vrijdag 7 september 2012

Stemwijzer Israel-Palestina 2012

 
 

Standpunten van de Nederlandse politieke partijen over het Israelisch-Palestijns conflict

Vorige week plaatste Een Ander Joods Geluid een Israel & Palestina Stemwijzer op haar website, om de diverse verkiezingsprogramma's op dit onderwerp te vergelijken en haar eigen standpunten aan te geven. Een goed idee, maar wij misten enkele punten in het overzicht, waaronder de kwestie van de Palestijnse vluchtelingen en de Palestijnse opruiing. We presenteren daarom hieronder onze eigen negen stellingen, met de standpunten van de voornaamste elf partijen en eronder onze eigen mening.

Voor zover de verkiezingsprogramma's niets vermelden over sommige stellingen, is uitgegaan van eerdere uitspraken, gevoerd beleid en stemgedrag in de Tweede Kamer door de partijen. Op de CIDI website staan de standpunten uit de verkiezingsprogramma’s. Ook is op CIDI-TV het verkiezingsdebat te zien en horen.

V = eens / X = oneens / O = onduidelijk of onbekend (NB: bij stelling 3 zijn de posities van CU en D66 abusievelijk verwisseld!)

Israel-Palestina stemwijzer ~ IPI

(Klik op de tabel voor een andere weergave)

Standpunten IPI:

1. Er moet (bij voorkeur) een tweestatenoplossing komen.

Daar zijn wij het zeker mee eens, daar dit de enige oplossing van het conflict is, die internationaal breed wordt gedragen en die recht kan doen aan het streven van beide volken in het gebied naar nationale soevereiniteit. Deze oplossing wordt ook door een meerderheid van de Israeli's en een (grote) minderheid aan Palestijnse kant gesteund, al kan men het moeilijk eens worden over de uitwerking ervan.

2. Er moet meer druk op Israel worden uitgeoefend om de nederzettingen niet meer uit te breiden/ te ontmantelen, de afscheidingsbarrière af te breken en evt. nog andere concessies, bijvoorbeeld door opschorten associatieverdrag of andere economische en/of diplomatieke sancties.

Aan beide kanten is veel verzet tegen sommige concessies die voor een vredesakkoord noodzakelijk zijn. Belangrijk is om de compromisbereidheid aan beide kanten te versterken. Dat zal alleen lukken als de leiders en volksvertegenwoordigers aan beide kanten hun achterban oproepen tot een vreedzaam compromis en rijp maken voor concessies. Druk uitoefenen zal alleen helpen als duidelijk is dat die op beide kanten wordt uitgeoefend en beiden tot concessies worden gemaand. Eenzijdige druk op alleen Israel zal averechts werken en voedt het sentiment dat men er alleen voor staat en daarmee ook nationalistische tendensen.

3. Nederland moet het streven naar een onafhankelijke Palestijnse staat zonder meer steunen, bijvoorbeeld door de unilaterale stappen van de PA in VN verband te steunen.

De unilaterale stappen van de PA zijn in strijd met de Oslo Akkoorden en een poging om vredesonderhandelingen met Israel te omzeilen door via de Verenigde Naties hun eisen ingewilligd te krijgen zonder zelf concessies te hoeven doen. Ze zullen daarom niet tot vrede leiden. Nu al steunt de VN via allerlei organen teveel eenzijdig de Palestijnse positie, en gaat daarbij soms zelfs in tegen de tweestatenoplossing.

4. Er moet met alle partijen, dus ook met Hamas worden gepraat, en Israel moet onder druk worden gezet om ook met Hamas te praten.

Hamas is niet bereid tot een vredesakkoord, het erkennen van Israel of het opgeven van terreur en aanslagen op burgers, zoals men keer op keer in duidelijke bewoordingen laat weten. Met Hamas zou pas gepraat kunnen worden als het voldoet aan de drie eisen van het Midden-Oosten Kwartet: een einde aan het geweld, erkenning van Israel en acceptatie van de akkoorden die gesloten zijn tussen de PLO en Israel. Tot dan valt er weinig te praten, en leiden contacten met Hamas alleen maar tot het legitimeren van deze terreurgroep, waardoor haar positie wordt versterkt tegenover de gematigder groeperingen.

5. Nederland moet Jeruzalem erkennen als hoofdstad van Israel, en er ook zijn ambassade vestigen.

Ook als Oost-Jeruzalem in het kader van een vredesakkoord verdeeld moet worden, is het duidelijk dat West-Jeruzalem bij Israel hoort en zal blijven. Jeruzalem is sinds 1949 door de Israelische regering als hoofdstad aangewezen, en dat dient internationaal erkend te worden. Er is dan ook niets op tegen hier de ambassade te vestigen. Wel zien de drie partijen die hier voorstander van zijn Jeruzalem als 'ondeelbare' hoofdstad van Israel. Daar zijn wij het niet noodzakelijk mee eens. Als de strijdende partijen het onderling eens kunnen worden over een werkbare deling tussen het overwegend Arabisch en het overwegend Joods bevolkte deel, of over een gemeenschappelijk beheer van de oude stad en heiligdommen, dan kunnen wij ons daar goed in vinden.

6. De Palestijnse vluchtelingen (en hun miljoenen nakomelingen) kunnen niet terugkeren naar Israel.

Massale 'terugkeer' van Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen naar Israel is in strijd met de beoogde tweestatenoplossing en daarom uitgesloten. Er is in het internationaal recht geen 'recht op terugkeer' voor deze mensen, en voor hen zouden dezelfde criteria en dezelfde definitie moeten gaan gelden die sinds 1948 voor alle vluchtelingen uit andere conflictgebieden ook gelden.

7. Nederland moet Israel internationaal steunen, de relaties intensiveren en desnoods een afwijkend standpunt innemen in Europees verband.

