zaterdag 9 november 2013

Leugens in de echte waarheid over Palestina (video reacties Danny Ayalon)

 

Een video in reactie op een video in reactie op een video...

Het begon met Danny Ayalons’ video ‘the truth about the West bank’ uit 2011, waarin hij betoogt dat de Westbank geen bezet gebied is en Israel recht heeft daar nederzettingen te bouwen. Een aardige video, maar er zijn natuurlijk wel gaten in te schieten, zoals dat je nu niet meer uit kunt gaan van het Britse mandaat omdat zij dat aan de VN hebben teruggegeven en de VN nooit meer naar de provisies van dit mandaat verwijst, maar in alle toonaarden de nederzettingen afwijst. Het is waar dat de juridische status van de Westbank ingewikkeld is en Jordanië het zelf ook had veroverd in een illegale daad van agressie, maar dat geeft Israel er nog geen recht op. Sinds 1967 is de internationale consensus dat Israel zich uit het leeuwendeel van dit gebied moet terugtrekken in ruil voor veilige grenzen en Arabische erkenning. Aangezien aan dat laatste nog niet is voldaan is de bezetting zelf geen schending van het internationale recht, maar voor de nederzettingen ligt dat anders. Zie verder ook dit artikel.

De Palestijnse reactie op de video gaat echter in het geheel niet in op deze zaken, maar ‘pakt’ Ayalon op het feit dat hij beweert dat er geen ‘Palestina’ was voor 1967 en ook niet in de eeuwen of millennia daarvoor. Een aantrekkelijke jonge dame van Palestijnse komaf geeft na de nodige ad hominems talloze voorbeelden van het gebruik van de term Palestina. Maar dat was Ayalons punt helemaal niet, hij had het over geen Palestijnse staat. Een andere jonge dame valt hem aan op zijn bewering dat Israel een defensieve oorlog voerde in 1967. Met een half citaat van Begin (de andere helft paste niet zo goed in haar betoog) wordt ‘aangetoond’ dat Israel uit vrije wil aanviel en dus de agressor was. Dat Nasser de Golf van Aqaba had afgesloten voor Israelische scheepvaart (een casus belli in het oorlogsrecht) werd uiteraard niet vermeld, en ook de grote troepenconcentraties langs de grens en de dreigende taal van Nasser bleven buiten beschouwing. Overigens beweerde de Palestijnse volkomen foutief dat Begin in 1967 premier was.

 

Zie onder dit artikel de video die de vlotte Palestijnse meiden onderuit haalt, Het wachten is op het antwoord daar weer op....

 

RP

-----------

Young Palestinians Post The “Real” Truth About Palestine In Response To Danny Ayalon

 

A new salvo has been fired by the anti-Israel side, with a couple of attractive young Palestinians responding to Danny Ayalon’s The Truth About The West Bank video, albeit over two years since the video was released.

Before responding to their actual arguments, I would like to point out they deal only with a very small portion of the Ayalon video, which I think is in itself quite telling.

As to the substance of their arguments…

 

The first young woman argues against Danny Ayalon’s contention there was no nation nor state of Palestine by claiming:

·        “Palestine” was used to describe the area between the Mediterranean and Jordan river from as far back as 450BC

·        It is ridiculous to claim palestinians do not exist since she – and others – actually do exist.

Both of these are straw man arguments.

 

Ayalon was not arguing there wasn’t a territory referred to as “Palestine.” This is accepted, as is the fact the region (named thus by the Greeks well after the Ancient Israelites inhabited it) has been controlled by numerous different peoples, including the ancient Israelites thousands of years before the Ottoman-Turks, then British, followed by the area being divided between the modern state of Israel, Egypt and Jordan. But never any nation of Palestinians, nor stateof Palestine.

Ayalon correctly stated that the “West Bank” was captured from Jordan. This is a fact. Jordan controlled that area between 1948 (following the 1948 Arab-Israeli War) until Israel captured it in 1967. During that time, no “Palestinian nation” argued this “West Bank” belonged to them. In fact, when the PLO was formed in 1964 – three years prior to the Six Day War – it refrained from claiming these lands from Jordan and Egypt. Per article 24 of the Palestine National Charter:

This Organization does not exercise any territorial sovereignty over the West Bank in the Hashemite Kingdom of Jordan, on the Gaza Strip or in the Himmah Area. Its activities will be on the national popular level in the liberational, organizational, political and financial fields.

 

There is some controversy regarding when the idea of a “Palestinian nation” came about. Historian Bernard Lewis argues it was not as a Palestinian nation that the Arabs of Ottoman Palestine objected to Zionists, since the very concept of such a nation was unknown to the Arabs of the area at the time and did not come into being until very much later. Even the concept of Arab nationalism in the Arab provinces of the Ottoman Empire, “had not reached significant proportions before the outbreak of World War I.”  Benny Morris argues that the Arabs in Palestine remained part of a larger pan-Islamist or pan-Arab national movement. Even the pro Palestinian historian Rashid Khalidi cautions against the efforts of some Palestinian nationalists to “anachronistically” read back into history a nationalist consciousness that is in fact “relatively modern.”

Then there’s that matter of the famous quote by PLO leader Zuheir Mohsen in 1977:

 

The Palestinian people does not exist. The creation of a Palestinian state is only a means for continuing our struggle against the state of Israel for our Arab unity. In reality today there is no difference between Jordanians, Palestinians, Syrians and Lebanese. Only for political and tactical reasons do we speak today about the existence of a Palestinian people, since Arab national interests demand that we posit the existence of a distinct “Palestinian people” to oppose Zionism. For tactical reasons, Jordan, which is a sovereign state with defined borders, cannot raise claims to Haifa and Jaffa, while as a Palestinian, I can undoubtedly demand Haifa, Jaffa, Beer-Sheva and Jerusalem. However, the moment we reclaim our right to all of Palestine, we will not wait even a minute to unite Palestine and Jordan.

 

Ayalon does not argue in the video that Palestinians like the young women don’t exist. These young women clearly identify themselves as Palestinians, but their claim they date back as a distinct people to 450BC is disingenuous.

The next claim is that Israel started the Six Day War by striking  Egypt in 1967. The young woman even brings the following quote from former Israeli Prime Minister Menachem Begin as proof:

“In June 1967 we again had a choice. The Egyptian army concentrations in the Sinai approaches do not prove that Nasser was really about to attack us. We must be honest with ourselves. We decided to attack him.”

 

But interestingly, and tellingly, enough, she omits the very next words by Begin:

This was a war of self-defense in the noblest sense of the term. The government of national unity then established decided unanimously: We will take the initiative and attack the enemy, drive him back, and thus assure the security of Israel and the future of the nation.

 

Begin was claiming that Israel did have a choice whether or not to attack, but the considerations were very much tied to our survival. He was never claiming we had a choice to attack as part of some war of conquest, as the young lady is suggesting with her out-of-context Begin quote.

As historian and former Israeli ambassador to the USA Michael Oren has explained:

And going through the documents, both Israeli and Arab, I began to come across actual operational plans by the Egyptians to launch a surprise attack against Israel, an air and ground attack, on May 27th, 1967. ..It was the Israelis operating on a hunch, telling the Americans that really in the night between the 26th and the 27th, that they think that the Egyptians are going to move. The Americans, President Johnson, informed his counterpart in the Kremlin, Kosygin, who, in turn, sent his ambassador to wake up Nasser in the middle of the night and said, `Don’t you dare.’

—-

Moreover there are Arab armies gathering on all of Israel’s border, not just on the Egyptian border–on the Jordanian border, which is Israel’s longest and most vulnerable, and then on the Syrian–army from the Golan Heights. And then there were Arab contingents arriving from 21 Arab states. So there was a tremendous sense of war frenzy in the Arab world. Israeli leaders were uniform in thinking that if they don’t act quickly and act first that the future survival of the state was indeed in jeopardy.

 

As to the claim that Ayalon’s depiction of “Arabs and Muslims as gun-toting fanatics firing shots in to the air, hell-bent on destroying Israel, or stupidly sitting smoking water pipes” are racist stereotypes, it is also dishonest. The Ayalon video aims to pithily answer certain arguments with simple graphics and representations. Consequently, it represents certain Arabs in certain ways. Those who were expressing genocidal desires against the Jewish State are depicted as “as gun-toting fanatics firing shots in to the air, hell-bent on destroying Israel.” The one “sitting smoking a water pipe” represents the Ottaman-Turks. According to Wikipedia, “Nargile was such an important Turkish custom that it even sparked a diplomatic crisis between France and the Ottoman Empire.” I do not see the problem with these depictions, which certainly do not aim to dehumanize the Arab and Muslim world in the same way as the Nazi propaganda to which the woman are referring. Incidentally, the women need not point as far back as 20th Century Europe; they can easily point to Palestinian society for these dehumanizing depictions of Jews. But they obviously don’t.

I think we are going to see more of this type of video, with young and attractive people making what sounds like ostensibly convincing arguments against Israel. It is part of the same charm offensive we are seeing even from the likes of Hamas. It is therefore incredibly important to be armed with the facts, because the battle is heating up.

 

Update: HuffPoMonitor has posted a much needed video response, partly based on the arguments I have made, but also with some additional ones.

 

 

Max Blumenthal en racisme in Israel (IMO)

 
Demonstration against African migrants in Tel Aviv
 

= IMO Blog =        

Op Joop.nl, Sargasso en een aantal andere Nederlandse en Belgische websites verscheen twee weken terug een video over racisme in Israel. Een schokkende video, waar ik behoorlijk van schrok. Vooral de uitspraken van enkele politici, zoals Miri Regev die de Afrikaanse infiltranten een kankergezwel noemt, schokte me, evenals de agressie van sommige rechts-extreme jongeren maar ook ogenschijnlijk normale mensen tegen de Afrikanen en zij die hen proberen te helpen. Het lijkt alsof heel Israel en alle mainstream politici de Afrikaanse asielzoekers haten.

Max Blumenthal

De maker is Max Blumenthal, een naam die me vaag bekend voorkwam. Na op Facebook mijn verontwaardiging over het getoonde te hebben geuit, besloot ik hem eens te googelen. Volgens Joop is hij 'een gerenommeerde journalist die onder andere voor The Guardian en The New York Times werkt'. Dat hij ook voor de Libanese pro-Hezbollah krant Al Akhbar werkte (tot midden 2012, dus niet bepaald lang geleden) meldt men uiteraard liever niet. Hij is verschillende keren in opspraak gekomen omdat hij mensen verkeerd citeerde en beweringen deed die hij niet kon onderbouwen.

Zo plaatste hij een foto op Twitter van twee gehandboeide Palestijnen die naakt op de grond liggen om 'aan te tonen' hoe wreed de Israelische grenspolitie is. Hij 'vergat' erbij te vermelden dat de foto zeven jaar oud was en het om terroristen ging die zojuist probeerden een aanslag in Israel te plegen met kilo's explosieven. Eerder twitterde hij eens een foutief aantal door Israel gedode Palestijnen over 2011. Zelfs de Palestijnse site waarvan hij dit had gekopieerd gaf duidelijk aan dat bij dit aantal ook doden waren geteld waar Israel niks mee te maken had, zoals door intern geweld en ongelukken.

A quick look at the Occupied Palestine webpage shows that they list all people they consider "martyrs," but they are not claiming that Israel killed them all. This distinction is lost on Max, of course, who stated flatly that Israelis killed "239 Palestinians" in 2011. He didn't simply retweet – he added his own "facts."

Het werkelijke aantal ligt rond de 100, grotendeels 'strijders' (terroristen).

Blumenthal heeft ook recentelijk een boek geschreven over Israel, getiteld "Goliath: Life and Loathing in Greater Israel". Uit een (toegegeven: pro-Israelische) boekbespreking:

Goliath is a propaganda tract, not an argument as it does not even consider alternative explanations for the anti-Israel conclusions it reaches on every page. Its implicit equation of Israel with Nazis is also particularly distasteful to any fair-minded individual. And its larding of virtually every sentence with pointless adjectives designed to demonstrate the author's distaste for his subject is as amateurish as it is ineffective. 

Elder of Ziyon schrijft:

Blumenthal's anti-Israel screed is called "Goliath." From what I can tell he took every possible activity by every possible Israeli Jew that can be remotely construed as negative, adding some hyperbole and eliminating context, and threw it into a book that is being hawked by the usual misozionistic crowd as evidence that Israel is rotten to the core.

In 2009 maakte Blumenthal een video waarin hij dronken jongeren in Jeruzalem (schijnbaar merendeels Amerikaanse studenten) uithoorde over Obama, die binnenkort naar Israel zou komen. Obama is geen grote vriend van Israel, al stelt de VS zich nog steeds als een bondgenoot op in de meeste opzichten. En er is onder een bepaalde, rechtse stroming van mensen in heel het Westen (en vooral ook in de VS zelf) een anti-Obama stemming. Wanneer je dan bewust dronken jongeren gaat 'interviewen' en de ergste uitspraken achter elkaar monteert dan is de uitkomst vrij voorspelbaar. Zoiets heeft natuurlijk weinig met journalistiek te maken, net als het verdraaien van citaten, geven van foutieve aantallen doden of het vergelijken van Israel met de nazi's.

De Afrikaanse immigranten

Met deze zaken in het achterhoofd ziet de video er al iets anders uit. Hij is stukken subtieler dan de video uit 2009 maar op het tweede gezicht wordt duidelijk hoe propaganda in zijn werk gaat. Na een paar inleidende zinnen waarin wordt beweerd dat Israel de asielzoekers/immigranten alle rechten en 'benefits' onthoudt, val je binnen een minuut in een demonstatie waar woedende inwoners van Tel Aviv eisen dat ze worden opgepakt en teruggestuurd. Ze lijken welhaast hysterisch. Maar hoe representatief zijn deze mensen? En wat is er aan de hand? We vallen van de ene demonstratie in de andere, maar nergens wordt vermeld hoeveel mensen aan die demonstraties meedoen (een keer wordt van meer dan 1000 mensen gesproken). En er wordt al helemaal niet gerept over de mensen die de Afrikanen helpen, de organisaties die er voor hen zijn, of de beperkte voorzieningen die Israel ze wel biedt.

Blumenthal verzwijgt cruciale zaken. Zo beweert hij dat Israel een detentiecentrum voor de asielzoekers in de Negev heeft gebouwd, waar duizenden kunnen worden opgesloten tot maximaal drie jaar. Hij suggereert dat de omstandigheden er onmenselijk zijn en ze wegkwijnen zonder dat er een haan naar kraait. Dat laatste is nergens op gebaseerd, en hij 'vergeet' te melden dat het Israelische Hooggerechtshof de nieuwe wet die het mogelijk maakt om migranten zonder papieren drie jaar vast te houden, onwettig heeft verklaard:

The High Court of Justice unanimously on Monday invalidated the amendment to the Anti-Infiltration Law that allows the incarceration of asylum seekers from Africa for up to three years.

In its dramatic decision, an expanded panel of nine judges ruled that the law was unconstitutional and disproportionately impinged on a person's right to liberty, as well as being in conflict with Israel's Basic Law regarding human freedom and dignity. The court instructed the state to examine the cases of all those incarcerated under the provisions of this law within 90 days.

Ook stelt Blumenthal de Afrikaanse asielzoekers allemaal voor als onschuldig, terwijl de inwoners van delen van Tel Aviv veel overlast ondervinden van de asielzoekers, die bij gebrek aan onderdak vaak op straat leven, en bij gebrek aan fatsoenlijk werk en voorzieningen vaak in het criminele circuit belanden. Een artikel in JTA geeft een realistisch beeld van de problematiek, en ook de hulp die sommige Israeli's deze mensen bieden:

In Israel, they live without fear of torture and death. But their rising numbers have led to a backlash here, prompting a government crackdown that has nearly eliminated the cross-border flow. In July, Israel sent 13 detained Eritreans back home and has been urging others to self-deport for more than a year.

But though the influx has stopped, nearly 55,000 migrants remain in Israel, most of them in Tel Aviv. The government affords them limited rights and services, but does not recognize them as refugees, instead giving them temporary IDs they must renew every three months.

For these migrants, who arrived in Israel with no money, no Hebrew and no work permit, daily life often is a challenge.

(…)

Despite its refusal to grant them permanent residence, the Israeli government provides a range of services to the migrants. Children receive free education through high school and infants get free medical care. This year, the Health Ministry opened an emergency medical clinic for migrants at the Tel Aviv Central Bus Station, and a Tel Aviv municipal program provides child psychiatric services and access to government services to the migrant population.

An array of community nonprofits also have sprung up to help.

Blumenthal negeert daarnaast een belangrijk deel van het probleem: de asielzoekers komen uit Eritrea en Soedan, en leggen een lange en gevaarlijke weg af naar Israel. In de Sinaï worden zij vaak opgepakt en ontvoerd door Bedoeïnen bendes, die ze martelen en losgeld eisen van de familie om ze te laten gaan. Ook de Egyptische politie gaat behoorlijk hardhandig met ze om, en heeft ze in het verleden beschoten aan de Egyptische kant van de grens. Het is een triest verhaal, net als de gammele bootjes waar de bootvluchtelingen uit Noord-Afrika zich voor veel geld en gevaar voor eigen leven mee laten overzetten naar Europa. Een Europa dat, net als Israel, niet op honderdduizenden asielzoekers zit te wachten. Evenals in Israel worden ze soms direct bij aankomst opgepakt en opgesloten. Het racisme is in Arabische landen veel extremer dan in het Westen en in Israel, wat overigens ons en Israel niet vrij pleit. Ieder westers en (relatief) rijk land worstelt met de vraag hoe met de komst van asielzoekers en illegalen om te gaan. De grenzen streng controleren (en soms zelfs een hek bouwen), restrictiever zijn in wie je een verblijfsvergunning geeft en illegalen uitzetten zijn in Europese landen gangbare middelen geworden om dit probleem beheersbaar (proberen) te houden. Of dat rechtvaardig is, is een andere vraag, en hoe Westerse landen eraan kunnen bijdragen dat er minder armoede en ellende in de wereld is, is weer een andere. Die problematiek voert hier te ver. Er bestaat echter geen enkel land waar asielzoekers gewoon welkom zijn en zonder procedures en voorwaarden van alle rechten en mogelijkheden in een land gebruik mogen maken.

