zaterdag 26 november 2011

Progressieve steun voor Israel - David Hirsh (Engage)

 
Engage bestaan al meer dan 5 jaar, en werd opgezet als reactie op een campagne binnen de Britse universitaire onderwijsbond om Israel te boycotten.
 
Waarom progressievelingen een nationalisme steunen blijft een interessante kwestie, gezien het reactionaire imago van nationalisme en de vele beruchte uitwassen ervan. Toch is het niet vreemd: we steunen de onafhankelijkheidsstrijd en de vrijheidsstrijd van vele nationale bewegingen, zoals de Koerden, Tibetanen, Westsaharanen en natuurlijk de vele voormalige koloniën, bij voorkeur als die een links (socialistisch) imago hebben. Het zionistische imago is nogal naar rechts opgeschoven door de bezetting en de rechtse regeringen in Israel sindsdien, wat hen veel linkse steun heeft gekost. Het linkse imago van de PLO houdt echter ook bepaald niet over: Het enige "progressieve" in het PLO handvest is dat het zionisme imperialistisch en racistisch noemt (en nog meer lelijke dingen) en steun vraagt aan de progressieve bewegingen in de wereld in de strijd daartegen. (Dat was voor de bezetting van 1967!) In de eerste grondwet van de PA (2003) wordt de islam als staatsgodsdienst en de sharia als bron voor wetgeving genoemd. Desondanks steunen de meesten binnen links ook de nationale strijd van de Palestijnen om hun lot in eigen hand te nemen, maar dat mag niet ten koste gaan van de veiligheid en rechten van de Israelische Joden om hun lot in eigen hand te nemen en te houden.
 
Ik ben op zich ook niet vies van natiestaten. Ondanks utopische idealen van internationale solidariteit en een democratische, solidaire wereldgemeenschap zonder wapens en geweld, zijn we daarvan nog ver verwijderd. Op nationaal niveau hebben we een redelijk gebalanceerd democratisch systeem met rechten voor iedereen, sociale en economische zorg voor elkaar en een onderling gevoel van verbondenheid (al zijn deze wat aan het afkalven). Om dit op wereldniveau te bereiken is een mooi ideaal, maar vergt nog een heel lange weg. Tot dan moeten we de nationale verworvenheden koesteren en beschermen.
 
Hirsch duikt hieronder vooral de geschiedenis in. De laatste alinea klinkt erg somber, maar zover zal het toch niet komen? Zoals bij elke staat, zou het feitelijke bestaan van Israel voldoende moeten zijn. Kritiek mag uiteraard, maar de onverholen haatcampagnes door Arabieren, moslims en "antizionisten" moeten eindelijk stoppen. De Joden hebben een staat, deal with it.
 
Wouter
_______________
 
 
What is the progressive case for Israel?
http://elderofziyon.blogspot.com/2011/11/what-is-progressive-case-for-israel.html
 
An avowedly left-wing and pro-Israel organization in Great Britain, Engage, was set up to counter anti-Israel boycotts. Its website has some interesting articles.

Here's part of one recent article by its founder, David Hirsh:
What is the progressive case for Israel? Why should a nation state need somebody to make its case? What is the progressive case for France or for Poland? Before the French Revolution, the question of France was still open. Was Marseille to be part of the same Republic as Brittany? When there was a political movement for the foundation of France, then there was a case for and also a case against France. When Poland was half engulfed by the Soviet Union and half by the Third Reich, there was a progressive case for Poland. But today, thankfully, Poland exists. It doesn't need a 'case'.

There are reasons to be ambivalent about nationalism. Nationalist movements have often stood up against forces which threaten human freedom. Nationalism offers us a way of visualising ourselves as part of a community in which we look after each other. But being part of something also means defining others as not being part of it, as being excluded from it. The left should fight for freedom with the nationalists but we should also remember the dangers of nationalism. Like John Lennon, we should imagine a world where people no longer feel the need to protect themselves against external threat, but until it exists, it is wise for communities to retain the possibility of self-defence.

Progressives in France or Poland might hope to dissolve their states into the European Union, or into a global community. In that sense there is still a possible case to be made for Poland or for France. But nobody thinks that either has to justify their existences to anybody outside. Not even Germany after the crimes of the Second World War had to justify its existence.

