzettingen, kritisch over de bezetting. Tegenwoordig wordt je op sommige facebookgroepen bijkans gelyncht als je het nog over nederzettingen en bezette gebieden durft te hebben. Dan neem je ‘de taal van de vijand’ over, en wordt je loyaliteit betwist. Het CIDI wordt door deze mensen als gevaarlijk links gezien, als dhimmi’s die hun oren naar de islam laten hangen.
Die verharding komt niet uit de lucht vallen: de tweede Intifada, die leidde tot meer dan 1000 Israelische doden door (zelfmoord)aanslagen, ging naadloos over in de rakettenoorlog van Hamas, raketten die steeds beter werden, en men lijkt nu in tunnels en auto’s nieuwe wapens te hebben gevonden. Er is weinig begrip voor Israels reactie op deze terreur, die bijna per definitie buitensporig wordt genoemd. Dat er veel en veel meer doden hadden kunnen vallen als Israel niet zo alert was geweest, als er geen checkpoints waren en geen afscheidingsbarrière, en geen bewaking bij openbare gebouwen en supermarkten, dat wil men in het Westen niet weten. Verijdelde aanslagen halen zelden het nieuws. Inmiddels (ik begon dit artikel begin vorige week maar er kwam een en ander tussen) hebben we van dichtbij gezien hoe kwetsbaar we zijn voor terrorisme en hoe moeilijk je je daartegen kunt verdedigen.
‘We moeten de voedingsbodem wegnemen’, wordt vaak gezegd als het over Israel gaat, waarbij dan wordt gedoeld op de bezetting, vernederingen van Palestijnen en ander vermeend of werkelijk onrecht. Vaak blijkt echter dat terroristen geen wanhoopsdaden verrichten maar goed opgeleid zijn en geschoold in de jihadistische leer. Een paar checkpoints of nederzettingen minder had niks uitgemaakt. Men is tegen elk compromis, en juist na Israelische concessies, zoals in Camp David in 2000, nam het terrorisme toe. Juist aanslagen en geweld in Europa, waar moslims niet of nauwelijks worden onderdrukt, laten zien dat islamitisch gefundeerd terrorisme niet opgelost kan worden met redelijkheid, met compromissen en concessies. Zeker, concessies van beide kanten zijn nodig om het Israelisch-Palestijns conflict op te lossen, maar juist de jihadisten en extremisten doen er alles aan om een oplossing te verhinderen.
Die extremisten zijn er ook aan Joodse kant, al is dat onmogelijk op een lijn te stellen met Hamas, Islamitische Jihad en de aan Fatah gelieerde terroristen. Zij ondervinden brede steun onder de Palestijnse bevolking en in de media, hun ‘martelaren’ worden tot aan de ‘gematigde’ Abbas toe geëerd als helden, en Palestijnse gevangenen ontvangen een ‘salaris’ van de PA, dat kan oplopen tot 3000 dollar, afhankelijk van de zwaarte van hun straf (en dus de ernst van het geweld waarvoor ze zijn veroordeeld). Het is in dat kader extra wrang dat Abbas afgelopen zondag meeliep in de demonstratie tegen de brute aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Abbas beknot de vrijheid van meningsuiting, en bloggers en anderen die zich kritisch uitlaten over de islam kunnen in de problemen komen. Wat Charlie Hebdo doet zou in ‘Palestina’ onmogelijk zijn. Men zou allang gedwongen zijn de deuren te sluiten. In Palestijnse media vind je dan ook slechts cartoons die Israel en de Joden hekelen en belachelijk maken.
Terug naar het Strafhof. Het valt te hopen dat dit de nederzettingen, mochten die onderwerp worden van een onderzoek, niet geïsoleerd van het conflict en haar geschiedenis zal bekijken. De nederzettingen waren voor een groot deel een reactie op de afwijzende en vijandige houding in de Arabische wereld. Terwijl Israel na de Zesdaagse Oorlog wilde onderhandelen, op basis van het principe ‘land voor vrede’ riep de Arabische wereld op tot vernietiging van Israel. Vanuit de Arabische buurlanden werden aanslagen gepleegd op Israel en werd Palestijns geweld georganiseerd. Van vrede met Israel kon nu niet, en nooit, sprake zijn, zo lieten Arabische leiders weten.
In dit klimaat kon de nederzettingenbeweging, Gush Emoniem, goed gedijen. Hoewel een meerderheid van de bevolking en ook de politiek niet veel van hun gedachtegoed moest hebben, dwongen ze respect af door hun vasthoudendheid en bereidheid om in de frontlinie te wonen om Israel te verdedigen. De linkse regering liet de illegale kolonisten aanvankelijk weghalen, maar dit stuitte op veel verzet: waarom moest, in dit vijandige klimaat, een Joodse regering Joden uit voor hen zo belangrijk gebied weghalen? Oogluikend werden enkele ‘tijdelijke’ nederzettingen toegestaan, mits ze niet te dicht tegen Palestijnse steden aanlagen. Een paar werden er meer, en toen in 1977 Likoed aan de macht kwam, mede door de Arabische vijandigheid en de pro-Palestijnse houding van de VN, werd het uitbreiden van de nederzettingen regeringsbeleid.
Ook nu profiteert rechts van Palestijns geweld en internationale partijdigheid. De beste manier om van buitenaf bij te dragen aan een oplossing is dan ook niet om de Palestijnen te steunen in hun pogingen onderhandelingen met Israel te omzeilen en via internationale organen hun ‘buit’ binnen te halen. Alleen een werkelijk evenwichtige houding, waarin ook Israels grieven worden gezien, draagt bij aan een oplossing. Indien het Strafhof werkelijk onpartijdig naar het conflict zal kijken en alle kanten mee zal wegen, kan het bijdragen aan een oplossing. Gezien de ervaring met diverse VN instituties en de kritiekloze houding tegenover Abbas en zijn PA, heb ik daar een hard hoofd in.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten