zaterdag 17 mei 2014

Jordanië bant antisemitisch boek van scholen

 

Het verbluffende is natuurlijk dat dit boek überhaupt gebruikt werd op Jordaanse scholen, nog 20 jaar na het vredesverdrag met Israel.

 

________________

 

Anger as Jordan removes antisemitic book from school curriculum

http://elderofziyon.blogspot.nl/2014/05/anger-as-jordan-removes-antisemitic.html

 

Assabeel reports that Jordan's Ministry of Education decided to withdraw an antisemitic book from the school curriculum and school libraries and schools.

The book's name is "The Jews: No Covenants and No Treaties," which appears to push the Islamic claim that Jews cannot be trusted to keep their word.

A member of the teachers union and former MP Basel Al-Harub criticized the withdrawal of the Jew-hating book. He told the newspaper that the the book reveals the truth about the Jews, and exposes how the Jews forge treaties and covenants, and its being dropped will result in current schoolchildren being unaware of "the true face of the enemy occupiers. " He added that "discussion about the Jews is not inconsistent with the philosophy of the Ministry of Education." He points out that the third article of the Law on Education stresses "intellectual adherence to the Arab identity of Palestine and all parts usurped the Arab world and work to recover [the lands.]"

Presumably he is not referring only to lands Israel controlled since 1967.

At the FB page of the Jordan Teachers Association a number of teachers are complaining about this. One says that normalization and coexistence with the Jews is "this is contrary to religion and the Koran." 

I am not aware if this decision was prompted by any Israeli or Jewish complaints about the book.

 

De generatie van de stichters van Israel vertelt zijn verhaal

 

Na Steven Spielbergs project om overlevenden van de Holocaust te interviewen voor de camera, is er nu ook een video-project met mensen die de stichting van Israel actief hebben meegemaakt.

 

___________

 

The last of the founding generation, captured on film

http://www.timesofisrael.com/the-last-of-the-founding-generation-captured-on-film/

A War of Independence love story, Ben-Gurion’s secret invite, Abba Eban’s UN scorecard, and other tales of the nascent state

  May 5, 2014, 11:14 pm 5

 

 

Mitch Ginsburg is The Times of Israel's military correspondent.

 

Lt. Elad Peled, 20, set out with 35 men, on foot, at three in the morning, to take the city of Safed in the spring of 1948. The story of how he managed to prevail over a superior enemy – and persuade his now-wife of 66 years, Zimra, to marry him in the process – is but one patch on a quilt of video testimony that includes 700 interviewees and 3,000 hours of testimony from those who lived through the War of Independence and the founding of the State of Israel.

The Jerusalem-based nonprofit Toldot Yisrael conducted the interviews over the past several years and has recently partnered up with the National Library of Israel, which is to make the material available to the public.

“I was inspired by the work that Steven Spielberg had done with the survivors of the Shoah and I thought there ought to be a continuation or parallel project about the founding of the state of Israel,” Eric Halivni, the head of the organization, said at a recent press conference.

Assuming that something like that already existed, he found instead that while there was excellent footage from soldiers in the Palmach Museum and at the Yitzhak Rabin Center there was no single, comprehensive archive examining the founding of the state from an array of perspectives.

Former MK Nahman Raz, who headed the Noar Haoved youth movement in 1948, during an interview (photo credit: courtesy Toldot Yisrael)

The interviews typically start with the question “How far back can you tell us about your family,” Halivni said, and often were so engrossing that after each session he and the main cameraman would, in what became a running joke, assure one another that “this was the best one ever.”

Currently only snippets of the testimonies are available online (pasted throughout this article) but the digital product manager at the library said that the 120-year-old institution was in the process of implementing video-to-text and video-search options to allow users easy access to the relevant eyewitness information.

Some of the highlights, Halivni said, included the recollections of Aryeh Handler, who has since died but was one of the last people still alive to have been at the Israel Museum on the 14th of May 1948, when David Ben-Gurion declared independence. During the interview, Handler produced an original invitation, which asked all participants to keep the event a secret and to arrive “in dark-colored holiday clothes.”

Suzy Eban saved her husband Abba Eban’s handwritten scorecard from the historic November 29, 1947, vote (33 in favor, 13 against, and 10 abstained) and recalled how, on the drive from Lake Success, New York, to Manhattan, she, Moshe Sharett, (Israel’s first foreign minister), and Abba Eban (the Jewish Agency’s representative to the UN) were all awed into a complete silence for the duration of the ride.

Shlomo Hillel, an Iraqi Jew who had moved to Palestine in the thirties and was sent back to Iraq as an undercover agent in the forties, spoke of taking part in a rally protesting the UN decision to establish the State of Israel.

The longest interview, with the now-100-year-old Eliyahu Sakharov, required 10 sessions and a total of 26 hours.

As for Peled, who rose to the rank of general in the IDF and later served as the director-general of the Education Ministry, he recently sat beside Zimra at the King David Hotel and delivered an

On that fateful night in November 1947, he said, he did no dancing in the streets. First because Moshav Ramot Naftali, where he was stationed, along the Lebanon border, “had no streets,” and second because “people were on guard,” fearful of imminent war.

He went to the radio room and wrote a letter to his mother. He told her that he knew she would be dancing but that war was rapidly approaching and that he was concerned because “we, the fighters, are a minority in this country.”

The letter is still in his possession, he said, so he knows “that what I am saying now is not some recreation.” At the time, he added, the Palmach, the largest Jewish fighting force in Palestine, had a total of 2,000 men and 1,000 women under arms.

As a platoon commander, Peled, then still known as Reisfeld, was sent to the majority-Arab city of Safed, where he was promptly made the commander of the Hebrew forces in the city.

Zimra, who let her husband do much of the telling, was then a student at the Hebrew University in Jerusalem. On November 28, 1947, one year after her service in the Palmach, she was called up to reserves in the pre-state militia. In some ways her wartime service was more dangerous than his: she served as a radio operator accompanying the convoys from Bab el-Wad, near Latrun, to the blockaded city of Jerusalem. During the early months of the war, 400 people were killed on that route. “Each convoy was a danger to life,” she said.

One convoy, which she said she would never forget, saw 24 people killed, including 14 men and women who opted to blow themselves up inside their armored car rather than be taken into Arab captivity.

During the last battle for the city of Safed, Peled fell off a ladder and was burnt by a flame thrower that belonged to friendly forces. Waking up in the ambulance, he asked the driver where they were, and when he was told Pardes Hannah — “the town of Zimra,” whom he knew from their year of service together in the Palmach in 1946 – he asked for a pencil and some paper.

The note, addressed to Zimra’s parents, read: My name is Elad Reisfeld. I am wounded. Evacuated to a hospital near Tel Aviv. If you know something about Zimra, please tell me. Like a message in a bottle, he tossed it out the ambulance window, he said.

Somehow, the note reached Zimra’s mother, who arrived at the hospital with a bouquet of flowers. She told him that Zimra was stationed in Bab el-Wad. A female soldier at the hospital filled in more information: a small plane took off from Tel Aviv to Jerusalem every day, carrying medicines and letters. The letters would eventually reach Bab el-Wad at the foot of the hills leading to Jerusalem.

Reisfeld sat down and wrote to Zimra. “I described what happened to me,” he said, “and then I wrote this heroic phrase: if we won’t meet now, who knows if we will ever meet again.”

Zimra, calling the letter “dramatic,” in a tone gently suggestive of an eye roll, asked her company commander what to do. He suggested catching a ride with a convoy that was to leave from Latrun to Jerusalem that day. She did.

“Ten days later, we were married,” he said, grinning.

Today, Peled said that while he feels privileged to have taken part in the founding of a state — a claim only a small percentage of people in the world can make — there is “a mixed feeling” about the end result.

“Not exactly what we thought would happen,” he said of today’s state of affairs and of the absence of peace, “but that’s life. It’s not a textbook.”



Read more: The last of the founding generation, captured on film | The Times of Israel http://www.timesofisrael.com/the-last-of-the-founding-generation-captured-on-film/#ixzz31ERtB71Q 
Follow us: @timesofisrael on Twitter | timesofisrael on Facebook

 

Hanan Ashrawi en het Arabisch racisme

 

De onafhankelijkheidsverklaring van Israel, en de VN delingsresolutie waarnaar deze verwijst, laten geen twijfel over het Joodse karakter van de staat Israel. Het voorstel om hier een Basiswet voor te maken lijkt dan ook overbodig, en vooral ingegeven door de Palestijnse weigering de Joodse staat als zodanig te erkennen.

Natuurlijk heeft Elder of Ziyon een punt met de hypocriete Arabische reactie: er zijn 21 Arabische staten, die zelf goeddeels hun vroegere Joodse inwoners hebben weggepest via discriminerende wetgeving, pogroms en repressie. Palestina moet de 22ste Arabische staat worden, met overigens de islam als officiele godsdienst.

 

Wouter

______________

 

Hanan Ashrawi proves her hypocrisy again

Monday, May 05, 2014

Over the weekend, Binyamin Netanyahu proposed a new Basic Law for Israel:

 

Israel already has Basic Laws that give adequate expression to the country’s democratic nature, and now needs one that articulates its Jewish character, Prime Minister Binyamin Netanyahu said Sunday, explaining his decision to promote a Basic Law defining Israel as a Jewish state.

Speaking at the weekly cabinet meeting, Netanyahu said that the law he will promote will define the national rights of the Jewish people to the State of Israel, and that it will do so “without infringing on the individual rights of any Israeli citizen.”

 

 

Hanan Ashrawi, who heads an organization that had no problem pushing a blood libel against Jews until its European donors complained, is accusing Israel of "racism:"

 

This proposal is in itself a reflection of the behavior of racial discrimination practiced by Israel against our people, and rooted set of racist laws that prescribed by the Israeli Knesset, which is the headquarters of the only legislation in the world that recognizes the laws and regulations that are contrary to the laws of humanity and the international principles that deny racism."

 

Really? A Basic Law that emphasizes the nation's national character is racist?

Then why does the Basic Law of "Palestine" hammer away at the Arabness of Palestinians?

 

The continuous attachment of the Arab Palestinian people to the land of their fathers and forefathers, on which this people has historically lived, is a fact that has been expressed in the Declaration of Independence, issued by the Palestine National Council....

the right to establish an independent Palestinian state, with Jerusalem as a capital, under the leadership of the Palestine Liberation Organization, the sole, legitimate representative of the Arab Palestinian people wherever they exist.

...Palestine is part of the larger Arab world, and the Palestinian people are part of the Arab nation. Arab unity is an objective that the Palestinian people shall work to achieve.

 

This Basic Law takes great pains to define the "Palestinian people" as Arab, and specifically discusses the "Arab Palestinian people" multiple times.

Why?

 

The answer is obvious. They want to ensure that Jewish Palestinian people do not have any national rights!

As noted many times previously, before 1948 the word "Palestinian" rarely referred to the Arabs of Palestine, and nearly always referred to the Jews who lived in Palestine. You know...Zionists.

The PLO's charter, written in 1964 and modified in 1968 (to include the West Bank and Gaza among its national boundaries,) also spoke about "Palestinian Arab people" and not just "Palestinians." In those days it was still rare to speak of "Palestinians" as meaning only Arabs.

Hence, these foundational documents of the PLO and "Palestine" take great pains to define "Palestinian" as being only Arab - to the exclusion of Jewsthe only non-Arab people who ever called themselves "Palestinian."

When they say, over and over again, "Palestinian Arabs," they mean "Non-Jewish Palestinians."

Is that not racist? 

Not only that, but these "Basic Laws" not only deal with the national character of a Palestine in the territories, but they aim at defining the character of Israel as well, by insisting on the "right of return" not to their supposed state of Palestine but to Israel itself!

So the Basic Laws of Palestine are both racist - according to Hanan Ashrawi's own definition - and they are also aggressive against the state that they pretend to the West that they want to live in peace with.

 

zondag 11 mei 2014

De radikale agenda achter de 'nakba' herdenkingen (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/11/de-radikale-agenda-achter-de-nakba-herdenkingen/  

= IMO Blog =  

In de besprekingen van de ‘nakba herdenking’ in De Balie op 3 mei, die op The Post Online en in een column in Trouw werden gepubliceerd, hadden de beide commentatoren geen aandacht voor de (radikale) achtergronden van de sprekers en organisatoren. Zo schrijft spreker Ben White voor het antizionistische Electronic Intifada en is voorstander van de eenstatenoplossing. Hij beschuldigt Israel geregeld van etnische zuiveringen en vergelijkt het land met de nazi’s. Hij verdedigde Achmadinejad in 2006 en beweerde dat die de Holocaust niet ontkent. Verder schreef hij in dat artikel:

Even more relevantly, given the use of the Holocaust and anti-Semitism as a propaganda tool of Zionist apologists, historian Richard Slotkin has described the process whereby historical events become ‘myth’ thus:
Stories drawn from a society’s history that have acquired through persistent usage the power of symbolizing that society’s ideology and of dramatizing its moral consciousness- with all the complexities and contradictions that consciousness may contain.
This is extremely pertinent to the use of the Holocaust, not only in terms of the Western consciousness and relations with Israel, but also in relation to Israel’s national identity. The Holocaust comes to symbolize the intrinsic anti-Jewish racism of ‘Gentile’ societies, and therefore proving the need for a Jewish state. More disturbingly perhaps, the Holocaust acts as a standard for human depravity set so high, that any treatment of the Palestinians is justifiable, as long as it falls short of what was experienced by the Jews in Nazi Europe.

Elders liet hij weten te begrijpen waarom sommige mensen antisemiet zijn: dat zou vooral komen door Israel en de pro-Israel media, in combinatie met het historische Europese antisemitisme.

Ik schreef eerder al over Al Awda:

Al Awda is een zeer radikale organisatie die terrorisme tegen Israël steunt en tegen vrede en een tweestatenoplossing gekant is. Men vindt Israël een racistische entiteit, waarvan de naam consequent met aanhalingstekens wordt geschreven. Uit de ‘points of unity’:

Al-Awda, the Palestine Right to Return Coalition affirms that the Palestinian Arab people, regardless of their religious affiliation, are indigenous to Palestine. Therefore, they are entitled to live anywhere in Palestine which encompasses present-day “Israel”, the West Bank and Gaza Strip. Al-Awda regards the “Israeli” definition of Jewish nationals, granting exclusive rights to citizenship and land to any Jew from anywhere in the world, as part of the racism and discrimination inherent in Zionist ideology which underlies the policies and laws of the settler state of “Israel”.

http://www.al-awda.org/pou.html

Op door Al Awda (mede) georganiseerde demonstraties in de VS zijn meermaals antisemitische en opruiende leuzen geroepen, zoals:

Palestine is our country!
And the Jews are our dogs!

Black, red, brown, white!
We support Hezbollah’s fight!
Black, red, green, blue!
We support Hamas too!

Zie hier meer leuzen en een fotoreportage van een demonstratie tijdens de Tweede Libanon Oorlog, die duidelijk maken dat men hier niet voor vrede en tegen de bezetting van de Westoever demonstreert: Protest at the Israeli Consulate in San Francisco, July 13, 2006 en Al-Awda: “Jews are our dogs”

Op haar jaarlijkse conventies in de VS spreken geregeld controversiële personen zoals de Brit George Galloway en Palestijnse shariadeskundige sjeik Tayseer Al Tamimi, van wie de hier geciteerde fraaie verwensing over de Joden afkomstig is.

Het is niet helemaal duidelijk in hoeverre Al Awda in Nederland gelinkt is aan de internationale organisatie met dezelfde naam en doelstellingen, die vooral in de VS aktief is. Maar ook de Nederlandse Al Awda is behoorlijk radikaal. Het RD schreef in 2011:

Zo opereert het Al Awda Netwerk Palestina, dat wil dat miljoenen Palestijnen terugkeren naar Israël, vanuit Vlaardingen. Voorman is Ibrahim al-Baz, geboren op de Westelijke Jordaanoever en voormalig lid van de Palestijnse beweging Fatah. Als jongeman vecht hij in Jordanië en Libanon. In 1979 wordt hij op een luchthaven in Parijs opgepakt met zo’n 5 kilo aan explosieven, bedoeld voor zijn Palestijnse broeders. In 1991 wil Nederland Al-Baz uitzetten, maar die beslissing wordt teruggedraaid. Sindsdien woont Al-Baz in Vlaardingen. In 2007 organiseert hij de omstreden pro-Palestijnse manifestatie in de Rotterdamse Doelen, een bijeenkomst waarvoor hij ook grootmoefti Ikrema Sabri van Jeruzalem –bekend om zijn felle antisemitische uitlatingen– uitnodigt.

Al Awda was ook betrokken bij de Free Gaza flottielje van enkele jaren geleden, dat samen met Turkse jihadisten probeerde het isolement van Hamas in Gaza te doorbreken.

Met dit soort clubs en mensen werkt het Palestina Komitee dus samen, en wordt een bijeenkomst in het gerenommeerde De Balie georganiseerd. Het hele nakba narratief ademt de radikale sfeer van organisaties die iets te vaak banden lijken te hebben met Hamas sympathisanten of andere extremisten, die iets te vaak zelf een terroristisch verleden blijken te hebben, en die iets te vaak de grens met antisemitisme over gaan. In het nakba narratief is er geen ruimte voor enige Joodse zelfbeschikking; het hele land behoort de Palestijnen toe. Israel wordt als een genocidaal land neergezet en veelvuldig met de nazi’s vergeleken. Verontrustend is dat dit narratief in een soort light-versie ook is doorgedrongen in de mainstream media en cultuur. Een nakba bijeenkomst waar hardcore antizionisten Israel als schurkenstaat wegzetten die etnische zuiveringen heeft gepleegd al la Milosovic, daar kijkt tegenwoordig niemand van op en er verschijnt een keurig verslag door Ewout Klei van op The Post Online.

In Trouw wordt vervolgens – in iets mildere bewoordingen – de mythe nog eens opgelepeld dat Israel een apartheidsstaat is. Een paar jaar geleden haalde de nakba, compleet met zielige-vluchtelingenverhalen, het NOS journaal. Het Tropenmuseum had een tentoonstelling waarin de Palestijnse vluchtelingen centraal stonden. Bij dit alles was er geen aandacht voor hun eigen aandeel, nazi-collaborateur Al Husseini, de Arabische oorlogsverklaringen. Het niet gehoorde verhaal over Israel-Palestina, beweren velen. Ook Klei heeft het in een comment onder zijn verslag over ‘een kant van het verhaal die verteld moet worden’.

Dit verhaal is inmiddels al duizenden keren verteld. Het wordt er niet waarder op. De Israelische kant, die vroeger misschien wat te eenzijdig werd gebracht en geloofd, is naar de achtergrond verdrongen. Je zou verwachten dat er, nadat beide kanten een tijdje eenzijdig op onze sympathie konden rekenen, meer aandacht zou komen voor de complexiteit van het conflict, voor mensen en initiatieven die werkelijk vrede nastreven, en naar elkaar willen luisteren. Maar dat lijkt vooralsnog ijdele hoop. Voordat onze politici en allerhande deskundologen en ‘mensenrechtenactivisten’ weer eens ter plekke of in de krant komen vertellen wat vooral Israel moet doen om vrede dichterbij te brengen, is het misschien raadzaam om hier eens naar elkaar te luisteren, en radikale geluiden die alleen maar tot meer polarisatie leiden, geen aandacht meer te geven.

Ratna Pelle

 

Israel en de 'herinnering aan Apartheid' in een Trouw column (IMO)

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/11/israel-en-de-herinnering-aan-apartheid-een-trouw-column/    

= IMO Blog =

Ook Trouw besteedde aandacht aan de nakba-bijeenkomst in De Balie, onder de kop ‘Israël, apartheid en de heiligheid van het land’. Op een ietwat uitdagend toontje schreef Stevo Akkerman:

De timing was niet erg gelukkig, een dag voor Dodenherdenking, maar tegelijkertijd heel accuraat: juist deze week lekte uit dat John Kerry, de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, achter gesloten deuren had gewaarschuwd dat Israël zonder een vredesakkoord met de Palestijnen ‘een apartheidsstaat’ dreigde te worden met ‘tweederangs burgers’.
Israël-liefhebbers ontploften, Republikeinen eisten dat Kerry zou aftreden, en de man zag zich gedwongen zijn woordkeuze publiekelijk te betreuren. Maar hij voegde daar nog wel snel aan toe dat de Israëlische premiers Olmert en Barak ooit precies hetzelfde zeiden.
Mij bracht dat op de gedachte deze column geheel te vullen met citaten van Israëlische of althans Joodse bronnen over de apartheid die voortvloeit uit de bezetting, en pas op het einde de herkomst van de fragmenten duidelijk te maken.

Misschien wat kinderachtig, gaf Akkerman even later toe, maar dat weerhield hem er blijkbaar niet van dit wel zo op te schrijven om zo toch precies hetzelfde punt te maken. De column is inderdaad voor een groot deel gevuld met citaten van Joden, zoals hij zelf zegt, ‘maar daar gaat het dus niet om’. Het gaat er natuurlijk wel om, want als een Jood het zelf zegt dan kun je er niet van beticht worden dat je antisemiet bent door Israel van apartheid te beschuldigen. Je verschuilt je achter wat zij zeggen, om dan alleen nog maar te hoeven inkoppen met de opmerking dat als zoveel vooraanstaande Joden en Israelische leiders het zeggen, het wel moet kloppen. Het is een bekende en ook doorzichtige truc, want er zijn natuurlijk nog veel meer Joden en Israelische leiders die dit niet zeggen en het zelfs tegenspreken. Daarbij maakt het nogal uit wat je precies zegt: dat Israel eventueel later een apartheidsstaat zou dreigen te worden of dat dat nu al (min of meer) het geval is? De Israelische leiders die de vergelijking maakten wilden vooral hun eigen bevolking waarschuwen, dat dat is hoe de wereld hen straks zal zien, en hoe de Palestijnen het zullen ervaren. Vanzelfsprekend meenden Olmert en Barak niet dat Israel nu al een soort van apartheidsstaat is vanwege de bezetting.

Inderdaad nergens voor nodig ons achter wie dan ook te verschuilen: het is onloochenbaar dat het uitblijven van een Palestijnse staat ertoe leidt dat Israël de scepter zwaait over twee volken. En niemand kan beweren dat die volken gelijke rechten hebben – op de Westoever, waar Israëlische kolonisten een heel andere positie hebben dan hun Palestijnse buren, is dat wel het meest duidelijk.

Hij erkent vervolgens dat de vergelijking ook zijn zwakke kanten kent, om er al zwabberend toch aan vast te houden met nietszeggende beweringen als deze:

Maar als de dagelijkse praktijk te veel overeenkomsten laat zien, wordt het onmogelijk het woord ‘apartheid’ uit de gedachten te bannen, ook als het niet in alle opzichten de lading dekt.
Gelijkheid kent verschillende vormen, ongelijkheid ook – en het is de lelijkheid van de ongelijkheid die de herinnering aan de apartheid wakker roept. 

De werkelijkheid laat helemaal niet veel overeenkomsten zien (of je moet van mening zijn dat overal waar machtsongelijkheid is en bepaalde mensen in de verdrukking zitten wel een vergelijking te maken valt. Een Nederlands uitzettingscentrum kun je dan vergelijken met Auschwitz, want in beide gevallen voelen mensen zich machteloos en onderdrukt. Iedere afscheiding kun je dan met de onneembare omheining van het getto van Warschau vergelijken, want beide kunnen voor mensen die eruit willen een niet te nemen barrière vormen. Een treiterij op school of het werk kan vergeleken worden met jarenlange martelingen, en ga zo maar door. Het is onjuist, zowel feitelijk als moreel, om twee zo verschillende grootheden met elkaar te vergelijken, ook al kunnen de slachtoffers zich in beide gevallen angstig en weerloos voelen.

De verschillen tussen het Apartheidsbewind in Zuid-Afrika en Israel zijn legio en bekend. Er zijn wat oppervlakkige overeenkomsten met de Westoever, waar Palestijnen onder een bezetting leven en dus minder rechten hebben dan Israeli’s (de overeenkomsten tussen Apartheid en de praktijken in sommige Arabische staten zijn groter, aldus deze video). Daar ligt echter geen racisme aan ten grondslag, maar veiligheid, zoals ook blijkt uit het feit dat Arabieren die in Israel wonen wel vrijwel gelijke rechten hebben. En zolang Israel het gebied niet annexeert is de juridische positie van Palestijnen op de Westoever niet te vergelijken met die van de zwarten in Zuid-Afrika. Er is een bezetting, die vanaf het begin als tijdelijk was bedoeld. De reden dat die maar voortduurt ligt niet alleen in het nederzettingenbeleid, maar evenzeer in de Palestijnse weigering compromissen te sluiten, in het al maar weer oproepen het hele land te bevrijden, martelaar te worden voor het heilige vaderland, en de Joden en Israel te demoniseren en van alle mogelijke rampen en kwaad te beschuldigen. Het zogenaamde recht op terugkeer van zo’n 5 miljoen nakomelingen van de vluchtelingen, die deels elders staatsburgerschap hebben, is incompatibel met de tweestatenoplossing. Toch hoor je zelden Westerse leiders, politici of commentatoren de nieuwste opmerkingen van Abbas en andere Palestijnse leiders, en de hernieuwde steun voor organisaties met een radikale agenda hekelen.

Stevo Akkerman vervolgt zijn column:

Luister naar de filosoof Emmanuel Levinas in gesprek met de Belgische publiciste France Guwy: “Een heilig land betekent een land dat geen onrechtvaardigheid verdraagt, dat de onrechtvaardigheid uitspuwt. Een land dat zijn inwoners verdrijft als ze niet leven volgens de regels van de rechtvaardigheid en de ethiek. Ethiek is de enige verantwoorde vorm van verworteling.”

In hoeverre het heilig is of rechtvaardig om mensen te verdrijven die niet volgens de (altijd imperfecte en ruimte voor twijfel latende) regels van de ethiek leven, valt te betwijfelen. Wat is rechtvaardig? In de praktijk botsen verschillende vormen van rechtvaardigheid vaak op elkaar, zoals het recht van de Palestijnen op een eigen soevereine staat het recht van de Joden op een veilige staat ook lijkt uit te sluiten. Ethiek staat niet vast, maar verandert, wordt bijgesteld, anders uitgelegd. Wanneer Israel door strenge grenscontroles en de afscheidingsbarriere vele levens weet te redden, lijkt me dat rechtvaardig en ethisch, maar als onschuldige Palestijnen hierdoor worden belemmerd om nog op tijd bij hun doodzieke moeder te komen, is dat een schrijnend onrecht. Recht en onrecht bestaan naast elkaar en door elkaar. Ik zou meer van Levinas moeten lezen om hem recht te doen, maar dit citaat lijkt hier slechts bedoeld om het punt van Akkerman te bevestigen dat Israel onethisch is. Hij voegt er slechts aan toe dat Levinas Joods is, gevolgd door, jawel, ‘maar daar gaat het dus niet om’.

Wel, beste Akkerman, het boeit mij inderdaad niet of de schrijver van dit citaat Joods is of niet. Het komt op mij nogal rigide over en ik kan er niet uithalen waarom Israel meer dan al die andere imperfecte democratieën onze afwijzing, toorn en kritiek behoeft. Op de bijeenkomst van het Palestina Komitee waren sprekers met een dubieuze (in Levinas’ woorden wellicht onethische) staat van dienst, en hij was mede georganiseerd door organisaties die samenwerken met antisemieten en jihadisten (zoals de Free Gaza flottielje). Misschien kunt u daar in een vervolg column een paar mooie citaten bijzoeken?  En neemt u dan gelijk dit zeer onethische filmpje van Hamas even mee, waarin zij laten zien wat ze met de Joden in Israel van plan zijn. Hoeveel onrechtvaardigheid en hypocrisie verdraagt een columnist voor Trouw eigenlijk?

Ratna Pelle

 

Peres: Netanyahu dwarsboomde verdrag met PA

 

Het zou mooi zijn als de oude Peres nog een vredesverdrag mag meemaken...

______________________

 

Peres: Netanyahu dwarsboomde verdrag met PA

http://www.cidi.nl/peres-netanyahu-dwarsboomde-verdrag-met-pa/

DOOR ELISE FRIEDMANN / OP 07/05/2014 OM 14:42  

 

President Shimon Peres veroorzaakte dinsdagavond ophef door in een interview voor Israelische TV-zender Kanaal 2 te zeggen dat hij in 2011 bijna een vredesverdrag had bereikt met PA-leider Mahmud Abbas, maar dat dit mislukte doordat premier Netanyahu om uitstel vroeg. De uitspraken van Peres waren niet echt nieuw: in 2011 berichtte het Israelische dagblad Maariv al over deze kwestie. Maar net na het mislukken van de laatste ronde onderhandelingen viel het bericht verkeerd, vooral omdat Netanyahu een andere versie heeft van het verhaal. Volgens een woordvoerder van Netanyahu was er geen werkelijk akkoord bereikt: “Abbas had nergens mee ingestemd”, aldus de woordvoerder. “Ook destijds wilde hij alleen concessies, zonder daarvoor iets terug te geven. Dat is een bekende taktiek van hem.”

Volgens Peres waren hij en Abbas het in geheime onderhandelingen in Jordanië het “op bijna alle punten” eens geworden over een concept-verdrag. Abbas zou hebben ingestemd met het erkennen van Israel als Joodse staat en met het uitruilen van land. Daarbij was niet gesproken over grenzen, maar over de afmetingen van de twee staten. Voor de vluchtelingenkwestie zou Abbas de ‘Arabische oplossing’ hebben geaccepteerd, die stelt dat dit zou worden opgelost op een “rechtvaardige en overeengekomen manier”.

Volgens Peres was de premier op de hoogte van de besprekingen en stemde hij daarmee in. Maar voor de laatste bijeenkomst zou Netanyahu hem hebben gevraagd om een paar dagen te wachten. Netanyahu dacht dat Tony Blair, de Midden-Oostengezant van het Kwartet, betere voorwaarden zou kunnen bedingen, zei Peres. Peres moest de laatste bijeenkomst op 28 juli 2011 met Abbas op het laatste moment afzeggen. Maar de tijd verstreek en er kwam geen beter aanbod, volgens Peres.

Ook Abbas heeft zich al eens uitgelaten over deze kwestie. In augustus 2011 vertelde hij op een bijeenkomst van zijn Fatachpartij dat hij vier besprekingsronden had gehouden met de Israelische president. Na die vier bijeenkomsten zou Peres hem hebben gezegd dat de regering-Netanyahu niet akkoord was met de gevoerde onderhandelingen, zei Abbas destijds in de vergadering van Fatach.

Peres zal volgende maand met pensioen gaan als president. De functie van president is in naam alleen ceremonieel, maar ook in het verleden hebben Israelische presidenten uitspraken gedaan die ingingen tegen die van de zittende regering.

 

De Nakba herdacht in De Balie (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/11/de-nakba-herdacht-de-balie/  

= IMO Blog = 

De ‘nakba’ herdenkingen vielen vroeg dit jaar. De nakba, zoals de Palestijnen het verlies noemen van de door henzelf begonnen burgeroorlog tegen de Joden in Palestina, wordt doorgaans herdacht rond 14 mei, de dag van de stichting van Israel. De nakba herdenking van Bewust Moslim in Hilversum werd opzettelijk op 4 mei gepland om in te haken op onze Nationale Dodenherdenking. Die link werd niet expliciet gelegd bij het evenement op 3 mei in De Balie, waar het Nederlands Palestina Komitee in samenwerking met Al Awda Netwerk Palestina en de Palestijnse Gemeenschap Nederland haar jaarlijkse nakba bijeenkomst hield met circa 100 deelnemers. Vanwege de Joodse kalender viel Israels onafhankelijkheidsdag dit jaar op 4 en 5 mei, maar de Palestijnen en hun sympathisanten hanteren toch echt de Westerse jaartelling bij hun herdenkingen. Ook hier lijkt de datum dus gekozen om indirect een verband te leggen met de Dodenherdenking en de Holocaust.

De bijeenkomst in De Balie werd door Ewout Klei op de Post Online mild besproken. Het thema van de herdenking was in hoeverre Israel een apartheidsstaat is. Over de radikale achtergrond van sprekers en organisaties repte Klei niet, zijn enige kritiek was dat de bijeenkomst wel erg incrowd was. Alle sprekers waren het er dan ook zonder discussie over eens dat Israel een apartheidsstaat is, die uiteraard geboycot moet worden (en, maar dat schreef Klei er niet bij, zwart gemaakt moet worden, op alle mogelijke manieren bestreden, en waar geen onderhandelingen mee gevoerd, laat staan compromissen mee gesloten moeten worden).

Uit het verslag:

Een Nakba-bijeenkomst in Hilversum, die op 4 mei was gepland, werd op last van de burgemeester afgelast, omdat deze bijeenkomst samen zou vallen met de dodenherdenking. Het herdenken van de Palestijnen op precies hetzelfde moment als de joodse slachtoffers van de Holocaust wordt door het Centrum Informatie en Communicatie Israël (CIDI) als een provocatie beschouwd. Volgens Hassan zouden de joodse slachtoffers van de Holocaust, die stierven in de gaskamers, zich nu echter schamen voor de misdaden die Israël tegen de Palestijnen pleegt. Ze ergert zich aan degenen die uit de tragedie van de Holocaust politieke munt willen slaan, om het racisme van Israël te rechtvaardigen. Een exclusieve focus op de joodse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog ontneemt volgens haar ook het zicht op de andere oorlogsslachtoffers, zoals de zigeuners: ‘De joden die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn vermoord waren niet het slachtoffer van antisemitisme, maar van racisme.’

De bijeenkomst werd niet afgelast, maar een andere locatie gezocht, maar dat terzijde. Hassan doet hier precies hetzelfde als wat zij haar tegenstanders verwijt: politieke munt slaan uit de Holocaust. Hoe weet zij nou of de slachtoffers zich zouden schamen? Misschien zouden ze wel beretrots zijn als ze zagen dat er een succesvolle, levensvatbare, economisch en militair krachtige Joodse staat is. Op de Joodse 4 mei herdenking in de Hollandsche Schouwburg werd spontaan het Hatikva ingezet, hoewel dat eigenlijk niet de bedoeling is en normaal alleen het Wilhelmus wordt gezongen. Dit was geen zionistische indoctrinatie, maar een spontaan gevoel en gebeuren van de aanwezigen. De Joden die zeggen zich te schamen, zoals bij Een Ander Joods Geluid, vormen een minderheid. Een veel geknuffelde minderheid, van Joden die, in de ogen van veel progressieven en natuurlijk sympathisanten van de Palestijnen, aan de ‘goede kant’ staan. Zelf slachtoffer geweest van antisemitisme en het dan nu opnemen voor de slachtoffers van Israel, mooier kan toch niet?

Veel mensen smullen daarvan, maar juist dat verraadt een politieke agenda, waarbij de Holocaust tegen de Joden zelf wordt ingezet. Omdat zij toen zo hebben geleden, moeten ze zich nu extra moreel gedragen. Waar andere landen opstandelingen en terroristen met veel meer geweld en wreedheid aanpakken, wordt Israel iedere mogelijk niet geheel correcte of ethisch verantwoorde legeroperatie verweten. Waar landen ongegeneerd aan machtspolitiek doen en hun eigen minderheden onderdrukken, opsluiten en intimideren, wordt de roep om een boycot van het relatief beschaafde en vrije Israel steeds luider.

Hassan en al haar fans bij wie deze woorden erin gingen als koek moesten zich schamen. Nee, het ene leed maakt het andere niet ongedaan, maar als je zo schaamteloos selectief bent in je verontwaardiging verlies je alle morele grond. Daarbij suggereert ze ook dat de aandacht voor de Joden in de oorlog ertoe leidt dat anderen te weinig aan bod komen. Dat is een grove aantijging. De Joden hebben ontegenzeggelijk het ergste geleden, en de nazi’s wilden voorgoed met hen afrekenen. Daarbij is het absurd te doen alsof Joden het slachtoffer zijn van dezelfde sentimenten en vooroordelen als homo’s, zwarten of zigeuners. Er zijn uiteraard raakvlakken, maar antisemitisme heeft ook specifieke kenmerken. Het is een eeuwenoud verschijnsel dat al voorkwam bij de oude Grieken.

Vorig jaar moest Hassan naar Sicilië, om 53 Palestijnse vluchtelingen te identificeren die waren verdronken toen hun boot was omgeslagen. Ze houdt Israël verantwoordelijk voor elke Palestijnse dode. Als Israël in 1948 de Palestijnen niet massaal had verdreven dan hadden al deze mensen nog geleefd. Maar er is hoop: ‘We zullen ooit terugkeren, snel’.

Je zou haast zeggen: ‘dream on’. Nee, de vluchtelingen en hun miljoenen nakomelingen zullen niet terugkeren, niet snel en niet langzaam. Volgens de definitie van de UNHCR zou het merendeel ook helemaal geen vluchteling zijn, bijvoorbeeld omdat zij elders het staatsburgerschap hebben en al decennia wonen. Het is absurd om de ellende die (de nakomelingen van) de vluchtelingen in Syrië of Egypte overkomt Israel te verwijten. Als de Palestijnen het delingsplan hadden geaccepteerd, was er geen oorlog geweest en hadden deze mensen ook nog geleefd. Maar de Palestijnen wilden, net als waarschijnlijk Hassan en de andere aanwezigen die middag, helemaal geen compromissen sluiten. Ze wilden alles voor zichzelf. Wat in Europa met de Joden gebeurde kon hen geen zak schelen. Sterker nog: het merendeel van de Palestijnen sympathiseerde, net als de grootmoefti van Jeruzalem, met de nazi’s. Bij rellen in de jaren ’20 en ’30 in het mandaatgebied Palestina werd geregeld ‘Dood aan de Joden!’ gescandeerd en daarna in de praktijk gebracht. En uitgerekend (pro-)Palestijnen moeten de Joden komen vertellen welke lessen zij uit de Holocaust moeten trekken. Om het plat te zeggen: mag ik een teiltje?

Hassan en met haar zowat alle Palestijnen die je er in het openbaar over hoort, ontkennen de zwarte bladzijden van de Palestijnen, extremistische leiders, foute beslissingen, geweld en racisme, en stellen zich op als de zielige en machteloze slachtoffers van een meedogenloze vijand. Het frappeert mij telkens weer dat veel weldenkende, progressieve idealisten (waar ik mijzelf overigens ook toe reken) zich zo kritiekloos opstellen tegenover de Palestijnen. En met hun meehuilen dat het allemaal de schuld is van dat vreselijke Israel. Wat de Palestijnen ook doen, hoe hard bijvoorbeeld Hamas steeds weer roept dat het geen vrede wil, en door zal gaan met de jihad, hoeveel smakeloze filmpjes en uitspraken er ook worden gedaan, hoe zeer de kinderen worden opgehitst de Joden te haten, en hoeveel raketten er ook worden afgevuurd, het maakt niet uit. Hun mythes worden niet doorgeprikt, noch hun extremisten gehekeld, hun opportunisme duidelijk gemaakt. Niet alleen op zo’n bijeenkomst onder sympathisanten, ook in de mainstream media worden de Palestijnen met fluwelen handschoenen aangepakt. Eindeloos worden dezelfde (vermeende) Israelische mythes en taboes doorbroken, wordt de (vermeende) propaganda blootgelegd en weerlegd, en telkens gaan de Palestijnen vrijuit.

Ratna Pelle