Nederland en Israel hebben van oudsher goede banden, die voor de Joodse staat van belang zijn, mede vanwege haar moeilijke positie in de VN en isolering in de regio. Vanwege de houding en boycot van het Arabische en islamitische blok komt Israel voor een aantal posities niet in aanmerking en wordt vaak eenzijdig en hard veroordeeld in de Algemene Vergadering, de Mensenrechtenraad en andere gremia. Naast de niet gebonden landen zijn ook EU landen steeds kritischer. Nederland dient Israel te steunen wanneer zij eenzijdig wordt bekritiseerd of zelfs gedemoniseerd, in VN verband en ook binnen de EU. Tegelijkertijd is kritiek op het Israelische beleid soms terecht en dient Nederland haar goede betrekkingen met dit land aan te wenden om zaken voor elkaar te krijgen die de vrede bevorderen.

8. Oost Jeruzalem is bezet Palestijns gebied waar Israel geen recht op heeft en niet mag bouwen.

Volgens het VN-delingsplan van 1947 moest heel Jeruzalem en omgeving, waaronder Bethlehem, een aparte status krijgen en onder internationaal bestuur komen. Oost Jeruzalem is dat deel van Jeruzalem dat tijdens de gevechten in 1948 door Jordanië werd bezet en waaruit toen de Joodse bevolking werd verdreven. De gehele oude stad met de Joodse wijk, de Klaagmuur en tientallen synagoges kwam onder Jordaans bestuur en werd verboden gebied voor Joden, evenals de Joodse begraafplaats op de Olijfberg. De meeste synagoges en vele graven werden vernield en de stad werd ge-Arabiseerd. Grote delen van Oost Jeruzalem, waarvan Israel de gemeentegrenzen fors vergrootte na 1967, zijn nu echter overwegend Arabisch en de inwoners voelen zich vaak Palestijns, al geeft een meerderheid te kennen liever in Israel dan in een Palestijnse staat te willen leven. Waar Israel mag bouwen en waar niet en wat de toekomstige status van Oost Jeruzalem zal zijn dient in onderhandelingen te worden geregeld.

9. Nederland moet meer druk uitoefenen op de Palestijnse Autoriteit en andere Palestijnse organisaties om Israel eenduidig te erkennen (als Joodse staat) en te stoppen met het verheerlijken van geweld en terrorisme.

Terwijl de nederzettingen vaak als obstakel worden genoemd en ieder uitbreidingsplan uitgebreid in het nieuws komt, gaat de opruiing in Palestijnse media welhaast ongemerkt aan de meeste journalisten en politici voorbij. De continue verheerlijking van geweld tegen Israelische burgers en het demoniseren van Joden heeft ontegenzeggelijk zijn invloed op de Palestijnse burgers, die in allerhande complotten en de Joodse almacht geloven. Dit staat vrede en een tweestatenoplossing in de weg. Hoewel in Israel ook discriminatie, racisme, en opruijing voorkomen, zijn de Israelische media zeer divers en wordt racisme sterk bekritiseerd en veroordeeld. Tal van kritische organisaties zetten de Palestijnse zaak en Israelisch wangedrag steeds weer op de kaart en krijgen internationaal veel aandacht. Een kritisch geluid aan Palestijnse kant ontbreekt vrijwel geheel. Nederland zou juist dit kritische geluid aan Palestijnse kant moeten bevorderen en antisemitisme en hatespeech fel moeten veroordelen. Bij de projecten die men aan Palestijnse kant steunt moet dit een belangrijk criterium worden.

Zowel Israel als de Palestijnse Autoriteit en de PLO dienen elkaars recht op soevereiniteit en nationale aspiraties te erkennen. Verschillende Israelische regeringen hebben zich voor een tweestatenoplossing en een onafhankelijke Palestijnse staat uitgesproken, al varieerde de overtuiging waarmee dat gebeurde. De PA en PLO hebben beide Israel erkent, maar nadrukkelijk niet als Joodse staat, terwijl ze hun eigen gewenste staat wel als Arabisch en islamitisch definiëren. Ook houden zij vast aan het zogenaamde recht op terugkeer van de vluchtelingen, wat indruist tegen de tweestatenoplossing.

woensdag 5 september 2012

Israel op de stemwijzer (IMO Blog)

 

IMO Blog, 2012

http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000697.html



Naast de Stemwijzer, het Kieskompas en de Stemmentracker (over het gevoerde beleid) zijn er ook nog allemaal alternatieve stemwijzers. Er is een dierenstemwijzer, een reli-stemwijzer, een vredesstemwijzer en vast nog veel meer. De vredesstemwijzer is van IKV Pax Christi en heeft als enige stemwijzer die ik heb gedaan een specifieke vraag over Israel. Ondanks mijn 'helemaal oneens' op de volgende stelling

Nederland moet zich binnen de EU sterk maken voor grotere druk op Israel om te stoppen met het bouwen van illegale nederzettingen in de Palestijnse gebieden.

was mijn uitkomst de SP. Pax Christi gaf bij iedere stelling, heel objectief, een toelichting. Bij deze luidde die:

Israël en de Palestijnen dienen zich, evenals ieder ander, aan de regels van internationaal recht te houden. Israël geniet nu handelsvoordelen bij de EU. IKV Pax Christi pleit ervoor deze handelsvoordelen te gebruiken als drukmiddel op Israël om zich aan het internationaal recht te houden en af te zien van het bouwen van illegale nederzettingen in bezet gebied.

Mijn uitkomst bewijst maar weer eens dat het tegenwoordig onmogelijk is om een rechtvaardigere maatschappij en wereld na te streven zonder Israel onrecht te doen. Als er nog had gestaan: 'Pax Christi pleit ervoor de druk op zowel Israel als de Palestijnen te verhogen zich aan het internationale recht te houden en obstakels voor vrede te verwijderen', waarbij bijvoorbeeld de hate speech en verering van zelfmoordterroristen aan Palestijnse kant werd genoemd als iets dat dient te verdwijnen, dan had ik wellicht met de stelling ingestemd. De nederzettingen bevorderen de vrede niet, maar ik weet ook dat volgens Pax Christi en de hele mikmak aan Israel kritische organisaties ook de oude stad van Jeruzalem met de Klaagmuur en diverse synagoges een illegale nederzetting is die zo snel mogelijk moet worden afgebroken. Het ligt immers over de groene lijn, dus in bezet Palestijns gebied. Bovendien ben ik tegen economische sancties als die niet tegen alle landen waarmee we handelsverdragen hebben (en die dus, in termen van Pax Christi, handelsvoordelen genieten) en die de mensenrechten vaak op nog veel grotere schaal schenden, worden ingezet. Het is immers alleszins begrijpelijk dat dergelijke sancties tegen alleen Israel als zeer onrechtvaardig zullen worden opgevat.

Pax Christi had overigens al een kant en klare tweet voor me klaarliggen:
Ik en @emileroemer zijn het roerend met elkaar eens over vrede&veiligheid. #1 match op de @IKVPaxChristi Vredesstemwijzer goo.gl/fnvbU

Ik heb dat maar niet getweet. 'Roerend eens' is toch niet helemaal de juiste typering voor een match van 80% waarbij ik op een zo cruciaal punt juist het tegenovergestelde vind.

Naast Pax Christi heeft ook EAJG een soort stemwijzer gemaakt, al kun je die niet zelf invullen. Op negen punten worden de verkiezingsprogramma's met elkaar vergeleken en ieder punt wordt door EAJG van commentaar voorzien. Dit commentaar is, vergeleken met de boude beweringen van Hamburger en anderen, opvallend gematigd van toon. Zo pleit men zelfs niet voor opschorting van het associatieverdrag met Israel, waar alle linkse partijen voor zijn, omdat het inconsequent zou zijn om dat dan niet ook te doen met de associatieverdragen met andere landen, en dat laatste zou onze economie en positie teveel schaden. Men stelt daarom het volgende voor:
Er zijn wel andere instrumenten, zoals bijvoorbeeld - maar niet uitsluitend - de jaarlijkse bespreking met Israël in de Associatieraad waarin de EU met meer inzet dan tot heden de mensenrechtensituatie in de door Israël gedomineerde bezette gebieden aan de orde zou kunnen stellen. Politieke partijen zouden de voorhanden zijnde mogelijkheden dienen te inventariseren en vervolgens kunnen aandringen op gebruikmaking daarvan.

Natuurlijk is men evengoed zeer eenzijdig, want de mensenrechtenschendingen door de PA en Hamas blijven onvermeld, laat staan dat men enige druk bepleit om bijvoorbeeld het verheerlijken van geweld tegen Israelische burgers en het demoniseren van Israeli's en Joden door media, imams, politici en anderen in de Palestijnse maatschappij, te stoppen. En natuurlijk pleit men voor praten met Hamas, en wordt de fabel maar weer eens verkondigd dat Hamas heus heel gematigd en redelijk is geworden en zelfs bereid zou zijn tot accepteren van een tweestatenoplossing. Oproepen heel het heilige land te bevrijden en alle Joden te vernietigen worden voor het gemak genegeerd.

Heel Oost Jeruzalem is volgens EAJG bezet Palestijns gebied en het is onredelijk te verwachten dat de Palestijnen Israel erkennen als Joodse staat. Hierover zegt men:
Commentaar Een Ander Joods Geluid: Een Ander Joods Geluid vindt dat onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen in de eerste plaats dienen te gaan over de condities waaronder een volwaardige Palestijnse staat in het leven geroepen kan worden. Eén van de onderhandelingstactieken waarvan de huidige Israëlische regering, onder leiding van Benjamin Netanyahu, zich tegenover de Palestijnen bedient, is om vooraf eisen te formuleren die de agenda voor zulke onderhandelingen belasten met voorwaarden waaraan Palestijnen dienen te voldoen. Een erkenning van Israël als 'Joodse staat' is pas de afgelopen jaren als eis geformuleerd; met deze eis wordt de discussie verlegd.

Vervolgens legt men uit waarom dit voor de Palestijnen onacceptabel is (Arabische minderheid in Israel en het zou het recht op terugkeer van de vluchtelingen uitsluiten). Het getuigt ofwel van grote onwetendheid ofwel een flinke portie chutzpa om juist Israel te beschuldigen van het stellen van voorwaarden vooraf. President Abbas kwam de afgelopen jaren met de ene na de andere voorwaarde voordat er gepraat kon worden. Israel moest eerst een totale bouwstop instellen. Toen er, na de nodige Amerikaanse druk, een gedeeltelijke bouwstop was wilde hij nog steeds niet praten, en kwam pas onder zware Amerikaanse druk kort voor het einde van die bouwstop naar de onderhandelingstafel, om daar meteen aan te kondigen dat de bouwstop verlengd en uitgebreid moest worden voordat er serieus gepraat kon worden. Amerika deed zijn best, er was sprake van een verlenging van drie maanden en een of ander compromis rond Jeruzalem, maar Abbas gaf meteen te kennen dat dat niet voldeed. Later kwamen daar ook nog eisen bij als dat Israel op voorhand moest toezeggen dat de pre-1967 wapenstilstandslijnen de grens zouden worden en dat Israel alle Palestijnse gevangenen moest vrijlaten.

Voor al deze zaken geldt natuurlijk precies wat EAJG hierboven zegt: het is een taktiek die de onderhandelingen bemoeilijkt, zo niet onmogelijk maakt, omdat de ander onmogelijk aan al deze eisen kan voldoen. Het zou de Israelische onderhandelingspositie natuurlijk enorm verzwakken als men van tevoren al zulke cruciale eisen inwilligt, zonder er iets voor terug te krijgen. Wat wel fair is, is dat beide een soort basis verklaring afleggen waarin ze het bestaansrecht en de nationale aspiraties van de ander erkennen en respecteren. Dat helpt het noodzakelijke vertrouwen te kweken voor vruchtbare onderhandelingen. Maar dat is nou net waar EAJG tegen is: de erkenning van Israel als staat waar het Joodse volk zelfbeschikking heeft.

Volgens EAJG moet het vluchtelingenprobleem in de onderhandelingen worden geregeld, en zou erkenning als Joodse staat daarop vooruit lopen. Daarmee zegt men eigenlijk dat de vraag of er in de toekomst nog een staat mag zijn waar de Joden zelfbeschikking hebben, een kwestie van onderhandelingen is. Men weet natuurlijk ook wel dat Israel niet met de eigen opheffing gaat instemmen, en inwilliging van de eis dat de vluchtelingen en hun miljoenen nakomelingen naar Israel kunnen 'terug'keren, komt daar wel op neer. EAJG spreekt zichzelf bovendien tegen, door te beginnen met de stelling dat de tweestatenoplossing de meest duurzame en wenselijke oplossing is van het conflict. Men meldt daarbij meteen dat de nederzettingen die oplossing in de weg staan, maar noemt geen enkel obstakel van Palestijnse kant. Het is me weleens eerder opgevallen dat veel mensen het over een tweestatenoplossing hebben maar dan niet twee staten voor twee volken bedoelen, een Joods Israel naast een Arabisch Palestina (met uiteraard gelijke rechten voor minderheden die in beide landen wonen), maar een Arabisch Palestina en een Israel dat niet Joods mag zijn. Het argument is dan altijd dat dat Joodse karakter discriminatoir is ten opzichte van de Arabische minderheid, dit ondanks het feit dat in Israel minderheden een betere positie (en nagenoeg gelijke rechten) hebben dan in alle Arabische landen. Moedwillig lijkt men ervan uit te gaan dat Joods gelijk staat aan 'Joods religieus' en zelfs 'theocratisch', ondanks het feit dat de Joden zich nadrukkelijk ook als volk definiëren.

Het stuk van EAJG klinkt misschien redelijk en gematigd, maar als je goed leest valt dat helaas vies tegen. Je kunt de standpunten van de verschillende partijen zonder eenzijdig commentaar ook vinden bij het CIDI. Ook op IPI komt nog informatie hierover.

Ratna Pelle
 

Het bloedbad van de Vrolijke Spelen: München 1972

 
Omdat het vandaag precies 40 jaar geleden is, nog 1 keer het verhaal van München 1972.
 
Zie ook:
____________________________________________
 

http://www.sportgeschiedenis.nl/2012/09/04/het-bloedbad-van-de-vrolijke-spelen.aspx

Het bloedbad van de Vrolijke Spelen

Door Micha Peters   4-9-2012 

 

De Olympische Spelen van München veranderden binnen enkele uren van een volksfeest in een bloedbad. Op een vroege septembermorgen in 1972, morgen exact 40 jaar geleden, gijzelden Palestijnse terroristen elf Israëlische sporters en begeleiders. Uiteindelijk kwamen alle gegijzelden om. Na een dag pauze gingen de Spelen gewoon weer door. Sommige Nederlandse sporters gingen vroegtijdig naar huis, maar de meeste atleten besloten om te blijven.

Van 26 augustus tot 5 september deed 's werelds grootste sportevenement in Műnchen zijn koosnaam van Vrolijke Spelen alle eer aan. Na de door nazi's bezoedelde editie van 1936 in Berlijn, boden de Spelen van München de Duitsers een mooie kans om de rest van de wereld te laten zien dat ze ook tot positieve dingen in staat waren. 

Gijzeling

Op 5 september werd het sportfeest echter bruut verstoord, toen vroeg in de ochtend acht Palestijnen van het Jordaanse terreurnetwerk Zwarte September het Israëlische onderkomen in het Olympisch Dorp overvielen. Daarbij werden worstelcoach Mosje Weinberg en gewichtheffer Yosef Romano vermoord. De gijzelnemers eisten onder meer de vrijlating van enkele honderden Palestijnen uit de Israëlische gevangenis. Nadat de minister-president van Israël, Golda Meïr, had aangegeven niet op de eisen van de gijzelnemers in te zullen gaan, restte de Duitse politie niets anders dan een gewapend ingrijpen.

Na een zenuwslopende dag escaleerde de zaak 's nachts volledig. De Duitse politie ging over tot een bevrijdingsactie van de Israëliërs, die compleet mislukte. Mede door blunders van de Duitse politie kwamen uiteindelijk alle gegijzelde Israëliërs om. Ook vijf terroristen en één politieman kwamen om het leven. 

De Spelen weren stopgezet en tijdens een herdenkingsdienst in het Olympisch Stadion verkondigde de voorzitter van het IOC, Avery Brundage: 'The Games must go on'. Wel zouden de Spelen zo sober mogelijk doorgaan. De NOS haakte hierop. Overdag werden alle directe uitzendingen uit München geschrapt. Er werden enkel nog 's avonds samenvattingen van de Spelen uitgezonden. Radiozender Hilversum 3 hield het olympisch nieuws nog wel rechtstreeks bij, maar op een ingehouden toon.


Eigen keuze

Het Nederlandse Olympische Comité (NOC) besloot dat de Nederlandse sporters zelf moesten kiezen of ze wilden blijven of niet. Dit leidde tot heftige reacties in Nederland. Veel Nederlanders begrepen niet dat de Spelen niet werden gestaakt. De postbode kreeg het toen druk, en moest heel wat boze brieven afleveren bij het hoofdkantoor van het NOC. 'Het NOC is nog harder dan het terrorisme', pende een woedende brievenschrijver.

Hele scholen gingen zelfs over tot actie. 'De overgrote meerderheid van de leerlingen van de Openbare LEAO School te Beverwijk, bijeen in vergadering op 6 september 1972', zo opent een telegram aan het NOC. Hierop volgde een uiteenzetting over hoe belachelijk het was dat een sportfestijn gewoon doorging nadat enkele deelnemers waren vermoord. De bezwaren werden gesteund door goedgevulde handtekeninglijsten, zoals die ook vanuit de rest van het land werden verstuurd.

Zes deelnemers besloten uiteindelijk om de Spelen verder voor gezien te houden. Worstelaar Bert Kops was één van hen. Direct na het gijzelingsdrama zei hij: 'Ik heb veertien dagen lang bijna dagelijks met de Israëlisch worstelaars getraind. We waren hele goede vrienden geworden. Vooral met Mark Slavin had ik veel contact. Nu hij dood is, kan ik minder dan een dag na die verschrikkelijke gebeurtenissen niet zo maar de mat op stappen. Het NOC heeft begrip voor mijn standpunt.

Naast Kops verlieten ook de atleten Jos Hermens en Wilma van Gool, de hockeyers Flip van Lidt de Jeude en Paul Litjens en bokscoach Rienus Krűger de Spelen voortijdig.

Wim Ruska blijft


In tegenstelling tot Kops besloot judoka Wim Ruska om in het Olympisch Dorp te blijven. Ruska won twee gouden medailles: één in de categorie zwaargewicht en één in de open klasse. Daarmee was hij de eerste judoka die gedurende één olympische toernooi twee gouden medailles won. Ruska gaf naderhand aan dat hij de moord op de Israëliërs verschrikkelijk vond. De media creëerde volgens hem veel verwarring: 'Het moeilijke voor ons topsporters was dat iedereen zich ermee ging bemoeien. De pers schreef van alles en nog wat en zette je behoorlijk onder druk.'

Over zijn besluit om door te gaan zei hij: 'Ik had me er twaalf jaar lang intensief op voorbereid en dan zeg je niet, "Oké, ik ga naar huis." Er waren enkelen die dat wel deden. Dat kon ik me op zich wel voorstellen, maar aan de andere kant waren het atleten die toch geen kans hadden op een medaille. Dan is het toch iets makkelijker om ermee te kappen.'

Op 11 september kwam er met de sluitingsceremonie, verricht door de aftredende IOC-voorzitter Brundage, een einde aan de Olympische Spelen in München. Het bloedbad leek alweer vergeten, want ondanks alle beloften was het een allesbehalve sobere aangelegenheid.

Dit artikel staat ook in Het Parool van woensdag 25 juli.

 

dinsdag 4 september 2012

Palestijn erkent vergiftiging van Joods gezin

 

Walgelijk, en iets wat je andersom toch niet snel zult tegenkomen. 

 

----------------

 

Palestijn erkent vergiftiging van Joods gezin

http://israeltoday.nl/headlines/9-nederlands/2444-palestijn-erkent-vergiftiging-van-joods-gezin

Zondag, 2 September 2012 19:11 

 

Een Palestijnse Arabier erkende onlangs het vergiftigen van een Joods gezin om hen te doden, alleen omdat hij 'Joden haat'.

De Israëlische rechtbank gaf zondag toestemming voor het publiceren van details van de aanval, die in oktober vorig jaar plaatsvond in de stad Ra'anana in centraal Israël. De verdachte, de 46-jarige Adnan Othman Nasa'ara, was een bouwvakker die eerder wat werk had gedaan in het huis van de slachtoffers.

De familie Lerner dacht eerst dat ze het slachtoffer was van een eenvoudige diefstal, en liet de politie komen. Maar tijdens het gesprek na de inbraak stortten Eyal Lerner en een van de politieagenten in na het drinken van frisdrank uit de keuken.

Eyal's vrouw, Yifat, en hun twee jaar oude kind werden ook ziek. Alle vier werden opgenomen in het ziekenhuis, waar Eyal een week in ernstige toestand in de intensive care verbleef.

Bij een politie-onderzoek bleek later dat het grootste deel van de dranken en het voedsel in de keuken van de Lerner's veel zeer giftige pesticiden bevatten. Onderzoek leverde de namen op van Nasa'ara en twee andere verdachten uit Beit Furik, nabij Nablus. Politie en IDF vonden pesticiden in Nasa'ara's huis.

De politie vertelde aan het Israëlische nieuwsportaal Ynet, dat Nasaara de vergiftiging heeft erkend en zei dat hij dit deed omdat hij 'Joden haat.' Ambtenaren noemen het incident nu 'nationalistisch gemotiveerd', of, met andere woorden, een terroristische aanslag.

De aanval belicht weer twee belangrijke aspecten van het Israëlisch-Palestijnse conflict.

1.      Israël wordt voortdurend bekritiseerd omdat het de vrijheid van verkeer in Judea en Samaria (de 'Westbank') beperkt, vooral omdat het de Palestijnen een gemakkelijke toegang tot de door Israël gecontroleerde gebieden weigert. Maar de meeste beperkingen zijn nieuw, ze zijn pas in de laatste tien jaar ingevoerd wegens toenemend Palestijns geweld. De vergiftiging van de familie Lerner laat zien waarom Israël zo voorzichtig is met toegang tot Joodse gebieden. 

 

2.      Het is steeds belangrijker geworden om de toegang te beperken, omdat de Palestijnse Autoriteit zo volkomen heeft gefaald om zijn bevolking te onderwijzen, om de Joden te zien als buren en partners. In feite heeft de PA het tegenovergestelde gedaan. Tegenwoordig beschouwen veel Palestijnen, zoals Adnan Othman Nasa'ara , het als een nationale en zelfs een religieuze plicht om Joden het leven te ontnemen, ongeacht of het mannen, vrouwen of kinderen zijn.

