zaterdag 1 februari 2014

Ameinu - een linkse stem tegen Israel boycot

 

Progressieve mensen die genuanceerd naar het Arabisch-Israelische conflict willen kijken en daarnaar handelen, komen voor dilemma's te staan vanwege de in linkse gelederen toenemende anti-Israel tendensen. Zo hebben weinigen van ons begrip, laat staan sympathie, voor het nederzettingenbeleid of voor rechtse politici als Netanyahu en Sharon. Maar het verbale geweld dat Israel demoniseert en de agressieve campagnes voor boycots, laten je ertoe neigen ze desondanks in bescherming te nemen.

 

Wouter

______________

 
A still, small leftwing voice against BDS
 
November 10, 2013, 3:01 pm
Gerald M. Steinberg
Gerald Steinberg is professor of political science at Bar Ilan University and president of NGO Monitor
 

As members the General Assembly of the Jewish Federations of North America gather for their annual meeting in Jerusalem, the threat posed by anti-Israel demonization and political warfare is a central concern. In the US and Canada, this threat is remains confined to university campuses, some labor unions, and hostile church groups, but the hatred of Israel is gaining ground among the Left, including among a small but vocal group of radical Jews. To combat and defeat this threat, it is necessary to engage with the rational Left — the students and others who are most vulnerable to the moral language and symbols of campaigns that single out and target Israel.

Ameinu, a Jewish organization that supports “progressive causes in Israel”, has taken a refreshing and long-overdue step in naming, shaming and pushing back against these hard-core anti-Zionists. In a publication entitled “The Third Narrative: Progressive Answers to the Far Left’s Critiques of Israel”, Ameinu condemns the “relentless barrage of accusations against Israel on the web, on campus and in other settings”.

This notably harsh language is fully justified. For many years, liberal values and moral causes have been exploited for immoral political warfare against Israel, including boycott campaigns and false accusations of “apartheid”. Fundamental principles such as human rights, peace, and democracy are cynically abused in distinctly anti-progressive and anti-liberal attacks that demonize Israel as the nation-state of the Jewish people.

Ameinu’s counter-offensive is particularly important for Jewish students who are naturally sympathetic to the language and appeal of social justice, but have little knowledge of the history and facts, and are easily brainwashed. Many well-intentioned liberals are taken in by a well-financed network of self-proclaimed human rights groups obsessed with hatred of Israel, and by marginal individuals who misappropriate the Jewish framework of “tikkun olam” (repairing the world).  The discredited Goldstone report, published in 2009, whose false claims caused major damage, demonstrated the destructive influence of this network of non-governmental organizations (NGOs).

The radical anti-Zionist Left also promotes what is euphemistically referred to as a “bi-national solution”, and invents legal arguments, such as a “right of return” for millions of Palestinian who claim refugee status. Both concepts have no substantive foundation, and are the equivalent of wiping Israel off the map.

This political warfare goes far beyond criticism of occupation and settlements, and debates on Israel’s policies on the complexities of borders, Palestinian terrorism, and security. In launching their campaign to counter the radical Left, Ameinu’s leaders recognize that the use of terms like apartheid, accompanied by systematic discrimination against the Jewish homeland, and boycott campaigns (BDS) are designed to roll back the clock to 1948 and delegitimize Israel, regardless of borders. As many Israelis have long known, this means that even with a peace agreement, the hatred and mass terror would continue, nullifying benefits from concessions required for a two-state solution.

In what they call “The Third Narrative initiative”, Ameinu  seeks “to engage people on the left who appreciate informed and passionate objections to Israeli policies and behavior….but also suspect that it is wrong to lay all blame for the conflict at the feet of Israelis.” On this basis, they are providing tools “to combat unfair or inaccurate attacks on Israel.”

This is an agenda that goes beyond the simple-minded ideological barriers that have been created within the Zionist movement, and highly destructive attacks from the left on the right, and visa versa. Internal ideological warfare, which is also (and in some cases, primarily) a power struggle involving individuals seeking to expand their own importance, has severely impeded the counter-attack against demonization. Instead of cooperating against a common threat, officials from other “progressive” organizations claiming to “love Israel” have been silent in the face of loathing, hatred and intolerance.

While repeating the slogans of human rights, these organizations do not organize protests in front of United Nations meetings that ignore Syrian war crimes, and instead continue to promote blood libels against Israel. In contrast, Ameinu has joined other groups in fighting the exhaustive battles over “Israel apartheid week” on campus, BDS (boycotts, divestment and sanctions) and other ugly expressions of modern antisemitism.

In its initiative, Ameinu asks “Do you know a student who could use our support when confronted with charges of ‘Israel is an Apartheid state’ or that ‘Israel has committed ethnic cleansing?’ Do you have neighbors or coworkers asking difficult questions about the Israeli- Palestinian conflict?” The same questions are asked by Zionists on the right, as well as the majority of rational centrists – on this issue, there are no political divisions.

If the more powerful groups on the Jewish Left would follow this lead and act on their own liberal principles, these attacks could be defeated. For the many organizations and constituencies that are represented at the meeting of the Jewish Federations of North America, many of which define themselves as progressives, this is a central challenge.

 

Europese subsidies voor BDS aanpakken (Gerald Steinberg)

 

Het succes van de Boycot Israel beweging komt niet uit de lucht vallen, en is ook geen gevolg van spontane woede bij het zien van zoveel onrecht. Integendeel: om mensen te mobiliseren voor een eigenlijk helemaal niet zo extreme zaak (denk aan de vele, vele veel bloediger conflicten en het veel schrijnender onrecht en de totale rechteloosheid van mensen in sommige dictaturen) vergt een doordachte strategie en uitgekiende campagne. En die werpt nu zijn vruchten af. De Boycotcampagne is mede zo succesvol omdat zij (indirect) door de overheid wordt gefinancierd en dus een professionele organisatie kent. Ook de PKN, en daarmee dus de kerken en gemeenteleden die onderdeel zijn van de Protestantse Kerken in Nederland, draagt haar steen bij, via organisaties als Kerk in Actie dat weer nauw samenwerkt met Sabeel. Vele goed bedoelende donateurs dragen bij aan deze campagne via donaties aan ICCO, Oxfam-Novib en andere ontwikkelingsorganisaties. De BDS beweging is niet alleen doorgedrongen tot het ontwikkelingswerk en kerken, maar ook in de vakbond, vredesgroepen, en aan de overheid gelieerde organen zoals de Adviesraad Internationale Betrekkingen.

 

Ondertussen wordt de mythe in stand gehouden dat er een machtige en geoliede Israellobby is, die media en overheid goed weet te bespelen. In zogenaamde kwaliteitsdocu's en onderzoeksjournalistiek (bijvoorbeeld Zembla) wordt uit de doeken gedaan hoe slinks men te werk gaat en in achterkampertjes brieven worden geschreven in reactie op anti-Israel artikelen in de media. Wat er niet bij wordt verteld is hoe weinig succes die groepjes hebben en hadden en hoe weinig impact. Dat Zembla (en anderen) hiermee de anti-Israellobby handig in de kaart speelden, bleef uiteraard buiten beschouwing.

 

Het wordt tijd voor een goede documentaire over hoe een marginale groep zoveel invloed heeft weten te krijgen in media, bedrijfsleven en bij de overheid.

 

RP

----------

 
Confronting European funding for BDS
 
January 29, 2014, 11:19 am
Gerald M. Steinberg
Gerald M. Steinberg is professor of political science at Bar Ilan University and president of NGO Monitor

Although the cabinet is only now giving this high priority, the boycott campaign targeting Israeli firms and companies that do business with Israel has been active for more than ten years. The BDS movement (boycott, divestment and sanctions) is led by the Palestinian leadership, in close alliance with a network of political advocacy non-governmental organizations (NGOs) funded largely by European governments. In order to successfully blunt and defeat this threat, it is necessary to understand the sources of BDS campaigns, their scope, alliances, primary tactics, and vulnerabilities.

BDS is a form of political warfare against the State of Israel based on the exploitation of human rights and humanitarian principles, double standards, invidious comparisons with South African apartheid, and false allegations of "war crimes" and violations of international law. (The discredited 2009 Goldstone report on Gaza is one of many examples of this process.)

Although often expressed in terms of opposition to the post-1967 Israeli occupation and settlements, the leaders of BDS campaigns repeatedly express their rejection of any Jewish right to self-determination, regardless of borders. The radical BDS movement supports Palestinian refugee demands, promotes the 1948 narrative of Palestinian victimization, and a "single state solution," meaning the elimination of Israel as the nation-state of the Jewish people. In addition, the network of church-based NGOs that fund and promote BDS often include antisemitic themes and images. Therefore, the claim that BDS will end if a two-state peace agreement is reached is inconsistent with the evidence.

The most effective and immediate strategy to blunt BDS and other forms of political warfare is to end the massive funding given to radical NGOs that promote these anti-Israel campaigns, particularly in Europe. NGO Monitor research has exposed tens of millions of Euros provided annually to NGOs via the EU and European governments. For more than ten years, this highly politicized NGO funding has been allocated for discriminatory anti-Israel warfare through secret processes under frameworks for humanitarian aid, democracy and human rights, and other universal moral principles. This money enables the network of ostensibly "non-political" organizations to flood the media, universities, parliaments and other platforms with a steady flow of anti-Israel demonization.

There are at least 80 such NGOs, active in promoting BDS in Europe, North America, and elsewhere. Coalition of Women for Peace (CWP) – the leading Israeli NGO promoting BDS – was funded directly by the European Union, via both the European Instrument for Democracy and Human Rights and the Partnership for Peace frameworks. (Requests for documents on these grants based on the EU's freedom of information guidelines have been denied on the absurd grounds of "pubic security".)  Ali Abunimah and the NGO known as Electronic Intifada – among the most visible participants in BDS campaigns – have been funded indirectly by the Dutch government through the Interchurch Organization for Development Cooperation (ICCO), which has an annual budget of over €80 million.

The role of government-funded Christian "humanitarian" groups in promoting obsessive anti-Zionism is much wider, including ICCO, Christian Aid (UK), Diakonia (Sweden), and Trocaire (Ireland).  ICCO is also involved in lobbying the Dutch pension funds to divest from Israeli banks and versus cooperation with the Mekorot water company. CWP, Electronic Intifada, and many Palestinian NGOs that receive European government funding are pressing Oxfam International, which receives funding from the UK, EU, Dutch, and other governments, to join the obsessive campaign against SodaStream. They want the humanitarian superpower to dismiss Scarlett Johansson as an Oxfam "ambassador" following the actress's role in promoting the Israeli firm.

The first step in confronting European governments that provide most of the funds for these organizations is to demand the implementation of democratic transparency principles in Europe. This would expose the sources of influence behind this NGO funding to independent analysis, and highlight the systematic abuse of European "soft power" for boycotts and demonization against Israeli democracy. On this basis, Israeli and European officials can negotiate mutually acceptable guidelines for funding political advocacy NGOs, which would prevent grants to groups that promote double standards, the discriminatory singling out of Israel, lawfare based on "war crimes" and similar false allegations, and the denial of the right of the Jewish people to sovereign equality.

While these measures will not bring an immediate end to BDS and political warfare, they constitute the essential first steps towards a viable counter-strategy.

vrijdag 31 januari 2014

Fatah functionaris roept op tot gecoordineerd gewapend verzet

 

De kans dat Kerry enige vooruitgang boekt in zijn pogingen de partijen dichter bij elkaar te brengen, wordt er niet groter op met dergelijke uitspraken. Aan beide kanten hebben de haviken waarschijnlijk teveel macht en teveel invloed binnen de regering om werkelijke compromissen mogelijk te maken. Helaas is er in het Westen met name aandacht voor de Israelische hardliners, en worden uitspraken als onderstaande nauwelijks opgemerkt. 

 

RP

---------

 
 
Fatah official calls for ‘coordinated’ armed resistance
Palestinians will reject any agreement presented by Kerry and American ‘liars’, Central Committee member Tawfiq Tirawi says
 
January 26, 2014, 4:15 pm

Negotiations with Israel will lead to “zero results” if not fortified by armed resistance, a senior Fatah official said, adding that the first signs of a new Palestinian uprising have already begun to appear on the ground.

An American framework agreement expected to be presented in the coming weeks to the negotiating teams will never receive Palestinian endorsement if based on parameters currently being voiced by the Americans, said Tawfiq Tirawi, a member of Fatah’s Central Committee and head of the official Palestinian investigation committee into the death of Yasser Arafat, speaking to Lebanese news channel Al-Mayadeen Thursday.

“We [in Fatah] know what the Israelis and Americans are suggesting [in the negotiating room]. So far, the negotiations are taking place only with the Americans, not the Israelis, and the Americans are liars. There is no framework agreement. It’s a lie. Even if Kerry [presents] an agreement, Palestinians will reject it. There will be a vote, either inside Fatah or among the Palestinian leadership, and the American proposals will be rejected,” Tirawi said.

A number of senior Palestinian officials have voiced public skepticism regarding the possibility of negotiations with Israel leading to a deal, as the nine-month time frame for talks approaches its end in April. Last month, PLO official Yasser Abed Rabbo blasted US Secretary of State John Kerry for “breaking a promise” to end negotiations on all core issues during the original framework.

But Tirawi voiced skepticism that negotiations alone could ever produce a Palestinian state.

“There is no possibility of a Palestinian state being established on the West Bank and Gaza in the coming 20 years. None at all. Anyone who believes otherwise is wrong. Negotiations will bring us nothing … we, all Palestinian factions, must return to the cycle of action. When we will do this, many things will change.”

Asked what he meant by the cycle of action, Tirawi clarified he was speaking of “resistance in all of its forms.”

“Steadfastness is also resistance, negotiations are also a form of resistance, but there must be something on the ground as well … weapons, popular resistance, there are 100 methods to resist.”

Palestinians were pushed into negotiations with Israel by a consensus of Western and Arab states which insisted on diplomacy, leaving the Palestinian leadership no option but to agree, Tirawi said.

“It’s true that most PLO factions were against [entering negotiations], but there’s something called Palestinian national interests. Did we compromise on any of our principles? No. That’s what is important.”

Tirawi’s words were tacitly directed at PA President Mahmoud Abbas, who consistently speaks out against armed violence toward Israel, preferring to focus efforts on “popular resistance,” namely boycotts, demonstrations, and limited violence such as stone throwing. In a recent speech before a crowd of Jerusalem activists, Abbas praised the behavior of villagers from Qusra, near Nablus, who apprehended “with their bare hands” settlers suspected of preparing a price tag attack.

The resumption of armed resistance, Tirawi argued, must be done in an organized and coordinated manner, not sporadically.

“There should be a strategic national plan that all organizations can agree upon, both within the PLO and without it,” he said.

Tirawi noted that the first signs of a new Palestinian uprising could already be felt on the ground in Palestinian towns and villages: increased stone throwing, tire burning, confrontations with settlers and soldiers.

“The big explosion in Palestine is coming. All of Israel’s actions have placed the Palestinian public under immense pressure. They have no choice but to explode in the face of the occupation.”

Speaking as head of the investigation team into the death of Yasser Arafat, Tirawi rejected as “political” the French forensic report released last month ruling out the possibility that the late Palestinian president died of poisoning.

Tirawi, who served as head of General Intelligence in the West Bank under Yasser Arafat and was accused by Israel of involvement in terrorism during the Second Intifada, added that the Russian report which found Arafat’s cause of death “inconclusive” detected a second material in his body other than polonium, inserted from the outside.

“We are testing this substance chemically,” Tirawi said, adding that he is convinced that Israel was behind the death.

“It’s not like searching for a needle in a haystack, it’s like searching for a needle in an ocean. Let’s hope we succeed.”

Palestijnse werknemers tegen boycot Soda Stream

 

Op de Christian Science Monitor een vrij genuanceerd artikel over de Soda Stream controverse, die vooral publiciteit trok door de kritiek op Scarlet Johansson, een populaire Hollywood actrice die onder meer in The Avengers de rol van Black Widow vertolkte.

 

Zij was jarenlang ambassadeur voor Oxfam in de VS en tekende onlangs een contract om in reclamespots voor het Israelische Soda Stream op te treden. Daar Soda Stream ook een fabriek op de Westoever bij Ma'ale Adumim heeft, wilde Oxfam - mede onder druk van de beruchte BDS-lobby - dat zij zich van Soda Stream distancieerde.

 

Johansson kapte echter daarentegen deze week met Oxfam; niet vanwege het geld, naar mijn overtuiging, maar omdat ze oprecht van mening is dat de samenwerking van Joden en Arabieren in de fabriek de vrede en coëxistentie bevorderen, een les die ze zegt geleerd te hebben uit haar werk voor Oxfam. Ze gelooft in de twee-staten-oplossing en hoopt dat er binnenkort een akkoord komt.

 

Uit onderstaand artikel blijkt dat het niet alleen pais en vree is bij de Soda Stream fabriek. Veel Palestijnen werken er noodgedwongen, omdat er in PA-gebied te weinig banen zijn of deze veel slechter betaald worden. Ook worden in de fabriek naar verluid ploegendiensten gedraaid van 12 uur, wat niet zou mogen volgens de Israelische arbeidswet die er formeel van toepassing is. En er zijn ook klachten over de arbeidsomstandigheden.

 

Toch zijn de meesten tegen een boycot, uiteraard, omdat het alternatief is dat ze op straat komen te staan. En Soda Stream betaalt vele malen beter dan een Palestijnse baan.

 

Wouter

______________

 
 
Palestinian workers back Scarlett Johansson's opposition to SodaStream boycott
Palestinians workers at the SodaStream factory in an Israeli settlement in the West Bank say they would be the losers of a successful consumer boycott of the fizzy-drink maker.

http://www.csmonitor.com/World/Security-Watch/2014/0130/Palestinian-workers-back-Scarlett-Johansson-s-opposition-to-SodaStream-boycott-video

By Staff writer / January 30, 2014

The Israeli company SodaStream has come under fire for its factory (c.) in Mishor Adumim, an industrial zone located in the desert hills west of the Israeli settlement Maale Adumim.

Christa Case Bryant/The Christian Science Monitor

Azzariah, West Bank

American actress Scarlett Johansson has been criticized as naïve and irresponsible for endorsing SodaStream, an Israeli company that operates a factory in the West Bank settlement of Maale Adumim – to the detriment of Palestinian rights, say critics.

The Jewish actress's promotion of the company in a Superbowl ad has propelled an international campaign to boycott the home sodamaker and today forced the actress to step down as a global ambassador for the humanitarian agency Oxfam.

But those most familiar with the factory – Palestinians who work there – largely side with Ms. Johansson.

"Before boycotting, they should think of the workers who are going to suffer," says a young man shivering in the pre-dawn darkness in Azzariah, a West Bank town cut off from work opportunities in Jerusalem by the concrete Israeli separation wall. Previously, he earned 20 shekels ($6) a day plucking and cleaning chickens; now he makes nearly 10 times that at SodaStream, which also provides transportation, breakfast, and lunch.

As a few dozen men in hoodies and work coats trickle out of the alleys to the makeshift bus stop where they wait for their ride to the factory, another adds, "If SodaStream closes, we would be sitting in the streets doing nothing."

The SodaStream controversy is part of the international Boycott, Divestment, and Sanctions campaign, which Palestinians launched in July 2005 as an effort to force Israel to end the occupation of the Palestinian territories, recognize Israeli Arab's full rights, and promote the Palestinian right of return.

Speaking anonymously on a largely deserted street, with no Israeli SodaStream employees present, all but one of those interviewed said they opposed the boycott, given the lack of alternative job opportunities in the West Bank. That underscores Israeli claims that a boycott would be counterproductive, undermining the cooperation and prosperity that could boost peace prospects in the region.

However, lawyers and labor activists say the picture is not that clear. While Palestinians earn roughly twice as much working at Israeli businesses in the West Bank, they lack labor rights and undermine Palestinian national aspirations. But many have little option; the Palestinian Authority has failed to leverage billions of dollars of aid to create more job opportunities.

"There has been little effort, whether on the part of the Palestinian Authority (PA) or the international community, to shut down Israeli factories and provide Palestinians with humane, dignified work," says Diana Buttu, an international human rights lawyer and former adviser to the Palestinian negotiations team. 

Why Palestinians work at Israeli companies

By any measure, Israel's economy dwarfs the Palestinian economy, with a gross domestic product (GDP) of $252 billion compared to $8 billion, due in part to Israeli restrictions on Palestinian travel and trade that thwarts business. Every port, border crossing, and airport accessible from the Palestinian territories is controlled by Israel with the exception of a pedestrian-only crossing at Rafah, Gaza, which is controlled by Egypt.

Per capita GDP in Israel is more than 10 times that of Palestinians, while Palestinian unemployment (23 percent) is more than triple the Israeli rate (7 percent), according to figures provided to the Monitor by the Manufacturers Association of Israel.

That has prompted about 69,000 Palestinian workers – 10 percent of the Palestinian labor force – to work in the Israeli economy, where those who manage to secure a permit or risk working illegally earn an average daily wage of 164 shekels ($47), compared to 84 shekels ($24) in the PA economy. 

Omar Jibarat of Azzariah, the father of a newborn, is one of those who works in Israel, leaving home well before 6 a.m. for a construction job in Tel Aviv. Though he makes good money, he spends four hours in transit every day and would rather work at the SodaStream factory 15 minutes away. 

"I would love to work for SodaStream. They're quite privileged. People look up to them," Mr. Jibarat says. "It's not the people who want to boycott, it's the officials."

That's a common refrain among the SodaStream workers who show up after Jibarat catches his ride.

Leaning up against the cement half-walls of the bus stop, jackets pulled up over their cold hands and faces and cigarette butts glowing in the dark, they blame the PA for failing to create jobs while taking a political stand against Israeli business that do.

"The PA can say anything it wants and no one will listen because it's not providing an alternative," says one man, a 2006 political science graduate of Al Quds University bundled in a jacket bearing the SodaStream logo. As for reports that the company doesn't honor labor rights, that's "propaganda," he says. "Daniel [Birnbaum, the CEO of SodaStream,] is a peacemaker."

Mr. Birnbaum told the Jewish Forward this week that the West Bank factory has been a "pain" due to all the criticism. But he says he's committed to his Palestinian employees, and sees the company as providing a haven of coexistence that can boost prosperity and prospects for peace.

"I'm not going to throw them to the street. I have an obligation to these people," he said in a video made by the company last year. "My hope, my prayer, my belief, and my responsibility at SodaStream is that we will fulfill the prophecy from the book of Isaiah: nation shall not lift up sword against nation, nor shall they learn war anymore. Instead of learning war, let them learn how to make a sodamaker."

What's behind the boycott movement

But many supporters of peace on both the Israeli and Palestinian sides insist that even if companies like SodaStream enable individual Palestinians to earn a better livelihood, they are part of a broader settlement enterprise that is detrimental to individual rights and national aspirations.

Today more than half a million Israelis live in East Jerusalem and the West Bank, which were conquered in Israel's 1967 war with its Arab neighbors. The United Nations has declared settlement of these areas to be in "flagrant violation" of the 1949 Fourth Geneva Convention, which governs the treatment of civilians in occupied territory.

One of the workers waiting for the SodaStream bus this morning says he hates the fact that he's working in an Israeli settlement, and lies to people when they inquire about his work.

"I'm ashamed I'm working there," he says. "I feel this is our land, there should be no [Israeli] factory on this land."

He feels like a "slave," working 12 hours a day assembling parts – drilling in 12,000 screws a day, he adds.

While Israeli labor laws technically apply in the settlements, labor rights organization Kav LaOved says it is poorly enforced. Inspections, which are considered the essence of labor law enforcement, are reportedly sparse. Abed Dari, the organization's field coordinator in the Jordan Valley and Mishor Adumim, the industrial zone where SodaStream's factory is located, estimates that 95 percent of Palestinian employees of Israeli businesses in those areas do not earn the minimum wage of 4,300 shekels ($1,230).

Dari says SodaStream is one of the few companies in Mishor Adumim that does pay minimum wage, but adds that his organization's worker hotline received a complaint about some 100 workers being fired recently, due to "seasonal" hiring practices. Workers in Azzariah mentioned that some fellow workers had recently been let go, which they attributed to boycott pressure.

As one of Israel's largest food and beverage exporters, which ships to 45 countries, SodaStream indeed has international reach – and thus is potentially more vulnerable to international opinion. But Yonah Lloyd, president of SodaStream, says the company does not act in response to boycott pressure.

"The Palestinian employee base in the last five years has grown from 100 to 500," Mr. Lloyd says. "And it will continue to grow."

Debate in Israel

In a country where families can include everyone from left-wing peaceniks to strongly ideological settlers, the SodaStream issue has generated debate among relatives and friends. It has also led to heated Facebook conversations over the relative importance of Palestinian prosperity and freedom – and the best way to achieve both.

"I think it's a really tough thing, and we're weighing two different important values," says Elisheva Goldberg, a writer in Jerusalem who says it's critical to remember the limitations facing Palestinians working in Area C under Israeli occupation.

"If their other option is to go and pluck chickens, what does that say about the space they're living in, the barriers they're facing?"

But for the Palestinian workers in Azzariah, their main priority is feeding their families – or preparing to start one.

"SodaStream is my hope, to enable me to get married, to get everything," says the former chicken worker, as the sun rises over the littered street. Then he steps on the bus to go to work.

Sodastream is een fabriek, geen nederzetting

 

Dit is heel erg herkenbaar:

Which got me thinking. The Israeli-Arab conflict famously makes many otherwise reasonably normal people lose their marbles, so that they engage in all sorts of mumbo-jumbo.

Hoe vaak zie je niet dat redelijke mensen, die zich een mening vormen op basis van argumenten en niet de onderbuik, waar het Israel betreft klakkeloos napraten wat de VN mensenrechtenraad, het Palestina Komitee, Stop de Bezetting en andere extreme anti-Israel organisaties daarover zeggen. Ik kan het vaak moeilijk bevatten. Niks mis met kritiek op Israel, prima om niet zomaar aan te nemen wat vanuit de pro-Israel hoek wordt gezegd, maar neem die kritische houding ook mee wanneer je de zoveelste aantijging tegen Israel hoort, het zoveelste verhaal van een Groot Onrecht en Zware Onderdrukking. Wanneer voor de zoveelste keer wordt beweerd dat de nederzettingen het Grootste Obstakel zijn, dat vrede pas dan mogelijk is wanneer Israel, zonder verdere garanties, de Westoever ontruimt. Vraag je eens af hoe en wanneer het conflict is ontstaan. En durf te erkennen dat je er misschien wel bar weinig vanaf weet (zoals ik over 4587 andere onderwerpen).

 

RP

-----------   

 

 

Sodastream is a factory, not a settlement

http://yaacovlozowick.blogspot.nl/2014/01/sodastream-is-factory-not-settlement.html 

 

I had an e-mail exchange this week with a fellow who really really doesn't like us. On the topic of that Sodastream factory in Mishor Adumim, he informed me that the Palestinian workers there are treated as slaves. When I suggested I might try to see their payrolls so as to test his proposition, he backed off: payrolls don't prove anything, he told me, the only thing that's important is that Palestine isn't sovereign. 

Which got me thinking. The Israeli-Arab conflict famously makes many otherwise reasonably normal people lose their marbles, so that they engage in all sorts of mumbo-jumbo. The Sodastream story seems to be such a case. In any other context, worldwide, a private company maintaining a factory in an underdeveloped country so as to take advantage of its lower labor costs would be regarded as a boon for the hosting country (if perhaps not for the rich country the factory had previously been in). Sodastream, however, isn't paying hundreds of Palestinian workers what they'd get from a Palestinian employer. It's paying the Palestinian laborers Israeli wages, with the social benifits mandated by Israeli law.

Nobody lives in the Sodastream factory: it's a factory. If ever there is peace between Israel and Palestine, Israeli owned factories in Palestine employing Palestinians is precisely the sort of thing everyone should be wishing for. Not for the "soft" advantages of people working alongside one another, which is the kind of thing one can't easily measure: for the "hard", quantifiable advantage of employment and foreign curreny. 

In any other context, this is called FDI (foriegn direct investment) and is eagerly sought by politicians and toted up by economists. When it comes to Israel-Palestine, however, normal discourse goes silent.

(On a related note, Yair Rosenberg has a great piece up at Tablet about the debate, 53 years ago today, when Yaacov Herzog forced Arnold Toynbee to cut out the mumbo-jumbo and talk straight).

 

Scarlett laat zich niet intimideren: dág Oxfam (CIDI)

 

Oxfam presenteert zich als ontwikkelingsorganisatie die doet aan armoede bestrijding maar voert ondertussen een steeds extremer wordende campagne tegen Israel. Het frisdrank bedrijf Sodastream heeft een fabriek over de groene lijn. De directeur daarvan is zelf eigenlijk tegen de nederzettingen, maar wil zijn bedrijf niet weghalen omdat dan ca. 500 Palestijnse werknemers op straat komen te staan. Die krijgen allemaal het Israelische minimumloon uitbetaald, dat drie keer zo hoog is als het Palestijnse.

SodaStream maakte een lovend filmpje in de fabriek om de BDS-propaganda te ontzenuwen en waarin ook Palestijnse werknemers aan het woord komen (bekijk het filmpje hier). Persbureau Reuters vond één anonieme Palestijnse SodaStream-arbeider die zei dat dit leugens waren en dat de arbeiders werden 'uitgebuit als slaven', maar een door datzelfde Reuters gefilmde nieuwsitem wekt niet die indruk.

 

Ook op YouTube is een filmpje te vinden waarop SodaStream-directeur Daniel Birnbaum president Peres de mantel uitveegt, omdat een van zijn Palestijnse voormannen was onderworpen aan een stripsearch toen hij Israel wilde binnengaan. Birmbaum had de voorman, die ook in beeld is in het Reutersfimpje, meegenomen toen hij een Israelische bekroning in ontvangst ging nemen van president Peres. Daarop maakte een boze Birmbaum gebruik van de voor een bedankje bedoelde spreektijd om een pleidooi te houden voor meer samenwerking met en een betere behandeling van Palestijnen (bekijk dat hier, vanaf 1:20).

Hier is inderdaad sprake van een groot onrecht. Waneer we noodgedwongen keuzes moeten maken en onze schaarse tijd en middelen (door de overheid en donateurs bijeen gebracht), waar zullen we dan onze energie op richten? Juist ja, op een Israelisch bedrijf, dat zich houdt aan de arbeidsvoorwaarden, dat een progressieve directeur heeft die het voor zijn Palestijnse werknemers opneemt. Een bedrijf ook dat door rechtse commentatoren ervan wordt beticht te pro-islam te zijn en teveel op samenwerking met de Palestijnen gericht. Birmbaum gaf ook aan er geen problemen mee te hebben straks in een Palestijnse staat te opereren:

Als de fabriek na onderhandelingen deel wordt van een Palestijnse staat, laat Birnbaum hem evengoed open. Volgens zijn adviseur Maurice Silber is bij SodaStream 'iedereen tegen de bezetting', maar dat de fabriek buiten de Groene Lijn staat betekent nog niet dat zij mensenrechten schenden. SodaStream 'kan de kiem worden van de toekomstige Palestijnse economie', zegt Silber.

Wat ontzettend moedig en doortastend dat Oxfam zijn pijlen op dit bedrijf heeft gericht en haar eigen ambassadeur Scarlett Johansson aanvalt omdat zij wel achter Soda Stream staat en prominent in reclame filmpjes voor het bedrijf figureert. 

 

Ik zou zeggen, wie nog doneert aan Oxfam, zeg Scarlett na: dag Oxfam!  

 

RP

------- 

 

Scarlett laat zich niet intimideren: dág Oxfam

http://www.cidi.nl/scarlett-laat-zich-niet-intimideren-dag-oxfam/

IN ISRAEL / DOOR ELISE FRIEDMANN / OP 31/01/2014 OM 10:25 / TAGS: BDS, PA, PALESTIJNEN, VS, WESTBANK

 

De actrice Scarlett Johansson vertrekt als ambassadeur van Oxfam, wegens 'fundamentele meningsverschillen'. De BDS-gezinde organisatie bekritiseerde haar wegens haar nieuwe rol als het gezicht van het Israelische maak-je-eigen-fris-merk SodaStream, dat ook een fabriek heeft op de Westbank.

Het in de VS populaire merk 'vergroot de armoede en ontkenning van rechten van de Palestijnse gemeenshappen die wij steunen,' stelt Oxfam. Onzin, zegt Johansson, naar eigen zeggen een voorstander van "economische samenwerking tussen een democratisch Israel en Palestina": "SodaStream is goed voor het milieu en bouwt bruggen voor vrede tussen Israel en Palestina".

Dat is inderdaad een fundamenteel verschil van mening. Net als veel andere sterren die iets met Israel doen, kwam Johansson onder grote druk van BDS-activisten. Anders dan veel anderen hield zij haar rug recht; zij stapte op als Oxfam-ambassadeur.

SodaStream fabriceert machines waarmee je je eigen frisdrank kunt fabriceren uit kraanwater en benadrukt in advertentiecampagnes de voordelen voor het milieu, omdat dit een grote stroom plastic flesjes en lege blikjes overbodig maakt. Die apparaten worden onder meer gemaakt in een fabriek op de Westelijke Jordaanoever, waar een groot deel van de ongeveer 900 werknemers Palestijnen zijn. Zij werken naast nieuwe Israelische immigranten en ontvangen het Israelische minimumloon, dat ongeveer drie keer hoger ligt dan dat in de PA.

SodaStream maakte een lovend filmpje in de fabriek om de BDS-propaganda te ontzenuwen en waarin ook Palestijnse werknemers aan het woord komen (bekijk het filmpje hier). Persbureau Reuters vond één anonieme Palestijnse SodaStream-arbeider die zei dat dit leugens waren en dat de arbeiders werden 'uitgebuit als slaven', maar een door datzelfde Reuters gefilmde nieuwsitem wekt niet die indruk.

Ook op YouTube is een filmpje te vinden waarop SodaStream-directeur Daniel Birnbaum president Peres de mantel uitveegt, omdat een van zijn Palestijnse voormannen was onderworpen aan een stripsearch toen hij Israel wilde binnengaan. Birmbaum had de voorman, die ook in beeld is in het Reutersfimpje, meegenomen toen hij een Israelische bekroning in ontvangst ging nemen van president Peres. Daarop maakte een boze Birmbaum gebruik van de voor een bedankje bedoelde spreektijd om een pleidooi te houden voor meer samenwerking met en een betere behandeling van Palestijnen (bekijk dat hier, vanaf 1:20).

Birnbaum noemt de locatie van die ene SodaStreamfabriek a pain in the ass. Hij zou hem daar nooit hebben gebouwd. Maar hij is niet van plan hem te sluiten, ook al opent er binnenkort een grote fabriek in de Negev, binnen de Groene Lijn, die precies hetzelfde kan als deze. Alle arbeiders zouden daarheen kunnen verhuizen, behalve de 500 Palestijnen. "Wij gaan onze werknemers niet onder een bus gooien terwille van iemands politieke agenda," zegt hij, "en ik zie niet in hoe het de Palestijnse zaak zou helpen als wij hen zouden ontslaan." Als de fabriek na onderhandelingen deel wordt van een Palestijnse staat, laat Birnbaum hem evengoed open. Volgens zijn adviseur Maurice Silber is bij SodaStream 'iedereen tegen de bezetting', maar dat de fabriek buiten de Groene Lijn staat betekent nog niet dat zij mensenrechten schenden. SodaStream 'kan de kiem worden van de toekomstige Palestijnse economie', zegt Silber.

Johansson blijft bij SodaStream, zegt zij. Een reclamefilmpje met haar in de hoofdrol zal worden uitgezonden tijdens het razend populaire Amerikaanse sportevenement Superbowl. Dankzij de controverse met Oxfam en andere BDS'ers, wordt dit nu vele duizenden keren gratis uitgezonden.

 

donderdag 30 januari 2014

SodaStream gesteund door Palestijnse werknemers

 

De BDS beweging doet alsof ze voor de Palestijnen is en hun wil helpen tegen de onderdrukking door Israel, maar die onderdrukking blijkt soms alles zins mee te vallen. Dus dan wordt de zaak overdreven, veel extremer voorgesteld, of gewoon gelogen. Uiteindelijk blijkt het dan helemaal niet meer om de Palestijnen te gaan, maar om Israel dat per definitie slecht is, ook wanneer het Palestijnen goed behandelt.   

 

RP

------- 

 

Arab SodaStream workers applaud their CEO

http://elderofziyon.blogspot.nl/2014/01/arab-sodastream-workers-applaud-their.html 

 

The Forward went to the SodaStream factory in Mishor Adumim and spoke to the CEO, Daniel Birnbaum.

Birnbaum is not at all a right wing fanatic. Far from it. He is as liberal a person as you can find. He does not support Israel's claim to Judea and Samaria. He would not have set up the factory in Mishor Adumim, but it was there when he took over the company. And he shows that he is far more pro-Palestinian than all of the "pro-Palestinian activists" combined.

 

[T]hough he wouldn’t have opened the factory at its current site, Birnbaum said that its presence here is now a reality, and he won’t bow to political pressure to close it — even though the company is about to open a huge new plant in the Negev, within Israel’s internationally-recognized boundaries, which will replicate all functions of the West Bank plant, and dwarf it.

The reason for staying is loyalty to approximately 500 Palestinians who are among the plant’s 1,300 employees, Birnbaum claimed. While other employees could relocate on the other side of the Green Line if the plant moved, the West Bank Palestinian workers could not, and would suffer financially, he argued.

We will not throw our employees under the bus to promote anyone’s political agenda,” he said, adding that he “just can’t see how it would help the cause of the Palestinians if we fired them.”

...Birnbaum’s advisor, Maurice Silber, said that within the company “everybody is against the occupation.” But it does not follow, he said, that because SodaStream operates in an occupied area, it violates human rights. Eventually, he said, SodaStream could become the “seed of the future Palestinian economy.”

 

The Arab workers clearly support Birnbaum - showing that claims to the contrary from Israel haters are a lie.

 

At the plant’s cafeteria, awareness of the current international controversy over Scarlett Johannson’s new role at the company was clearly widespread among employees. During the Forward’s visit, Birnbaum took to the cafeteria floor to give some 250 Palestinian workers a kind of pep talk about the issue, urging them to ignore the political attacks. “We are making history for the Palestinian people and the Israeli people,” he told them in Hebrew, followed by a translator who rendered his comments into Arabic. Birnbaum reassured the workers about their jobs and said he wanted to bring “more and more hands” into the factory as SodaStream grows.

The Palestinians applauded these comments. But then Birnbaum added with a flourish: “Scarlett Johannson would be proud of you!” And at the sound of Johannson’s name — even before the translation — applause among the assembly of mostly male, 30-something Palestinian workers burst out again, palpably louder.

During discussions between a Forward reporter and about a half-dozen of these Palestinian employees, conducted out of earshot of Israeli managersnone complained of labor abuses, or of receiving pay below the Israeli minimum wage. Asked about the calls by anti-occupation activists to boycott SodaStream, one spoke about the dearth of jobs in the Palestinian Authority economy.

 

So who cares more about Palestinian Arabs - SodaStream or the Israel haters?

With each passing day, the answer becomes more and more obvious.

This SodaStream "controversy" was manufactured out of whole cloth by people with an anti-Israel, not a pro-Palestinian, agenda. 

It is backfiring on them, as the world sees that the people obsessed over SodaStream don't care one bit about real live Palestinians.

The Arabs who work for SodaStream make it clear whose side they are on. And their actions and words show just how much the anti-Israel crowd lies.

The world is waking up to these lies.

Expect to see some furious logical obfuscation in the hate sites as they try to pretend that they know better than Palestinians what Palestinians want.

 

How Israel-haters use interview bias in SodaStream stories

The SodaStream story brings up an interesting point about journalism itself.

So far, since last year, we have seen four different media outlets interview workers at the SodaStream plant in Mishor Adumin.

First, JTA last February:

 

“Everyone works together: Palestinians, Russians, Jews,” a Palestinian employee named Rasim at the Maale Adumim site told JTA. Rasim has worked at the plant for four months and asked that his last name not be published. “Everything is OK. I always work with Jews. Everyone works together, so of course we’re friends.”

 

This was followed by the Electronic Intifada hate site, referring to the video that Sodastream put out about its Arab workers:

 

“I feel humiliated and I am also disgraced as a Palestinian, as the claims in this video are all lies. We Palestinian workers in this factory always feel like we are enslaved,” M. said.

...When asked if there was discrimination between black and white Jews, M. replied, “Yes, for sure. You will not [find] white Jews wearing yarmulke [a skull cap] doing the hard work or ‘hand work.’ The supervisors who run the factory are mainly Russian and they are managed mainly by the white Jews, and we are ‘Palestinians,’ only workers.”

 

Then came the article from The Forward that I referred to previously:

 

During discussions between a Forward reporter and about a half-dozen of these Palestinian employees, conducted out of earshot of Israeli managers, none complained of labor abuses, or of receiving pay below the Israeli minimum wage. Asked about the calls by anti-occupation activists to boycott SodaStream, one spoke about the dearth of jobs in the Palestinian Authority economy.

 

That was followed by a new Reuters piece written by Noah Browning:

 

One mid-level Palestinian employee who spoke to Reuters outside the plant, away from the bosses, painted a far less perfect picture, however.

"There's a lot of racism here," he said, speaking on condition of anonymity. "Most of the managers are Israeli, and West Bank employees feel they can't ask for pay rises or more benefits because they can be fired and easily replaced."

I have pointed out in the past that Noah Browning is a very poor reporter with a definite anti-Israel bias.

So we have a case study here. Four reports, two contradicting the other two. Which is accurate?

Obviously, Electronic Intifada has no journalistic integrity whatsoever. It is literally impossible to believe that their reporter would ever admit that some Arab employees are happy. If she interviewed ten workers and only one was critical, that would be the one quoted.

I've shown that Noah Browning is biased. I would not be surprised if he called up EI and asked for the name of the person they interviewed last year to save himself some effort of finding a disgruntled employee himself.

JTA and the Forward are both Jewish publications. But both are very left wing and anti-settlement. They are both highly critical of the Israeli government. The Forward just published an op-ed from Peace Now advocating boycotting SodaStream. It would be difficult to say that they are biased towards finding workers who would sing the praises of SodaStream. Yet - that's who they found.

So who is more credible? The answer is obvious.

If SodaStream was treating its workers like slaves, they would be leaving and finding other jobs. That does not seem to be the case here.

I'm not saying that the person (or people) interviewed by Browning and EI is lying. Every company has disgruntled employees. Any reporter can, and often does, play the game of finding just the right person to support the reporter's pre-existing bias. This is how journalists can lie with facts.

And this is almost certainly what we are seeing here from Reuters and Electronic Intifada.

 

 

Motie tegen besluit Vitens geen meerderheid in provincies (IPI)

 
Vitens
 

Rol van Buitenlandse Zaken is nog steeds niet duidelijk

- door Tjalling - 

Begin december 2013 maakte het waterleidingbedrijf Vitens bekend de onlangs gestarte samenwerking met het Israëlische waterleidingbedrijf Mekorot weer te beëindigen. Vitens zegt dat te hebben besloten na overleg met het onder meer het ministerie van Buitenlandse Zaken. Maar BuZa stelt in dat overleg alleen het Nederlandse beleid te hebben uitgelegd. Het besluit van Vitens is niet alleen onjuist, het is ook moeilijk te begrijpen. Het waterbedrijf heeft immers de publieke taak om voor schoon water en een goede riolering te zorgen, al dan niet in samenwerking met bedrijven elders. Veel provincies en gemeenten (de aandeelhouders van Vitens) waren dan ook ongelukkig getroffen door dit bericht.

Toelichting aan aandeelhouders

Directie aanleiding voor de beslissing was het afgelaste bezoek van minister Ploumen aan Mekorot tijdens de handelsmissie van Nederlandse bewindslieden aan Israël en de Palestijnse gebieden enkele dagen eerder. In een schriftelijke toelichting aan de aandeelhouders legden de raad van commissarissen en de directie van Vitens uit, waarom men dit besluit heeft genomen. Mekorot zou als verlengstuk dienen van de nederzettingenpolitiek van de Israëlische regering. Daarbij werd gerefereerd aan onder meer een recent onderzoeksrapport van de Verenigde Naties waarin Mekorot ervan wordt beschuldigd 'grondwater op te pompen uit Palestijns gebied en dit te gebruiken voor de nederzettingen en Israël'. De media-aandacht en het politieke debat dat daarop volgde, zorgden ervoor dat de samenwerking tussen Vitens en Mekorot, in de media en de politiek, onder een vergrootglas belandde.

Het is heel jammer en ook onjuist dat Vitens zich baseert op de bevindingen van een eenzijdig onderzoeksrapport van de VN Mensenrechtenraad, die notoir anti-Israël is. Vitens werkt ook samen met de waterschap autoriteiten in de door Hamas bestuurde Gazastrook en Hamas schendt zeker de mensenrechten. Maar daar is de VN Mensenrechtenraad niet ontvankelijk voor. De VN kiest vrijwel continu eenzijdig partij tegen Israël en neemt Palestijnse beschuldigingen vaak klakkeloos over. Saillant detail is dat het VN-rapport al in februari 2013 is uitgebracht, terwijl Vitens de beslissing pas in december nam. Het lijkt erop dat deze manoeuvre is voortgevloeid uit de angst voor imagoschade, en daarbij kon het VN rapport alsnog goed van pas komen.

Buitenlandse Zaken

Het ministerie heeft de afgelopen maanden voor flinke verwarring gezorgd. Sinds 2006 hanteert men ten opzichte van Israëlische activiteiten in de Palestijnse gebieden een 'ontmoedigingsbeleid'. Dit betekent dat Nederlandse bedrijven actief worden ontmoedigd om te investeren in of mee te werken aan Israëlische projecten op de Westelijke Jordaanoever. Maar onze regering creëert met dit ontmoedigingsbeleid onduidelijkheid en tegelijk ook een sfeer waarin het voor bedrijven verdacht wordt om in Israël te investeren. Bovendien kan het beslist niet consequent worden doorgevoerd, omdat veel Israëlische bedrijven hun activiteiten praktisch gezien niet kunnen scheiden in vóór en achter de Groene Lijn. Zo ontstond door het ontmoedigingsbeleid een 'boycotsfeer', en dat was nu ook weer niet de bedoeling van BuZa. Dus dan de regels nog maar eens goed uitleggen. Volgens minister Timmermans moet het nu wel duidelijk zijn dat 'het ontmoedigingsbeleid alleen geldt voor Nederlandse bedrijven die actief zijn op de Westbank. En nee, BuZa heeft uiteraard geen invloed op beslissingen zoals bijvoorbeeld Vitens die heeft genomen'. Het komische, satirische en muzikale programma Farce Majeure, uit de jaren 70 had als vast onderdeel het item 'Wat dacht je wat', waarvan het 'meezingrefrein' was: "Ik zie het niet meer zitten, ik kan er niet meer bij. Ik kan het niet meer volgen, het hoeft niet meer van mij". Beter dan dit refrein kan de verwarring rondom het ontmoedigingsbeleid van BuZa niet onder woorden worden gebracht.

Provinciale Staten

Vitens is een overheids- en monopoliebedrijf. De aandelen van Vitens zijn in handen van gemeenten en provincies,en die kunnen invloed op het beleid uitoefenen. Uit verschillende hoeken zijn er acties ondernomen tegen het besluit van Vitens. Zo vroeg onder meer de werkgroep WAAR in een brief aan de Provinciale Staten van Flevoland, Fryslân, Gelderland, Overijssel en Utrecht, er bij Vitens op aan te dringen deze beslissing terug te draaien. De fractie van de CU in de Staten van Fryslân wilde dat die provincie druk zou uitoefenen op Vitens om de samenwerking met het Israëlische Mekorot te hervatten. Een motie hierover haalde geen meerderheid in de Fryske Steaten. Ook in de provincie Gelderland haalde een dergelijke motie geen meerderheid. De PVV-fractie in de P.S. van Overijssel diende woensdag een motie in, die werd gesteund door de coalitiepartijen CDA, VVD, ChristenUnie en SGP. Deze motie werd wel aangenomen met 28 stemmen voor en 17 stemmen tegen. Het eindresultaat is dat de meerderheid van de aandeelhouders in de verschillende provincies het niet nodig vindt om Vitens op de vingers te tikken.

Pro Palestijnse actiegroepen

Het besluit van Vitens is voortgevloeid uit de boycotsfeer die de laatste maanden jegens Israël is ontstaan. Die sfeer wordt niet alleen door BuZa maar zeker ook door de pro Palestijnse actiegroepen veroorzaakt. Met name deze organisaties lobbyen al enige jaren bij Nederlandse bedrijven om hun banden met Israël te verbreken. De bedrijven gaan vervolgens gesprekken aan met BuZa. Daarna stoppen ze de samenwerking met Israëlische bedrijven, terwijl BuZa bij hoog en laag volhoudt dat het de eigen beslissing van bedrijven is. Maar Vitens houdt vol dat ze de beslissing genomen heeft na uitvoerig te hebben gesproken met BuZa.

En zo draaien we natuurlijk in een kringetje rond. Alleen BuZa kan deze cirkel doorbreken door helder uit te spreken dat zij afstand neemt van de boycot campagnes van pro Palestijnse organisaties. Minister Timmermans zei op 20 januari in Knevel en Van den Brink alvast dat, 'Nederland meer samenwerking wil met Israëlische bedrijven, dat komt het vredesproces ten goede'. Er mag geen boycotsfeer meer zijn tegen Israël. Hopelijk hebben zijn woorden invloed, dan hoeven de bedrijven zich veel minder zorgen te maken over imagoschade. Een goed imago is immers een middel dat tegen alle kwalen helpt?!


Externe bronnen:

Meer over nederzettingenrapport Mensenrechtenraad (IMO)

 
UNHRC-meeting
 

= IMO Blog =    

Waterbedrijf Vitens beriep zich onder meer op een  'recentelijk onderzoeksrapport van de Verenigde Naties' bij het rechtvaardigen van haar besluit om de overeenkomst met het Israelische zusterbedrijf Mekorot op te zeggen. Dit rapport is feitelijk een initiatief van de infame 'Mensenrechtenraad' van de VN, een van de meest Israel-vijandige organen binnen de toch al niet Israel-vriendelijke VN.

Dit hele rapport is zeer gekleurd en staat vol met ongefundeerde beweringen die niet zijn na te gaan. De 'mission heard of' en 'Information and testimonies' bevestigen of 'Information gathered by the mission shows' waarna de bekende aantijgingen volgen, over geweld van kolonisten, waterbronnen die door Israel werden vernietigd, land dat werd ingepikt, etc. etc. Vaak staat er verder geen enkele bron vermeld, soms wordt verwezen naar pro-Palestijnse bronnen als OCHA, Betselem, Yesh Din, de An-Nadaj Universiteit en eerdere rapporten van de VN.  Een vrij willekeurig voorbeeld:

85. The Mission heard of situations where villagers must travel several kilometres to get water when closer water resources serve neighbouring settlements. Settlements benefit from enough water to run farms and orchards, and for swimming pools and spas, while Palestinians often struggle to access the minimum water requirements. The Mission heard that some settlements consume around 400 l/c/d56, whereas Palestinian consumption is 73 l/c/d, and as little as 10-20 l/c/d57 for Bedouin communities which depend on expensive and low quality tanker water.

In East Jerusalem houses built without a permit cannot connect to the water network.

86. Water shortages are further exacerbated by restrictions on movement, destruction of infrastructure, expropriations, forced evictions and settler violence, which also largely contributes to diminishing access to water for Palestinians.

Het is een bekend beeld: kolonisten zwemmen letterlijk in het water, terwijl Palestijnen onder het minimum zitten en vaak uren per dag geen stromend water hebben of helemaal worden afgesloten. De missie hoorde dat de nederzettingen 400 liter per persoon gebruiken, maar heeft dit blijkbaar nergens gecheckt, want er staat verder geen bron bij. Volgens cijfers van Israelische zijde gaat het echter bij zowel Israeli's als Palestijnen om heel andere getallen. Zo schrijft Missing Peace:

De consumptie per hoofd van de Palestijnse bevolking op de Westelijke Jordaanoever bedraagt 95 m3 water. Er is echter per hoofd van de bevolking 124 m3 per jaar beschikbaar. In dit cijfer is verwerkt dat Palestijnen 17 miljoen m3 water verkrijgen door het boren van illegale bronnen. De World Health Organization heeft het minimum quotum drinkwater per persoon vastgesteld op 36 m3 per jaar.

Verder is het in dit verband belangrijk te vermelden dat van 1967 tot 1995 Israel de hoeveelheid water beschikbaar voor de Palestijnen verdubbelde van 60 m3 tot 120 m3 per hoofd van de bevolking per jaar. In 1967 was slechts 10% van de Palestijnse huishoudens aangesloten op het waternet. Vandaag is dat meer dan 95%.

En:

In Jericho gaat de waterverspilling onverminderd door. Daar werd in 2008 door de 43.101 inwoners 3,6 miljoen m3 drinkwater verbruikt. Dat komt neer op 229 m3 per hoofd van de bevolking per jaar. Dat is het hoogste cijfer in de door de PA bestuurde gebieden, in Ramallah bijvoorbeeld lag het cijfer op 141 m3 per hoofd van de bevolking. Het verbruik in Jericho is ook veel hoger dan het gemiddelde verbruik in Israel, dat lag in 2009 op 154 m3 per hoofd van de bevolking.

Het VN rapport bevat allerlei aantijgingen, gestoeld op getuigenissen en beweringen van Palestijnen die men zegt gesproken te hebben, maar die totaal niet controleerbaar zijn, zoals:

The denial of water is used to trigger displacement, particularly in areas slated for settlement expansion, especially since these communities are mostly farmers and herders who depend on water for their livelihoods. A number of testimonies highlighted that the cutting off from water resources often precedes dispossession of lands for new settlement projects.

Op grond van 'a number of testimonies' (twee, vijf of tien?) trekt men hier vergaande conclusies. Is dit ook los van de getuigenverhalen onderzocht? Daar lijkt het niet op, ook gezien het feit dat men niet ter plekke is geweest. De vraag is hoe vaak het de laatste jaren überhaupt is voorgekomen dat Palestijnen van hun land werden verdreven voor nieuwe nederzettingenprojecten. Dit is een veelgehoorde bewering van de anti-Israellobby, maar het is ook volgens de Israelische wet illegaal om grond in privé bezit van Palestijnen te confisqueren, tenzij in uitzonderlijke gevallen zoals de bouw van de afscheidingsbarriere, waarvoor compensatie aan de gedupeerden is aangeboden. Dat wil niet zeggen dat het nooit gebeurt, maar dergelijke gevallen worden door kritische organisaties in Israel zeker opgemerkt en aangekaart. De uitbreiding van nederzettingen vond doorgaans plaats binnen de gemeentegrenzen van die nederzettingen, op grond die dus al bij de nederzetting hoort (het gaat hierbij om zo'n 9% van de Westoever).

Missing Peace verantwoordt zich, in tegenstelling tot de VN missie, wat betreft brongebruik:

Onder iedere bewering vindt u de feiten zoals die onder andere door de Zwitserse wetenschapper Lauro Burkart zijn onderzocht in zijn dissertatie "The politicization of the Oslo Water Agreement". Verder gebruikten wij een academische studie van het BESA instituut van de Bar Ilan universiteit getiteld: " The Palestinian Israeli waterconflict" en gegevens die ons werden aangeleverd door de Israëlische Water Autoriteit en het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken en Justitie.

Dat is natuurlijk geen garantie dat alles wat men schrijft waar is, maar een en ander is wel na te gaan en na te lezen, met uitzondering van de gegevens die hen persoonlijk werden verstrekt door Israel. Dat Bedoeïenen weinig water gebruiken erkent overigens ook Missing Peace, en is ook niet verwonderlijk, omdat zij rondtrekken en in tenten leven, en weigeren in de door Israel voor hen gebouwde steden te leven. Daar kan men begrip voor hebben, hun geringe waterverbruik valt niet alleen Israel aan te rekenen.

Wat in het VN rapport verder opvalt is dat de Palestijnen geen enkele verantwoordelijkheid wordt toegedicht in de problemen die men heeft, ondanks het feit dat meer dan 90% van de Palestijnen in door de PA bestuurd gebied woont. Hier zijn geen checkpoints en worden diensten waaronder water maar ook scholen en ziekenhuizen door de PA geregeld (waarvoor de PA rijkelijk wordt betaald door Westerse donorlanden). Er zijn soms restricties in het reizen van en naar C gebied en natuurlijk bij import en export uit Israel of andere landen, maar binnen dit gebied is er geen sprake van een bezetting. Volgens de VN en volgens de meeste hulp- en mensenrechtenorganisaties liggen alle problemen van de Palestijnen echter altijd aan de bezetting. Daar komt nog bij dat de missie helemaal niet de opdracht had om eventuele problemen en mensenrechtenschendingen door de PA te onderzoeken, iets wat Human Rights Watch, zelf ook behoorlijk kritisch naar Israel, hekelde.

Niet alleen Vitens, ook veel politici, media en allerhande 'deskundigen' baseren hun visie op dergelijke partijdige en vaak onjuiste rapporten. Deze visies verschijnen in kranten, op TV, in adviezen aan de Nederlandse regering, in aanbevelingen en wat dies meer zij. Ze worden tot gemeengoed, tot 'common knowledge' die niet meer ter discussie wordt gesteld, en als dat al gebeurt is dat in de marge. Heel af en toe sijpelt iets door in mainstream media zoals Hertzbergers column in de NRC een paar weken geleden, maar meestal halen dergelijke visies de grote kranten niet. En moeten mensen dus de moeite nemen om naar obscure sites als Israel-Palestina.Info te komen om de andere kant te lezen.

Ratna Pelle