...But as the Holocaust had defeated the Socialists and the Bundists, so these other criticisms were answered, not by argument or reason but by huge, irreversible events in the material world; in this case by the UN decision to found Israel and by the defence of the new state against the invading armies of neighbouring states which tried to push the Jews out. The Jews, armed by Stalin via Czechoslovakia, in violation of a British and American arms embargo, were not pushed out. About 700,000 Palestinian Arabs left, fled or were forced out during the war and were not allowed back by the new state of Israel. For them this was truly a catastrophe but the Israel/Palestine conflict was never inevitable. It was the result of successive defeats for progressive forces within both nations. It is still not inevitable. Neither could the fact of the conflict possibly de-legitimise a nation. Nations exist and do not require legitimacy.

Isaac Deutcher, Trotsky's biographer, who had been a Socialist anti-Zionist before the Holocaust, wrote the following in 1954:

I have, of course, long since abandoned my anti-Zionism, which was based on a confidence in the European labour movement, or, more broadly, in European society and civilization, which that society and civilization have not justified. If, instead of arguing against Zionism in the 1920s and 1930s I had urged European Jews to go to Palestine, I might have helped to save some of the lives that were later extinguished in Hitler's gas chambers.

Deutscher was not embracing Zionism as an ideology, he was recognising that the debate was over. Israel now existed in the material world and no longer just in the imagination. Antisemitism treats 'the Jews' as an idea rather than as a collectivity of actual human beings; an idea which can be opposed was transformed into a people which could be eliminated. To think of Israel as an idea or as a political movement rather than as a nation state makes it possible to think of eliminating it too.

Israel needs to find the peace with its neighbours, amongst whom hostile and antisemitic movements have significant influence. It needs to continue to fulfil contradictory requirements, as a democratic state for both its Jewish and non-Jewish citizens, but also as a Jewish state, guaranteeing the rights of Jews in particular. There is nothing unusual about a social institution finding pragmatic and difficult ways to fulfil contradictory requirements.

But what if it turns out that Zionism's promise to build a 'normal' nation state was utopian. Perhaps the poison of the Holocaust is not yet spent. Maybe Israel is, as Detuscher thought, a precarious life-raft state, floating in a hostile sea and before a careless world. Perhaps the pressure on Israel from outside, and the unique circumstances of its foundation are creating too many agonising internal contradictions and fault-lines. Whereas people used to tell the Jews of Europe to go home to Palestine, now they tell the Jews of Israel to go home to Europe. Whereas 'the Jews' were thought to be central to the workings of capitalism, today Israel is said to be the keystone of imperialism. If the Palestinians have come to symbolise the victims of 'the West' then 'the Jews' are again cast in the symbolic imagination as the villains of the world. Perhaps Israel is precarious and perhaps we have not yet seen the final Act of the tragedy of the Jews. And if it comes to pass, there will be those watching who will still be capable of saying, with faux sadness, that 'the Jews' brought this upon themselves.

(h/t D)
 
 

VVD wil opheldering over wie Palestijnse vluchteling is

 

Er zijn zoveel Palestijnse vluchtelingen, omdat alleen voor de Palestijnen een ruimere definitie wordt gehanteerd waarbij alle nakomelingen automatisch ook vluchteling zijn, ook als zij elders staatsburger zijn. Door deze definitie, en doordat de UNRWA, die speciaal voor de Palestijnse vluchtelingen is opgericht, een ander mandaat heeft dan de UNHCR en zich niet richt op herhuisvesting van de vluchtelingen, zijn er nu zo'n 5 miljoen 'vluchtelingen' en is dit een van de grootste problemen van het conflict. Het is goed dat de VVD hier aandacht voor vraagt, en het is jammer dat de linkse partijen zich in dit soort zaken zo kritiekloos opstellen. Het zogenaamde 'recht op terugkeer' van al deze vluchtelingen dat de Palestijnen eisen, is overigens niet verankerd in het internationale recht zoals je hier kunt lezen.