Ryan Jones

 

Mijn naam is Rachel Levy, Thaler, Levi, Gavish, Charhi, Shabo

 
Onlangs besloot een Israelische rechter dat Rachel Corrie per ongeluk is gedood door een bulldozer toen zij protesteerde tegen de vernieling van Palestijnse huizen in 2003, en hij haar niet gezien kon hebben. Zij was bovendien in verboden militair gebied en nam dus welbewust een risico.

 

Hieronder een eerbetoon aan een aantal andere Rachels, die geheel onschuldig omkwamen bij bloedige zelfmoordaanslagen en heel wat minder aandacht van de media hebben gekregen dan Corrie.  

 

Zie ook: Rachel Corrie kreeg ten onrechte naamsbekendheid 

Video over ‘the forgotten Rachels’: https://www.youtube.com/watch?v=co2X5LKH5n0&feature=player_embedded

 

RP

---------

My Name is Rachel Levy, Thaler, Levi, Gavish, Charhi, Shabo

http://www.honestreporting.com/a/rachels2.htm 

Honest Reporting points out a new play in London called "My Name is Rachel Corrie." It is getting great reviews from the genteel anti-semites of the British press. But for some reason we do not expect to see any plays about the victims of Palestinian terror playing on the West End.

Here, Honest Reporting shows some of the lives of real heroines named Rachel, those who sacrificed their lives to live in a country with their people. Their heroics were that they continued to go to stores and schools and restaurants despite the constant bombings from the Palestinian terrorists who Rachel Corrie supported and who she was a pawn of. They loved Israel, the only place where they can live freely and proudly as Jews without a second thought.

Unlike Rachel Corrie, they didn't want to make headlines; they didn't do public burnings of their own country's flag. They just wanted to live in peace, a goal that Corrie's ISM does not want for Jews. The ISM (and Corrie at the time of her death) were trying to protect terrorists, and didn't lift a finger to protect Jews. This is who Rachel Corrie was.

There are no public squares in Israel named after the bulldozer driver who accidentally killed Corrie. No trading cards with his name, no posters with his picture. But the people who killed these truly innocent Rachels are considered heroes by the Palestinians.

These Rachels do have something in common with Corrie, however:

When these Rachels died, Israel was saddened and the Palestinians celebrated. And when Corrie died, Israel was also saddened and the Palestinians also celebrated - for to them, public relations is worth far, far more than human lives. The play in London, a free advertisement for Palestinian terror, couldn't have happened without Corrie's death, and there is little since the deaths of Americans on the USS Liberty that has made the haters of Jews happier than Rachel Corrie's demise.

My Name is Rachel Levy

Mar 29, 2002 - Rachel Levy, 17, of Jerusalem, was one of two people killed when a female suicide bomber blew herself up in the Kiryat Yovel supermarket in Jerusalem.

On Friday afternoon, Rachel's mother, Avigail, asked her to go to the supermarket to buy some things for the Shabbat meals. A 16-year-old female Palestinian suicide bomber, wearing a belt of explosives around her waist, walked into the supermarket in Jerusalem's Kiryat Hayovel neighborhood Friday afternoon and blew herself up. Haim Smadar, the security guard, prevented the bomber from going deep inside the store. Rachel Levy, who was near the entrance, was killed; 28 people were injured.

Rachel Levy was a senior at the Sieff High School. Fellow pupils from her photography class at school said that she was an excellent pupil, and that an exhibition of Rachel's photographs is being held at her school. "She was a charming girl, allways smiling and pleasant. simply a wonderful person," said a relative. "She loved books, music, and sports," said her mother.

Rachel's cousin, Rafi Levy, was killed in a terrorist shooting attack at a roadblock near Ofra a month ago.

Rachel Levy was buried in Jerusalem. She is survived by her parents, Amos and Avigail, and her two brothers: Guy, 23, and Kobi, 7

My Name is Rachel Thaler

Feb 27, 2002 - Rachel Thaler, 16, of Ginot Shomron died of wounds suffered on February 16 when a suicide bomber blew himself up at a pizzeria in the shopping mall in Karnei Shomron in Samaria, bringing the death toll in the attack to three.

Rachel Thaler had gone on Saturday night to the local Yuvalim Mall in Karnei Shomron with his brother, Lior. Since its opening six months ago, the mall has become a popular meeting place for local youth. Rachel, who suffered a critical head injury in the bombing, never regained consciousness. She died 12 days later. Her family donated her organs for transplant. The condition of Rachel's brother, Lior, 14, who was also seriously injured, has improved greatly.

Ganette Thaler said she had donated her daughter's organs, because she thought it was important that other people benefit from her tragedy, especially during this time of so many terrorist attacks. "I feel that part of my daughter is living in two other people who gained life from her donation. I know that's what my daughter would have wanted," she said.

Rachel was the oldest of the family's three children. Her parents - Ganette, from England, and Michael, from the US - moved to the Ginot Shomron neighborhood five years ago, and were divorced three years later. Michael had moved back to the US, while Ganette remained in Ginot Shomrom with the children.

"It hasn't been easy for her. Not long ago, Ganette discussed the possibility of moving to the US. Rachel came to me and asked me to persuade her mother to remain," Vered Cohen, a family friend and neighbor, said.

Rachel studied at the Ulpana in Dolev. Eliraz Smet, Rachel's guide in the Ulpana, said "She always had a smile on her face. We would aske her to teach us how she always kept the smile, even with what's going on."

Rachel Thaler was buried in Karnei Shomron. She is survived by her parents and two brothers, Lior and Zvi

My Name is Rachel Levi

Feb 14, 2001 - Sgt. Rachel Levi, 19, of Ashkelon, was one of 8 Israelis killed when a Palestinian crashed a bus into a crowded bus stop at Azor junction, south of Tel Aviv. It was the deadliest Palestinian attack on Israelis in four years.

Sergeant Rachel Levi worked on computers in logistics at Tel Hashomer. She had signed to continue her service in the IDF for an additional three years.