Racisme

In Blumenthals filmpje wordt echter onterecht en volkomen foutief een beeld opgeroepen van een door en door racistisch volk vol haat en minachting tegenover iedereen die niet Joods is. Met hetzelfde gemak zou je op die manier menig Westers land (en zeker Oost-Europese landen en Griekenland) als door en door racistisch kunnen neerzetten. In ieder land is er racisme, laat dat duidelijk zijn. Dit racisme komt in bepaalde gevallen meer aan de oppervlakte en is in sommige landen meer geaccepteerd. In Israel is het hele publieke debat een stuk feller, deels door cultuur en aard (in Italië gaan parlementariërs elkaar ook weleens te lijf) en deels door de omstandigheden: door zoveel landen gehaat te worden en zoveel raketten op je gericht weten doet ook iets met een mens. Blumenthal geeft als enige reden voor het zo restrictieve beleid dat men een Joodse meerderheid wil behouden, en plaatst dat zonder meer in de racistische hoek. Dat is wel erg makkelijk. Wanneer Nederland voor 25% uit niet-autochtone Nederlanders zou bestaan, zou Wilders weleens op 50 zetels kunnen staan, in plaats van de pakweg 28 waarop hij nu staat. Het is niet fraai, het zou er niet toe mogen doen, maar natie-staten zijn nog steeds voor een groot deel gebaseerd op etniciteit en de meeste mensen vinden het prettig wanneer hun etnische afkomst in een land ook in de meerderheid is. Bij de Joden kan ik er echter nog wel enig begrip voor opbrengen, gezien hun geschiedenis. Als zij ooit een minderheid in eigen land worden dan is dat het einde van Israel en van de Joodse zelfbeschikking. Dat neemt niet weg dat ik in enkele tienduizenden Afrikaanse migranten geen enkel gevaar zie wat dat betreft.

Al deze nuances gaan verloren in een film die ook helemaal niet tot doel heeft het probleem te helpen oplossen, ons er meer inzicht in te geven of het lot van de Afrikaanse asielzoekers te verbeteren (dan had men wel de namen van een paar organisaties genoemd die ze helpen en om een donatie gevraagd) maar slechts om Israel te demoniseren. Zoals Wilders' film indertijd niet tot doel had het probleem van de radikale islam te belichten en naar een oplossing te zoeken, maar slechts de gehele islam als 'gewelddadige ideologie' wilde wegzetten, zo interesseert Blumenthal zich niet voor de asielzoekers maar heeft weer iets gevonden om Israel zwart te kunnen maken. En, geheel in de lijn der verwachtingen, namen de meeste progressieve websites de film klakkeloos over.

Ratna Pelle

 

Herdenking 75 jaar na de Kristallnacht, 9 november 2013

 
Vandaag wordt herdacht dat 75 jaar geleden de Kristallnacht in Duitsland plaatsvond. In Berlijn - destijds een epicentrum van het anti-Joodse geweld - doen zelfs veel winkels mee aan de herdenking, door gebroken-glas patronen op hun ruiten te plakken; iets heel anders dan de gebruikelijke kerstversieringen.
In het Nederlands vond ik hierover nauwelijks berichten, vandaar onderstaand engelstalig artikel.
 
In Nederland worden voor zover bekend sinds 1992 Kristallnachtherdenkingen gehouden, destijds op initiatief van Nederland Bekent Kleur, dat begon als een breed platform tegen de toenemende xenofobie, maar later een kleiner en radikaler clubje werd. Van meet af aan werd het thema veel breder opgepakt dan alleen de Jodenhaat van de nazi's en herdenking van hun slachtoffers. Vooral de hedendaagse behandeling van asielzoekers en illegalen stond voorop, en later de uitspraken van Geert Wilders en soortgelijke islamcritici. Sprekers, waaronder Arabieren en radikale socialisten, schuwden het niet om buiten (en soms zelfs binnen) de herdenking Israel fel aan te vallen en solidariteit met het 'Palestijnse verzet' te betuigen.
Dit stoorde de Joodse organisaties  al jaren en enkele jaren geleden werd besloten in Amsterdam een eigen herdenking te organiseren op 9 november.
Elma Drayer ging eergisteren in haar column tekeer tegen de NBK-herdenkingen.
 
Zie voor de CJO-herdenking hier en voor de NBK hier.
 
Wouter
________________

Kristallnacht 75th Anniversary: Berlin Shops to be 'Shattered'

http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/173469#.UnaN2Pkz3Tq

Storefronts in Berlin will bear jagged patterns of broken glass to mark 75th anniversary of the pogrom.

By Arutz Sheva

First Publish: 10/31/2013, 9:12 PM

 

Holocaust Memorial in Berlin, Germany

Flash 90 

 

Storefronts in the German capital will next month once again be marred by the jagged pattern of broken glass to mark the 75th anniversary of the Kristallnacht pogrom.

Adhesive film will be used to cover shop windows to create the illusion of large holes and hairline fractures to commemorate the violence unleashed during the infamous event. 

 

Around 100 Berlin businesses are expected to put the large stickers in their windows to commemorate the attacks which took place on November 9 and 10, 1938, and "take a stand against intolerance, racism and anti-Semitism," according to the organizers. 

 

The pogrom, also known as 'The Night of Broken Glass', saw Nazi thugs plunder Jewish businesses throughout Germany, torch some 300 synagogues and round up about 30,000 Jewish men for deportation to concentration camps.  

Some 90 Jews were killed in the orgy of violence. 

 

Berlin had a "particular significance" in the pogroms, write historians Christoph Kreutzmueller and Bjoern Weigel in a new publication to accompany the remembrance event.

Violence in the capital city was fuelled by Joseph Goebbels, Hitler's propaganda minister and the local Nazi party leader. 

 

"There was so much to destroy, so the violence in Berlin was particularly long-lasting," write Kreutzmueller and Weigel in "Kristallnacht? Bilder der Novemberpogrome 1938 in Berlin" ("Kristallnacht? Pictures of the November Pogroms in 1938 in Berlin"). 

 

The store window stickers will be concentrated in areas in downtown Berlin targeted by the Nazi looters, including a major shopping street that was a center of the arts and theater during the Weimar Republic.

A major luxury department store, KaDeWe, will participate, organisers said. 

 

The installation is part of a year-long series of events in Berlin recognizing the 80th anniversary of the Nazi party's accession to power and the 75th anniversary of the November pogroms.