 

RP

--------- 

  

VVD wil opheldering over wie Palestijnse vluchteling is

DO 24-11-2011 

http://www.cidi.nl/Nieuwsberichten/Waarom-uitzondering-voor-Palestijnse-vluchtelingen-vraagt-Israel.html 

 

De VVD is "bezorgd" over het voortduren van het Palestijnse vluchtelingenvraagstuk door de selectieve criteria die de VN toepast voor het begrip vluchteling. De UNRWA (de VN organisatie die zich uitsluitend met de Palestijnse vluchtelingen bezighoudt) hanteert een veel ruimere definitie dan alle andere VN organisaties. VVD woordvoerder Han ten Broeke stelde deze kwestie aan de orde tijdens het begrotingsbehandelingdebat van Buitenlandse Zaken. 

 

Minister Uri Rosenthal beloofde ten Broeke een brief te schrijven aan de Kamer waarin hij het regeringstandpunt zal toelichten. Die brief wordt spoedig verwacht.

 

De definitie van de VN Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen (UNHCR) is dat de vluchtelingen status "persoonlijk" is "en niet kan worden doorgegeven". Deze definitie geldt voor alle vluchtelingen op aarde, behalve voor de Palestijnen. De Palestijnen vormen het exclusieve mandaat van UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East), opgericht in 1949.  

 

De UNRWA houdt zich bezig met Arabieren die in Palestina leefden tussen juni 1946 en mei 1948, maar ook met hun nakomelingen. Daardoor hanteren de VN twee verschillende definities van 'vluchtelingen': één voor Palestijnen en één voor de rest van de wereld. 

 

Volgens UNRWA zijn er daarom ongeveer 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen, terwijl dit onder de normale VN definitie hooguit 250 duizend zouden zijn.

 

Formeel gesproken houden de Palestijnen – inclusief de Palestijnse Autoriteit – tot heden vol dat het conflict met Israel niet opgelost kan worden zonder de terugkeer van alle Palestijnse vluchtelingen – een scenario dat, onder de huidige UNRWA definitie, het einde van de Joodse staat zou betekenen. De vluchtelingenkwestie is een van de twee meest ingewikkelde geschilpunten in de Israelisch-Palestijnse dialoog, samen met Jeruzalem.

 

UNRWA's budget voor 2011 was $1.23 miljard. De grootste financiers zijn de VS ($268 miljoen in 2009) en de Europese Commissie ($232 miljoen). Nederland is een van UNRWA's belangrijkste geldschieters, met circa $40 miljoen per jaar. Canada is vorig jaar gestopt met zijn financiering van circa 1 miljoen per jaar.

 

Vorige week kaartte de afgevaardigde van de Ha'atzmaut partij, Einat Wilf, deze kwestie ook in de Knesset aan. Zij meent dat de opgerekte definitie van het begrip "vluchteling" door UNRWA" de onbuigzaamheid van de Palestijnen bevordert en het vredesproces ondermijnt. Wilf (41) is oud-medewerkster van President Shimon Peres.

 

De man achter de ruil van Shalit tegen 1000 Palestijnen

 
Een 'exclusief' (hij heeft tientallen, zoniet honderen exclusieve interviews gegeven de afgelopen maand) interview met vredesactivist Gershon Baskin, die we onder meer kennen als voorman van het IPCRI, als criticus van het Museum of Tolerance en als (vredes-)columnist bij de Jerusalem Post, en meermaals als bemiddellaar tussen Israel en Arabische partijen.
 
Onderstaande gaat vooral over de onderhandelingen rond Shalit. Baskin is verder een ras-optimist (evenals Uri Avnery) wat de mogelijkheden en kansen voor vrede met de Palestijnen betreft, en vindt dat er ook met Hamas onderhandeld moet worden. Zonder zijn onderhandelingen met Hamasmensen was Shalit waarschijnlijk niet vrijgekomen, maar de erkenning van Israel en vrede sluiten daarmee zijn voor Hamas geen optie, en nooit geweest. Naast de radikale islam is dat hun bestaansgrond.
 
Ook over de PA lijkt hij wat al te optimistisch op dit gebied, met de stelling dat (ministers van) beide partijen elkaar vooral beter moeten leren kennen en vertrouwen in elkaar moeten opbouwen, dan zou 'alles mogelijk' zijn. Hij lijkt zijn benaderingswijze een unieke vondst te vinden, maar volgens mij hebben in het verleden tal van onderhandelaars deze contacten en vertrouwensbasis opgebouwd, en is dat toch onvoldoende gebleken om de meningsverschillen te overbruggen. Met Arafat was dit sowieso kansloos, maar onder Abbas en zijn er lange gesprekken en onderhandelingen met de regering Olmert en Tzipi Livni geweest. Zijn ze gewoon te vroeg ter zake gekomen? Ministers en regeringsleiders hebben doorgaans niet de tijd om maandenlang thee te drinken met elkaar, zeker niet in een democratie waar een kabinet maar een paar jaar meegaat.
 
Wouter
____________
 

De man achter de ruil

http://www.niw.nl/de-man-achter-de-ruil/

Door Redactie 

 

In een exclusief interview met het NIW (door Joanne Nihom) pleit Gershon Baskin voor leiderschap binnen de Israëlische regering. Baskin is niet de eerste de beste; hij was dé onderhandelaar met Hamas, een contact dat uiteindelijk resulteerde in de roemruchte Shalitruil. In zijn kantoor gaat de telefoon voortdurend: een relatie uit Gaza, het kantoor van Bibi Netanyahu, maar ook een uitnodiging voor een lezing ergens in Europa. Sinds de vrijlating van Gilad Shalit is Gershon Baskin een bekende persoon.
Daar waar de officials faalden, lukte het hem contact te krijgen en te houden met Hamas en speelde hij achter de schermen jarenlang een belangrijke rol bij de onderhandelingen. Het resultaat is inmiddels bekend: Shalit werd uitgeleverd tegen 1027 gevangen Palestijnen. Baskin, oprichter en mededirecteur van het IPCRI (the Israel Palestine Center for Research and Information) heeft daarnaast een wekelijks radioprogramma op 'All for Peace' radio en is een vaste columnist (op dinsdag) van de Jerusalem Post. 

 

Gebrek aan leiderschap
Het IPCRI, door Baskin opgericht in 1988, is een Israëlisch/Palestijnse denktank die streeft naar een oplossing voor het Midden- Oostenconflict met als uitgangspunt twee staten voor twee volken. Baskin: „Het is een territoriaal geschil en gaat over land: ik vind dat dit stuk van mij is en jij vindt dat het van jou is. Beide partijen zijn niet echt bereid iets op te geven. De Palestijnen houden vast aan het recht op terugkeer. Israël houdt vast aan Jeruzalem als ongedeelde hoofdstad van Israël. De plannen tot een oplossing liggen klaar en kunnen zo uitgevoerd worden, maar de stap om tot een daadwerkelijke beslissing te komen is nog altijd niet genomen, want het ontbreekt beide kanten aan echt leiderschap en durf. Bibi Netanyahu heeft met de vrijlating van Shalit laten zien dat hij wel degelijk zo'n leider kan zijn en ook in staat is onmogelijke beslissingen te nemen. Hij heeft zijn gevoel boven zijn ego geplaatst, ook nu dat betekende dat met terroristen moest worden onderhandeld. Dat was een enorme stap. Als Netanyahu een verandering in het Midden- Oosten zou willen, kan hij vandaag precies dezelfde stap maken naar vrede." 

 

Recht van bestaan
Zes jaar geleden ontmoette Baskin, tijdens een conferentie in Caïro, professor M., lid van Hamas en hoogleraar economie aan de universiteit van Gaza. „M. had nog nooit een Israëli ontmoet en was speciaal daarvoor naar de conferentie gekomen. Hamas was net aan de macht en M. wilde begrijpen waar de vijandigheid ten opzichte van Israël vandaan kwam. Ik had nog nooit met een Hamas-lid gesproken. Tijdens die conferentie spraken we urenlang met elkaar. Ik zei hem dat ik me in ontmoetingen met Arabieren altijd aan twee principes houd: ik ben bereid om met iedereen te praten, maar ik zal nooit in discussie gaan over mijn recht van bestaan. Het klikte tussen ons en we besloten contact te houden," aldus Baskin.
Drie dagen nadat Shalit werd ontvoerd nam M. contact op met Baskin. „Hij zei: 'Gershon, we worden gebombardeerd, we zitten zonder elektriciteit en water, mijn kinderen zijn doodsbang en onze levens zijn in gevaar, we moeten iets doen.' Ik zei hem dat ik bereid was om te bemiddelen. M. nam contact op met het kantoor van de Hamas-leiding, Ismail Haniyeh, en binnen een half uur werd ik teruggebeld met de mededeling dat dr. Ghazi Hamad, woordvoerder van de Hamas regering, was benoemd om als liaison te fungeren tussen mij en Haniyehs kantoor. Vanaf dat moment zijn Hamad en ik continu in contact met elkaar geweest om een deal tot stand te brengen," aldus Baskin. 