She had been dropped off by her father near the Tel Aviv Central Bus Station, about an hour before she was killed. He said: "Adi, my older daughter, told me that the attack occured at a junction where Rachel used to be daily. We called her on her cell phone, but there was no answer. We called her commander, and he said that she had not arrived. We then called the hospital, and they told us that she was not among the injured. We asked about her close friend and neighbor, Sigal Yunsi, and we were told that she was severely injured. I felt weak in the knees. We did not know what was happening. And then the officers came with the bad news."

"The army was her whole life," her mother Henya said. "I don't wish this feeling on any mother, I can't stop shaking."

Rachel left behind her parents and two sisters. She was buried in Ashkelon.

My Name is Rachel Gavish

Mar 28, 2002 - Rachel Gavish, 50, of Elon Moreh was one of four members of the Gavish family killed in Elon Moreh, when a Palestinian terrorist infiltrated the hilltop community near Nablus, burst into their home, and shot them shortly before 9 P.M.

She was killed along with her husband David, her son Avraham, and her father Yitzhak Kanner.

The terrorist continued to shoot from one of the rooms while neighbors and security forces returned fire. Others placed a ladder to allow family members on the top story to escape. The terrorist remained in one of the top-story rooms, until he was shot and killed by security forces.

Rachel Gavish, together with her husband David, were among the founders of the Elon Moreh community. She worked as an educational counselor at the Ariel Regional College and at the Academic College for girls in Elon Moreh.

In Elon Moreh, thousands attended the funerals of Rachel, 50, and David Gavish, 51, their son Avraham, 25, who lives in Kedumim with his wife and was visting the family during the Pessah holiday, and Rachel's father, Yitzhak Kanner.

Rachel Gavish was buried in Elon Moreh alongside her family members. She is survived by her six children: Menashe (23), Yeshurun (2), Avigdor, (19), Tzofia (18), Leah (17), and Assaf (14)

My Name is Rachel Charhi

Apr 4, 2002 - Rachel Charhi, 36, of Bat-Yam, died five days after being critically injured in a suicide bombing in a cafe on the corner of Allenby and Bialik streets in Tel-Aviv on March 30. Some 30 others were injured in the attack. The Fatah Al-Aqsa Martyrs Brigades claimed responsibility.

Rachel and her husband Ben-Zion, who was among the injured, saw the terrorist and tried to escape but did not succeed, reported Rachel's siblings.

Rachel was a secretary at an accounting firm. Her daughter had often suggested she quit her job so as not to have to ride the busses, but Rachel told her not to worry. On the day of the attack, Rachel and Ben-Zion thought to dine in a different cafe but chose My Coffee Shop instead, since it was less crowded.

Rachel was buried in the Yarkon cemetery in Tel-Aviv. She is survived by her husband Benzion, daughter Kinneret 14 and sons Ariel 13 and Barak 7

My Name is Rachel Shabo

June 20, 2002 - Rachel Shabo, 40, of Itamar was murdered along with three of her sons when a terrorist entered their home in Itamar, south of Nablus, and opened fire.

Shortly after 9 on Thursday night, the terrorist infiltrated the settlement, shooting in all directions before bursting into the Shabo home. The terrorist first shot the mother, Rachel (top right), in the back. Then he shot Avishai, 5 (top, second from right), Zvika, 13 (bottom, second from right), and Neria, 16(bottom, third from left), as well as a neighbor, Yosef Twito, who came to their aid. Thirteen-year-old Avia told the doctor who treated her in the hospital that she had heard her mother shout out in pain and then all was quiet.

Boaz Shabo, the father, a printer by profession, was not at home. The older children - Yariv and Atara - were also out, visiting friends.

Rachel grew up in Karnei Shomron and met Boaz, from Moshav Beit Meir near Jerusalem, 20 years ago. The Shabos were among the founders of Itamar 18 years ago and always welcomed newcomers, inviting them to their home for a Shabbat meal. Rachel worked as a secretary in the nearby settlement of Yitzhar until a year ago. Her friends described her as an energetic and affable person.

Only a month earlier, Neria had escaped terrorist shots in his bedroom at the yeshiva high school on Itamar, when three of his friends were killed. His pillow had been hit by bullets. Neria's friends said he had been a genius. Zvika's friends described him as a righteous young man.

Rachel Shabo was buried in Itamar alongside her three sons. She is survived by her husband Boaz, and four of their children - Yariv (17), Atara (15), Avia (13) and Asael (10).

----------------------------------------------------------------------------------
Update: http://www.rafahpundits.com/ seems to think that if none of the victims of Palestinian terror were killed from explosives smuglled in from Gaza, that somehow this list of Rachels is irrelevant. The psychological backflips that terror supporters use is astounding.

More about Rachel Corrie: http://elderofziyon.blogspot.co.il/search?q=Rachel+Corrie

 

ASN-bank wipte Israel-project maar haalt bakzeil

 

Dat de ASN bank bevooroordeeld is tegenover Israel is natuurlijk niet echt nieuws, maar het werd nu wel pijnlijk duidelijk

Zonder enig bewijs werd een project voor een ECO dorp in de Negev van de site gehaald omdat het op 'omstreden gebied', geclaimd door Bedoeienen, zou komen te staan. Dit bleek onjuist, maar de toezeggingen van de initiator maakten geen indruk.

Nadat CIDI de ASN-bank twee brieven met kaarten en rapporten had gestuurd die bewezen dat Bedoeïenen slechts op 4,55% van de Negev een claim hebben gelegd ging de bank in tweede instantie toch overstag. Ook stuurde CIDI een afschrift van een van de brieven naar de Vereniging Nederlandse Banken. Na vijf weken correspondentie mocht de heer Markus zijn project terugzetten op de website, maar dan onder twee voorwaarden: de heer Markus moest nog eens extra duidelijk stellen dat de belangen van de Bedoeïenen met zijn project niet zouden worden geschaad en bovendien moest hij de uiteindelijke locatie voorleggen aan twee mensenrechtenorganisaties. Aan beide eisen kon de heer Markus gemakkelijk voldoen, omdat hij nooit van plan was geweest de belangen van Bedoeienen te schaden. Dus werd het project weer op de site van de ASN toegelaten.  