 

vrijdag 8 november 2013

Verkeerscommissie Toronto wijst misleidende Palestina kaartenreeks af

 
Eindelijk eens een instantie die grenzen stelt aan de misleiding van het publiek met een kaartenreeks, die suggereert dat de Joden alsmaar Arabisch land inpikken totdat er vrijwel niets meer overblijft voor de Palestijnse Arabieren. (Wat niet onverlet laat dat het heilloze nederzettingenbeleid eindelijk eens gestopt moet worden, liefst via een vredesakkoord tussen de partijen.)
 
Twee artikelen over de misleiding, die populair is bij Dries van Agt, UCP en soortgelijke propagandisten:
Wouter

 


 

"Toronto Transit Rejects Anti-Israel Ads"  

 Jewish Press - By: Lori Lowenthal Marcus

http://fjo.be//nieuws/573/66/Toronto-Transit-verwerpt-Anti-Israel-Advertentie 

 

With transportation systems serving as a new front in the anti-Israel propaganda wars, Toronto Transit rejected an ad because it is "inaccurate and misleading."

"Disappearing Palestine" is the name of an ad campaign in Vancouver. Toronto rejected the ad as misleading.

It happened in New York City and Washington, D.C.  It happened in Denver and in Los Angeles. Transit agencies accepted virulently anti-Israel and misleading ads for billboards and posters.  In a few places, and only after great expense and perseverance, some of those billboards were removed, or at least countered. ...

But in something that seems to happen with increasing frequency these days with respect to Israel, Canada has once again pulled ahead of its southern neighbor in exercising prudence, obviating the need for private individuals to duke it out with the Israel haters. At least that's the case in Toronto.

Here's what happened:

Last week the Toronto Transit Commission rejected what it determined were inaccurate and misleading anti-Israel ads.

The ads were placed by the group Canadians for Justice and Peace in the Middle East.  CJPME looks to be very much a Jewish Voice for Peace clone - all anti-Israel, all the time.  In fact, the ads that were submitted to the various Canadian transit systems were the same as ads that were placed in several places in the U.S., including on transit signs in parts of outer New York City. Those ads were largely sponsored by a comrade-in-arms group of JVP, the Committee for Peace in Israel and Palestine.

The same "disappearing Palestine" theme also appeared in the fall of 2011 as part of the Starbucks Digital Network newsfeed through Starbucks Wi-Fi, which the Simon Wiesenthal Center protested at the time.

The general idea for the proposed Toronto ads tracked a series of ads that ran in a Vancouver, Canada transit station and on 15 Vancouver buses.  Those ads show 4 maps, allegedly revealing Israel as a voracious land grabber whose territory increases steadily over time, in direct proportion to a mythical state called Palestine.  The Palestine Awareness Coalition paid for the Vancouver ads.

According to the Canadian Jewish News, CJPME president Thomas Woodley told a Canadian Jewish magazine that his group raised $35,000 from private donors to run the ads in Toronto and other Canadian cities.

"We congratulate the TTC for making the right decision in rejecting the ads," said Frank Dimant, CEO, B'nai Brith Canada. "They carefully reviewed their own rules and put the ad into historical context to find that it was misleading and inaccurate and could lead to hatred or violence against supporters of Israel and the Jewish community in particular."

"We applaud them for the thoughtfulness that they brought to this issue and their strong stance for a fair reading of their advertising policy. In properly interpreting the law on free speech to understand that it does not include the right to spread false information, the TTC has not allowed itself to fall prey to the false anti-Israel propaganda campaign."

While Vancouver permitted the ads to run, the Toronto Transit Commission rejected those ads.  Here are the standards both entities were required to apply, Section 14 of the Canadian Code of Advertising Standards:

Advertisements shall not:
(a) condone any form of personal discrimination, including that based upon race, national origin, religion, sex or age;
(b) appear in a realistic manner to exploit, condone or incite violence; nor appear to condone, or directly encourage, bullying; nor directly encourage, or exhibit obvious indifference to, unlawful behaviour;
(c) demean, denigrate or disparage one or more identifiable persons, group of persons, firms, organizations, industrial or commercial activities, professions, entities, products or services, or attempt to bring it or them into public contempt or ridicule

A Toronto Transit Commission policy states that if at least five people complain about an ad, the issue goes to a three person advertising review committee, made up of TTC commissioners. After a review of the ad, if two of the three members oppose the ad, it is rejected, according to a Toronto newspaper, The Star.

The TTC made its determination to reject the CJPME ad on Friday, Oct. 19. 

 

Read more at: http://www.jewishpress.com/news/toronto-transit-rejects-anti-israel-ads/2013/10/22/   

Bron:  Jewish Press - op de foto: de anti-Israël advertentie "Disappearing Palestine"

 

woensdag 6 november 2013

Israël legt verantwoording af over mensenrechten (Alfred Muller)

 

Ik neem de mensenrechtenraad eigenlijk al jaren niet meer serieus, en ben iedere keer verbaasd wanneer in serieuze kranten of op het nieuws de mensenrechtenraad als een gerenommeerd instituut word gepresenteerd. De mensenrechtenraad is zo extreem gepolitiseerd en gekaapt door dictatoriale en autoritaire regimes dat je zou denken dat zelfs de meest politiek correcte mensen (en met een beetje politieke correctheid is overgins niks mis) haar oordelen met een flinke schep zout nemen. Waarom de olifant in de kamer niet wat vaker gewoon wordt benoemd is mij een raadsel, en ook Israels tijdelijke boycot van dit orgaan heeft daar niet veel aan veranderd. Onderstaand artikel gaat wel in op de problemen en ook op de beweegredenen van Israel toch weer mee te doen.

Waarom keert Israël dan toch terug naar de Mensenrechtenraad? Een aantal landen waarmee Israël goede relaties onderhoudt, heeft toegegeven dat de raad dient te worden hervormd. Deze bevriende landen verzochten Israël opnieuw voor de raad te verschijnen. Ze vreesden dat er een precedent zou worden gecreëerd.

Israël hoopt dat westerse landen in het vervolg de bepaling zullen negeren dat Israël bij elke sessie moet worden besproken. De westerse landen kunnen wat Israël betreft natuurlijk wel kritiek op Israël leveren, mits dat gebeurt binnen de normale agenda van de raad. Ook hoopt Israël toegang te krijgen tot de regionale groep "West-Europese en andere staten". 

 

RP

-----------

De stoel van Israël bij de VN-Mensenrechtenraad in Genève bleef eerder dit jaar nog leeg. Foto: Jean-Marc Ferré – VN Genève.

Israël deed vorige week weer mee aan de zogeheten universele periodieke doorlichting van de Mensenrechtenraad van de VN in Genève. In maart 2012 besloot de minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Liberman de medewerking op te schorten. Aanleiding was het besluit van de Mensenrechtenraad om een missie op te zetten die moest onderzoeken wat de gevolgen zijn van de Israelische nederzettingen voor de rechten van de Palestijnen.

De Mensenrechtenraad is omstreden vanwege de anti-Israëlcultuur die er heerst. Een groot deel van zijn resoluties en rapporten is tegen Israël gericht. Israël is het enige land dat wordt uitgesloten van een regionale groep, waardoor het niet ten volle kan participeren. Ook heeft de raad bepaald dat Israël bij elke sessie verplicht moet worden besproken, ongeacht wat er verder in de wereld aan de hand is.

Speciale rapporteur 

Verder heeft de Mensenrechtenraad een speciale rapporteur aangesteld voor de situatie van de mensenrechten in de Palestijnse gebieden. De rapporteur is Richard Falk, die een lange historie heeft van uitspraken tegen Israël. De VN-Monitor, een organisatie die de VN kritisch volgt, schreef deze week dat VN-leider Ban Ki Moon, de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Canada Falk hebben veroordeeld voor zijn suggestie dat de bomaanslagen bij de marathon van Boston in april aan de Verenigde Staten en Israël te wijten waren.

Waarom keert Israël dan toch terug naar de Mensenrechtenraad? Een aantal landen waarmee Israël goede relaties onderhoudt, heeft toegegeven dat de raad dient te worden hervormd. Deze bevriende landen verzochten Israël opnieuw voor de raad te verschijnen. Ze vreesden dat er een precedent zou worden gecreëerd.

Israël hoopt dat westerse landen in het vervolg de bepaling zullen negeren dat Israël bij elke sessie moet worden besproken. De westerse landen kunnen wat Israël betreft natuurlijk wel kritiek op Israël leveren, mits dat gebeurt binnen de normale agenda van de raad. Ook hoopt Israël toegang te krijgen tot de regionale groep "West-Europese en andere staten".

Rapport 

Ambassadeur Eviatar Manor presenteerde dinsdag het rapport van Israël. Aan bod kwamen bijvoorbeeld het recht op onderwijs, de vrijheid van mensenrechtenorganisaties om rapporten te publiceren en de rechten van de homogemeenschap. Het rapport noemt als voorbeeld onder meer het (overigens omstreden) besluit van een rechtbank om het Messiaans-Joodse dorp Yad HaShmona een boete op te leggen, omdat de Messiaanse Joden weigerden een zaal te verhuren aan een lesbisch stel dat de viering van het huwelijk wilde vieren.

Het rapport ging niet in op de mensenrechten van de Palestijnen op de Westoever, maar tijdens het debat kwamen deze wel ter sprake.

Israël moet nu afwachten of de VN-Mensenrechtenraad inderdaad in staat is tot een noodzakelijke hervorming of dat het vasthoudt aan zijn pathologische vooringenomenheid tegen Israël.

(Israël Ingezoomd: RD-correspondent Alfred Muller levert wekelijks vanuit Jeruzalem commentaar op gebeurtenissen in Israël. Vandaag: Israël en de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties. Dit artikel verscheen in het Reformatorisch Dagblad op 2 november 2013.)

 

Geen bonus voor 'vrede van onderop' (IPI)

 
Joël Voordewind in A-gebied
 

Onbedoeld misstapje van Voordewind breed uitgemeten.

- Door Tjalling & Wouter. –      

Tweede Kamerlid Joël Voordewind (ChristenUnie) bezocht tijdens het afgelopen herfstreces projecten in Israël die gericht zijn op verzoening tussen Israëli's en Palestijnen. Hij schreef daarover een viertal berichten op zijn weblog, waarvan er drie ook op de website van Trouw verschenen onder de sectie opinie. Enkele van deze stukjes kregen felle en buitenproportionele kritiek in de blogosfeer.

Op 24 oktober plaatste Voordewind een bericht waarin hij vertelt over o.a. zijn ontmoeting met Yehuda Cohen, Israëlisch manager van een fabriek van plastic huishoudartikelen op de Westbank, en een niet bij naam genoemde vertegenwoordiger van de Palestijnse Autoriteit. Gedreven door een verlangen naar verzoening tussen Israëliërs en Palestijnen, zorgt Cohen ervoor dat Palestijnen en Israëliërs samenwerken in zijn fabriek, die in of nabij Ariel ligt. De vertegenwoordiger van de P.A. is niet blij met het initiatief van Cohen: "Wij werken niet samen met de bezetter. Als we dat wel zouden doen, zouden we de bezetting goedkeuren".

Deze tegenstelling illustreert wat allang een patstelling is geworden, namelijk de tegenstrijdige belangen tussen Israëli's en Palestijnen. Of ook tussen Joden en Arabieren die gegeven de situatie samenwerking en verzoening nastreven (waar Voordewinds blog op focust), en diegenen die de ander alleen van het land weg willen hebben en van geen toenadering willen weten (aan Palestijnse zijde bijna onvoorwaardelijk gesteund door veel Israël-critici).

Wie de berichtgeving in Trouw over het conflict tussen Israëli's en Palestijnen nauwlettend volgt, komt al snel tot de conclusie dat er vrijwel nooit een woord van begrip voor de Israëlische positie vanaf kan. Het is daarom op het eerste gezicht opmerkelijk dat het weblog van Joël Voordewind over zijn bezoek aan verzoeningsgerichte projecten, op de website van Trouw wordt geplaatst. Buiten de gemeenschappelijke christelijke oriëntatie van Voordewind en Trouw, zal de reden dat men deze berichten plaatste gelegen zijn in het feit dat de Israëlische politiek en beleid niet direct aan bod komen op het weblog, maar enkel projecten vanuit de basis. Helaas zagen andere websites en blogs, en later ook Trouw, in deze berichten van Voordewind aanleiding tot ongemeen felle aanvallen.

De linkse opiniesite Joop.nl (verbonden aan de VARA) was er als de kippen bij om de goede intentie van Voordewind te tackelen. Helaas diende zich daar ook een gelegenheid voor aan. Onderweg naar de Palestijnse A-gebieden zag Voordewind aan de kant van de weg een bord staan met daarop de melding dat 'deze weg leidt naar Palestijns A-gebied, toegang is verboden voor Israëliërs en levensgevaarlijk'. Voordewind typeerde dit als 'Verboden voor Joden', en had dat ook zo op z'n weblog en Twitter gezet, waarin Joop een Godwin zag. Voordewind ging hier inderdaad enigszins de mist in. Het bord is namelijk door de Israëlische overheid geplaatst en niet door de Palestijnse Autoriteit. Israël zelf is degene die haar burgers (om veiligheidsredenen) sinds 2002 verbiedt om deze Palestijnse gebieden te betreden. Inmiddels heeft hij de tekst op zijn weblog aangepast (op Trouw was deze korte blogpost niet geplaatst). Toch kom ik nog even terug op de beschuldiging van een Godwin door Joop. Men wijst erop dat op het bord duidelijk 'Israëli's' te lezen is, en er zijn ook Arabische Israëliërs, net zoals er Palestijnse christenen zijn, dus van een 'verbod voor Joden' is in die zin geen sprake. Het multi-etnische aspect van de Israëlische samenleving komt in andere berichtgeving over Israël nauwelijks aan de orde. Nu wordt het wel expliciet genoemd, want het komt hier goed van pas om te kunnen gebruiken tegen Voordewind, die door dit ene akkefietje onheus zwaar wordt afgerekend op Joop. Joop erkent even verderop overigens zelf dat Arabische Israëli's sinds 2007 wel naar PA gebied mogen reizen (want zij lopen in principe geen gevaar daar). De facto is het dus wel degelijk (alleen) verboden voor Joden.

Blogger Jominee (predikant en sinds 2011 op zijn weblog klagend over het christen-zionisme), noemt dezelfde verkeerde typering door Joël Voordewind in zijn artikel 'Tegenwind voor Voordewind' een 'mooi' (lees: kwalijk) voorbeeld van framing. Naast framing ziet Jominee de onbedoelde misser van Voordewind ook als een `valse getuigenis spreken over de naaste'. Hij zou met zijn opmerking `verboden voor Joden' de Palestijnse Autoriteit ten onrechte hebben beticht van geïnstitutionaliseerde Jodenhaat. Net als in het artikel op Joop attendeert ook Jominee op het feit dat het waarschuwingsbord is geplaatst door de Israëlische overheid ter bescherming van Israëlische burgers. Opvallend is dat in alle genoemde berichten niet wordt stilgestaan bij noodzaak van dergelijke waarschuwingsborden langs wegen die naar Palestijnse A-gebieden leiden. Het is inderdaad levensgevaarlijk voor met name Joodse Israëli's om zich te begeven in Palestijnse gebieden. Kennelijk mag daar de focus niet op worden gelegd. Die hoort immers te liggen op het bouwen op Palestijns grondgebied door Joodse kolonisten?! Dat zou namelijk het ultieme struikelblok op de weg naar de vrede zijn. Jominee meldt ook dat er intussen "een e-mailactie op gang is gekomen om de ChristenUnie in al haar geledingen erop te wijzen dat de kritiekloze positieve discriminatie van de staat Israël door Joël Voordewind – inclusief zijn impliciete zwartmakerij van Palestijnen – ongepast is voor een Nederlandse volksvertegenwoordiger en bovendien de door de ChristenUnie met de mond beleden twee-staten-oplossing in de weg staat."

Oud-journalist Abu Pessoptimist komt in zijn weblog tot de opmerkelijke conclusie dat de inhoud van de boodschap van Voordewind is dat "de Palestijnen het feit moeten aanvaarden dat de Joden recht hebben op het hele land Israël. Als ze dat hebben gedaan dan moet er verzoening komen. Economische verzoening en verzoening van onderop." Dit is de eigen interpretatie van Maarten Jan Heijmans alias Abu Pessoptimist, want dit is nergens door Voordewind zo gezegd. Ook Heijmans maakt melding van de e-mailactie richting ChristenUnie tegen de "kritiekloze positieve discriminatie van de staat Israël door Joël Voordewind" Hier lijkt mij een bescheiden manier van jijbakken zeker op zijn plaats. Waar Heijmans en Jominee zich beklagen over de 'positieve discriminatie van de staat Israël', doen zij, Joop en vele anderen niets anders dan Israël bij elke gelegenheid zwart maken, op een schaal die veel eenzijdiger en onterechter is dan de positieve houding van Voordewind.

Jennifer van Werkhoven, vrijwilligster in het Ecumenical Accompanier Program in Palestine and Israel (EAPPI), stelt in een opiniestuk op Trouw van 27 oktober, in reactie op Voordewind, dat het grote conflict zich afspeelt in de Palestijnse dorpen en niet in de nederzettingen. Zij noemt als voorbeeld daarbij enkel het dorpje Yanoun dat ingeklemd zou liggen tussen vijf militaire posten en illegale buitenposten van de nederzetting Itamar. De nederzettingen zouden volgens haar grote negatieve economische consequenties hebben voor de Palestijnse bevolking, ondanks het feit dat 'een handjevol Palestijnen' in de nederzettingen werkt. Het aantal Palestijnen dat in Israëlische nederzettingen werkt, is echter in het 2e kwartaal 2013 gestegen naar 20.000. Ze verdienen bij Israëlische werkgevers tweemaal zoveel als bij Palestijnse, bleek uit een onderzoek van het Palestijnse Bureau voor de Statistiek in Ramallah. Het gaat dus niet om Israëlische informatie, en het aantal is zeker niet zomaar een handje vol.

Het is inmiddels duidelijk: de consensus in Nederland over het MO-conflict is dat Israël zich zou moeten terugtrekken uit geheel de Westelijke Jordaanoever en Oost Jeruzalem en dat de nederzettingen het grootste obstakel vormen voor de vrede. Ronny Naftaniël zegt (n.a.v. zijn afscheid als directeur van het CIDI) in het NIW van 1 november o.a. dat het nederzettingenbeleid weliswaar bijdraagt tot de beeldvorming, maar dat de Palestijnen tè hard roepen dat de nederzettingen het probleem zijn. Volgens Naftaniël lijkt het alsof de Palestijnen het probleem van de nederzettingen omarmen, wat ze maar beter los kunnen laten. Als er eenmaal een vredesregeling komt kan ook de nederzettingenproblematiek worden opgelost. De Israël-critici vergeten voortdurend dat het Palestijnse leiderschap Israël nooit als Joodse staat heeft geaccepteerd. Daar zou in de media-aandacht eens de focus op moeten worden gelegd.

 

Hoe een Amerikaanse vrouw ontsnapte uit Gaza

 

Ik ben dit niet in Nederlandse media tegengekomen...

They would have lengthy conversations with members of Hamas, the Palestinian terror group whose urban warfare tactics Rogers witnessed firsthand.
"The Palestinians would get inside a local school and start shooting from the windows," she said. "And the Israelis would just fire back. Then you'd see people holding up dead Palestinian kids."
When Rogers pleaded to move away from the perilous border with Israel, her father-in-law refused, claiming it would be an honor for them to be "martyred." It was soon clear the family was active in terror networks. Israeli aerial attacks were common.

RP

----------

 

How an American woman escaped her Gaza husband

http://elderofziyon.blogspot.nl/2013/11/how-american-woman-escaped-her-gaza.html  

 

From USA Today:

 

Gunfire cracked all around Sara Rogers as she climbed to the roof of her high-rise home in Gaza. The year was 2005, and Israeli soldiers were fighting Palestinian gunmen to stop rocket attacks and destroy smuggling tunnels.

Rogers closed her eyes. "Just let one hit me in the head," she begged. "And make it quick."

It was not the months of violence of the Second Intifada that made the Italian-American college graduate ache for death. It was her virtual enslavement by one of the most feared families in the Middle East.

Days later, Rogers was in a taxi with her five children, praying her husband wouldn't catch her and their five children before she reached the Israeli border.

Rogers is not the first Western woman to marry an Arab man and find out how few rights she had once removed to a Middle East country that abides by sharia, or Islamic law. But some are working to make her among the last.
...

When such kidnappings do occur, it often appears as a surprise to women as it was to Rogers, a bright multicultural studies student from upstate New York.

Rogers was living with her mother in Las Cruces, a city on the Rio Grande in New Mexico, when she became enchanted by a soft-spoken Arab man working at the Middle Eastern cafe where she'd often study.

"I was the feminist, the rebel, everything you could imagine," she said. Hatem Abu Taha proposed to her three days after they met. They were married soon after.

"The morning after we wed, my husband got up to meet his friends," she recalled. "I was like, 'What? We're newlyweds.'"

"He just told me he was doing guy things and I could do woman things," she said in an interview at her home outside Boston.

Rogers worked as a nurse assistant but hoped for better. She completed a master's degree and was preparing to write a book. Her husband rarely worked. He spoke often of his native land.

The couple had three children and were expecting a fourth when Taha said it was time they traveled to the Middle East to visit his Palestinian relatives. It was 2001.

Taha's family lived in Rafah, a city on the border with Egypt from which Palestinian militants launched Qassam rockets into Israel.

Rogers was surprised to see that Taha's family appeared to be well off. They owned, he told her, Gaza's only cigarette patent. She was also not ready for what happened to her husband.

Taha was ultra-patriotic, she said, and passive to the will of his family who were hostile to the American in their home. After two weeks, Rogers said her kids were "breaking down." Her eldest son was suffering anxiety attacks. Her 2-year-old daughter had contracted dysentery.

When they arrived two weeks before, carpenters were building a third-floor addition to the family home. Taha told Rogers it was for his brother and his wife. But when the work was done, Taha told her the unit was where she would live.

Rogers was distressed and said she wanted the family to return home to the United States.

"He just laughed: 'You have no embassy here. You have no family. No one.' I was in shock," she said.

Her mother-in-law was the cruelest, she said, patrolling the downstairs so Rogers didn't escape. The children were called "Yehudi"(Jews) and bullied constantly at school. Her husband told her the children were his and that she was nothing but "a vessel."

"I did not exist as a person," she said.

There was worse to come. Rogers said Taha struck her and broke her jaw for not cleaning the refrigerator properly. And she was suspicious that her in-laws weren't just involved in cigarette trading.

They would have lengthy conversations with members of Hamas, the Palestinian terror group whose urban warfare tactics Rogers witnessed firsthand.

"The Palestinians would get inside a local school and start shooting from the windows," she said. "And the Israelis would just fire back. Then you'd see people holding up dead Palestinian kids."

When Rogers pleaded to move away from the perilous border with Israel, her father-in-law refused, claiming it would be an honor for them to be "martyred." It was soon clear the family was active in terror networks. Israeli aerial attacks were common.

"We could hear the helicopter coming a mile away: tick, tick, tick, tick," Rogers said. "Then it would drop the bomb."

Rogers' eldest son was injured by an Israeli tank shell. Her newborn son chewed holes in his feet because of the stress. One night, Taha and his nephew Yahya didn't return from a trip.

"On the BBC was a report that two Palestinians from Islamic Jihad had claimed an attack and a young man and his wife were dead," said Rogers. "My sister-in-law came up the stairs crying happily, saying that Yahya was now a martyr and in heaven. I had to get out."

On a trip to Gaza City to meet a family friend, Rogers slipped away while the men were at afternoon prayers. In her burka, she had heard that illegal taxis brought people from Gaza to Israel and pleaded with a local store owner to call her one.

"I asked the cab driver how long it took to Erez and he said half an hour. I said, 'If you can make it in 15 minutes, you can have every bit of gold I have.' He got me to the border."

Rogers said that speaking about her life in Palestine helps ease the pain. But it will be a long time until she recovers. "I try to take the positives from everything," she said. "I meet good people and everything makes me grateful."

"My kids are smart, funny, you'd never have guessed what they went through," she added. "I tell them that it was a bad thing but that it was given to them for a reason. They can make their lives count." 

 

This is not such an unusual story.

There are organizations in Israel that try to help Jewish women who were similarly seduced and then abused by their Muslim husbands, and to warn girls about the dangers before they fall in the trap.. There are unfortunately scores of cases of girls who fall for their charming Arab paramours, who then turn into monsters as soon as they marry them.

And wouldn't you know it - the Israel haters regard the people who try to save these women as "racists."

Human rights of women are far less important to these hypocrites than being able to label Israeli Jews as evil.