 

Strategie
„We hadden vrijwel dagelijks contact. Elkaar leren vertrouwen was een cruciaal punt. Keer op keer legde ik hem uit dat de Israëlische regering niet bereid was om concessies te doen. Ook Hamas kende zijn beperkingen. Daardoor moesten we samen leren nadenken en naar oplossingen zoeken." In het begin maakte Baskin gebruik van zijn vriendschap met Dana Olmert, de dochter van de toenmalige Israëlische premier. Hij gaf haar berichten van Hamas door, die zij doorspeelde aan haar vader. Baskin: „Maar Olmert wilde van niets weten. Hij zei: 'Wij onderhandelen niet met terroristen en bemoei je niet met onze strategie.'"
Jaren gingen voorbij zonder enig resultaat, maar Baskin hield het contact warm en zorgde via Hamas voor levenstekens als brieven van Gilad. Pas toen Netanyahu afgelopen april David Meidan benoemde als speciale afgezant voor de onderhandelingen vond er een verandering plaats. Via via zocht Baskin contact met Meidan. „Hij was wantrouwend. Pas toen hij zich realiseerde dat ik wel degelijk betrouwbare contacten had met Hamas en dit ook was bevestigd door Shin Bet (Israëlische veiligheidsdienst) werd ik intermediair tussen Hamas-officials en Meidan. Bij onze eerste ontmoeting vertelde Meidan mij dat Netanyahu hem had gezegd: 'Je kent mij, ik ben in principe tegen een deal, tegen onderhandelingen met terroristen en tegen het vrijlaten van terroristen uit onze gevangenissen. Maar we hebben geen ander keuze als we Shalit naar huis willen brengen.' Toen begreep ik dat we eindelijk op de goede weg waren." 

 

Bemiddeling
Die boodschap moest Baskin toen aan Hamad duidelijk maken. „Het moeilijkste was hem ervan overtuigen dat geen Israëlische premier zo ver zou gaan als Netanyahu. Cruciaal waren de namen van vijf Palestijnen die Israël absoluut niet zou vrijlaten. Uiteindelijk accepteerde Hamas in een document getekend op 14 juli de vrijlating van gevangenen die niet direct verantwoordelijk waren voor moordaanslagen in Israël. Ook Meidan besefte dat dit een serieuze doorbraak was en vroeg Egyptische officials om bij de uitvoering te bemiddelen." Het resultaat is bekend, Shalit werd vrijgelaten. Baskin: „Netanyahu heeft een ongekende stap gezet toen hij tegen alle verwachtingen in besloot Shalit naar huis te halen. Maar zonder Meidan, een briljant strateeg die besluitvaardigheid toonde en een wil om anders te denken, en zonder Hamad met zijn moed en betrokkenheid, was het nooit tot stand gekomen."
Baskin is van plan om een boek te schrijven over zijn ervaringen van de afgelopen vijf jaar. „Mijn belangrijkste conclusie is dat de deal uiteindelijk plaatsvond omdat de premier van Israël besloot dat de tijd rijp was. We zouden allemaal, ik ook, liever zo'n briljante actie als in Entebbe hebben gezien maar dat was niet mogelijk." Het werk is voor Baskin niet afgelopen. „Ik blijf uiteraard betrokken. Een paar weken geleden, toen het geweld vlak na de vrijlating van Shalit opnieuw escaleerde, heb ik mee onderhandeld om een nieuwe oorlog te voorkomen en hebben we uiteindelijk een staakt het vuren bereikt." 