 

Goed werk van het CIDI. Het project is hierdoor natuurlijk wel wat achterop geraakt en kan daarom nog wel wat extra stemmen gebruiken. Het is een nobel initiatief dat wil laten zien dat een andere levensstijl en energieverbruik mogelijk en nodig zijn. Stem op: http://voordewereldvanmorgen.nl/Projecten/Ecologische_dorpen_wereldwijd__economie__van_genoeg_

 

RP

------------ 

 

ASN-bank wipte Israel-project maar haalt bakzeil

http://www.cidi.nl/Nieuwsberichten/ASN-bank-wipte-Israel-project-maar-haalt-bakzeil.html

MA 03-09-2012 

 

De ASN-bank looft jaarlijks diverse prijzen uit voor projecten die de wereld een beetje vooruit moeten helpen. Dit jaar dingen er twee projecten in Israel mee. Een van de twee, de vestiging van een Ecodorp in de Negevwoestijn, was in eerste aanleg uit de race gegooid, omdat het dorp op 'omstreden gebied' zou komen, maar de ASN haalde bakzeil… 

 

Dat de ASN-bank kritisch is over Israel is geen nieuws. Zo trok de bank zich destijds terug uit het Veolia-project, de lightrailway die in Jeruzalem werd aangelegd, omdat de rail voor een deel door de West Bank gaat en een nederzetting met de hoofdstad verbindt. Hoewel de lightrail inmiddels rijdt en hij veelvuldig wordt gebruikt door duizenden Arabische inwoners van de stad, trok ASN-bank zich in de voorbereidingsfase terug uit het project omdat medewerking volgens de bank een verkeerd signaal zou afgeven.
De ASN-bank profileert zich graag als maatschappelijk bewust. Een van de initiatieven waaruit dat blijkt, is de ASN-Wereldprijs, beter bekend als 'Voor de Wereld van Morgen', een wedstrijd waaraan mensen kunnen meedoen die een idealistisch project willen opzetten. Vorig jaar won het project Palestine Link de publieksprijs en de daaraan verbonden 10.000 euro. Aan Palestine Link is onder anderen de Palestijn Ibrahim el Baz verbonden, die in het verleden in Nederland is veroordeeld voor wapensmokkel.

'Betwist'
Dit jaar verschenen op de site van 'Voor de Wereld van Morgen' twee projecten in Israel. Een project draaide om een ecodorp dat moest verrijzen in de Negev. De tweede deelnemer is Givat Haviva, een kibboets die onderdeel is van de  Zionistische beweging. Givat Haviva diende een lovenswaardig dialoogproject in voor Joodse en Arabische kinderen. Wat gebeurde met het Ecodorp?
Welnu, zonder waarschuwing vooraf werd het ecoproject in de Negev van de site verwijderd, omdat vestiging in de Negevwoestijn 'omstreden' zou zijn. De initiator van het project Ja'acov Markus vroeg de ASN-bank waarom dat zo was en riep de hulp van CIDI in. Ook stuurde hij de ASN een mail waarin hij stelde dat het nooit zijn bedoeling was om een dorp op te zetten op gebied dat door Bedoeienen geclaimd wordt. De ASN-bank antwoordde, zonder het verder aandragen van bewijs, dat de locatie waarop dit project zou verrijzen 'omstreden' is. Het ging volgens de ASN om gebied dat door Bedoeïenen geclaimed wordt. Helemaal zeker wist de ASN-bank dat niet, maar 'better be safe than sorry'.
Een opzienbarend antwoord, omdat
a. de locatie van het project nog in het geheel niet vast stond
b. Een locatie die genoemd werd als eventuele plaats, na onderzoek van CIDI helemaal niet betwist bleek te zijn
en c. de indiener van het project, de heer Markus, duidelijk te kennen had gegeven dat hij het project nooit op betwist gebied zou laten verrijzen en hij het project wilde opzetten met respect voor 'mens en milieu'. Dus ook voor Bedoeïenen, zoals hij de ASN-bank op het hart had gedrukt.

Toch overstag
De ASN-bank bood in eerste instantie alleen excuses aan over de manier waarop het project was verwijderd. Een terecht excuus, want een bank die zegt de mensenrechten hoog in het vaandel te hebben staan, zou toch tenminste voor verwijdering van het ecoproject eerst wederhoor hebben moeten toegepast, of de indiener op de hoogte moeten stellen van het hoe en waarom van de verwijdering. Ook dat is namelijk een recht.

Nadat CIDI de ASN-bank twee brieven met kaarten en rapporten had gestuurd die bewezen dat Bedoeïenen slechts op 4,55% van de Negev een claim hebben gelegd ging de bank in tweede instantie toch overstag. Ook stuurde CIDI een afschrift van een van de brieven naar de Vereniging Nederlandse Banken. Na vijf weken correspondentie mocht de heer Markus zijn project terugzetten op de website, maar dan onder twee voorwaarden: de heer Markus moest nog eens extra duidelijk stellen dat de belangen van de Bedoeïenen met zijn project niet zouden worden geschaad en bovendien moest hij de uiteindelijke locatie voorleggen aan twee mensenrechtenorganisaties. Aan beide eisen kon de heer Markus gemakkelijk voldoen, omdat hij nooit van plan was geweest de belangen van Bedoeienen te schaden. Dus werd het project weer op de site van de ASN toegelaten. In zijn categorie neemt het momenteel de vierde plaats in, ondanks dat mensen vijf weken lang niet op het project hebben kunnen stemmen. Dus het zou wel zo aardig zijn om dit interessante ECO project een handje verder te helpen. Het kan nog winnen.
Klik hier om het project te bekijken en te stemmen.