 

Het onmogelijke mogelijk
Over de toekomst is hij wel en niet optimistisch. „Het feit dat deze deal is bereikt wil zeggen dat het onmogelijke mogelijk is. Maar daar is wel een basis voor nodig. In tegenstelling tot onze premier geloof ik dat elk mens in de kern goed is. Netanyahu is wantrouwig en denkt dat iedereen tegen Israël is. Zo wil ik niet denken, want daar bereik je niets mee. Kijk alleen al naar wat er onlangs in de vergadering van de VN gebeurde. De toespraken van zowel Abu Mazen als Netanyahu waren gericht tot hun eigen volk, maar niet tot elkaar. Wat bij beide staatslieden ontbrak waren de woorden 'Ik weet dat jij ook vrede wil, laten we samen om de tafel gaan zitten.' Beide partijen denken van de ander dat die niet echt vrede wil en daarom neemt niemand verantwoordelijkheid." „Tien jaar geleden heb ik een artikel geschreven met een actieplan voor vrede. Kort samengevat: de premier van Israël (dat was toen Sharon) geeft vandaag opdracht aan zijn ministers contact op te nemen met hun Arabische/Palestijnse collegae om bij elkaar te gaan zitten, elkaar te leren kennen en te gaan praten over samenwerking. Dat is het enige programmapunt voor de komende periode. Ik ben ervan overtuigd dat het zou werken. Ik ontken niet dat er nog veel obstakels te nemen zijn, maar als de basis van vertrouwen er is, dan is alles mogelijk. Netanyahu heeft de stap durven nemen wat betreft Shalit. Misschien moet de politieke situatie zo slecht worden dat hij gaat begrijpen dat ook voor vrede een moedige stap nodig is. Hij is de enige die ervoor kan zorgen. Niet iemand uit de linkse hoek, niet iemand uit het centrum. Tachtig procent van de bevolking steunt de huidige regering. Hamad en ik zijn het nagenoeg over alle politieke onderwerpen oneens. Maar we delen dezelfde waarden en normen en onze toewijding om tot een vrede te komen. Als wij er samen uit kunnen komen, dan moet het Netanyahu en de Palestijnse leiding ook lukken."

 

 

vrijdag 25 november 2011

UNESCO wakkert conflict aan over heilige plaats Hebron

 
Israelisch bestuur is de beste, en zelfs de enige waarborg dat alle religies de hun heilige plaatsen in Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever kunnen bezoeken en er bidden. Dat kon niet onder Brits en niet onder Jordaans bestuur, en van de PA is dat ook niet te verwachten. De kleine maar radikale Joods-Israelische enclave in Hebron is echter een moeilijk probleem, want zij, en de voor haar veiligheid noodzakelijke controle door de IDF, trekt een zware wissel op het Palestijnse doen en laten in het centrum van de oude stad.
 
Als de UNESCO diverse heilige plaatsen op de Werelderfgoedlijst zou zetten, zou de diplomatieke oplossing hiervoor zijn een gedeeld beheer voor te staan, maar daarvoor is de UNESCO helaas teveel een speelbal van politieke belangen van de lidstaten.
 
Wouter
________________
 

 
UNESCO Fueling Cultural Conflict Over Hebron Holy Site

http://www.huffingtonpost.com/anav-silverman/unesco-fueling-cultural-c_b_1104733.html

Posted: 11/22/11 10:53 AM ET

 

It is a clear blue and busy day in the holy city of Hebron. A small crowd of press gathers around Israeli Minister Yuli Edelstein outside the Tomb of Patriarchs. A Bar Mitzvah celebration is taking place and a procession of musicians lead the Israeli family whose son is celebrating his coming of age to the world's most ancient Jewish site. Meanwhile, a group of Mennonite Christians from North Carolina make their way up the steps to the tombs, while a local Palestinian tour guide leads a group of Germans to a tourist shop selling hand-made pottery nearby. 

 

Beyond the rather picturesque scene in Hebron today, conflict rears its head elsewhere. Now that the Palestinians have been accepted as UNESCO's 195th member in late October, they can now apply for World Heritage classification for cultural sites they deem exclusively theirs. Such sites would be protected by the UN and could receive funding from UNESCO for restoration.

The Israeli minister's visit last Monday came in light of Palestinian attempts to persuade UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization) to declare the Cave of Patriarchs as a World Heritage Site belonging to Palestinians only.

Also known as Ma'arat HaMachpela in Hebrew and the Ibrahim Mosque in Arabic, Edelstein declared that Israel "was now more motivated than ever to show that the connection of the Jewish people to the site goes back thousands of years ago."

The cave houses the tombs of the patriarchs and matriarchs of the Jewish people; Abraham, Isaac, Jacob, Sarah, Rebecca and Leah. According to the Bible's Book of Genesis, Chapter 23, Abraham purchased the cave and the adjoining field from Ephron the Hittite, to bury his wife Sarah there.

This past weekend marked the anniversary of Sarah's death as recorded in the Biblical portion read in synagogues across the world. Over 20,000 Jews from Israel and abroad, visited Hebron to pay homage to the first matriarch of the Jewish people.

UNESCO has worked tirelessly to undermine Israel's cultural and historical connection to holy sites. In November 2010, the agency classified Rachel's Tomb, the third holiest site in Judaism as a mosque, Bilal bin Rabah Mosque, "an integral part of the occupied Palestinian territories." A study of Palestinian Authority school textbooks in 2008, however found that the site was never referred to as such, and instead was known at the "Dome of Rachel," until 2001, when the term, Bilal bin Rabah Mosque suddenly emerged in new educational textbooks. 

 

According to the Palestinian Minister of Tourism Khouloud Daibes Abu Dayyeh, in addition to Hebron, the Palestinians are also asking UNESCO to recognize 19 other sites in the Holy Land to be incorporated as Palestinian World Heritage Sites including Jericho and Bethlehem. 

 

Franciscans in charge of Bethlehem's holy places do not want UNESCO to designate Christian shrines in the city as Palestinian World Heritage Sites. Father Pierbattista Pizzaballa told the Italian bishops' news agency, SIR, that the Greek Orthodox and Armenian patriarchates have asked the Palestinian Authority to exclude the Church of the Nativity from the UNESCO application. "The holy places may be used for political reasons...we do not want to be exploited for issues in which the holy places must not be involved," Pizzaballa was quoted as saying.

The Catholic Franciscans fear that UNESCO recognition will make it difficult for the church to run the holy sites because the sites would be under the jurisdiction of UNESCO and would have to abide by the agency's rules.

Meanwhile Edelstein believes that the current Palestinian Authority government is trying to excommunicate Israel from the Jewish site. "They want to wipe out our ties, and any Jewish trace from this area," he said.

Palestinian Authority Chairman Mahmoud Abbas, during his address to the UN General Assembly in September, referred to the entire Holy Land, as the "land of Palestine, the land of the Prophet Muhammad and the birthplace of Jesus."

"We don't want to exclude anyone from holy sites in Israel," Edelstein emphasized. "Under Israeli policy, Christian, Muslim and Jewish sites have always been open to people of all faiths."

For about 700 years, Jews were forbidden to enter the Cave of Patriarchs, following a Muslim Mameluk decree which restricted Jews from praying past the seventh step leading to the entrance. The Mameluks, who capture Hebron following the Byzantines and Crusaders in the 13th century, declared the structure a mosque which non-Muslims could not enter.

During the British mandate, the Jews were still forbidden inside the tombs to pray, although a Jewish presence had always been maintained in the city prior to British rule. When Jordan seized control of the area in 1948 during Israel's War of Independence, the Jordanians forbade the Jews from even living in the city and built an animal pen on the ruins of the ancient Avraham Avinu Synagogue built in the 16th century by the Jewish community. It was only in 1967, after Israel's Six Day War that Jews were allowed into Hebron again.

Following Israeli control of the Tomb of Patriarchs, arrangements were made which enabled both Muslems and Jews to worship and pray in an orderly manner on the basis of mutual respect. The tomb's Isaac and Rebekah Hall, the largest and most important hall to Judaism and Islam, as it contains the Imam's Pulpit (Mimbar) is kept exclusively for Muslim prayers. Jewish services cannot take place in that particular hall except for 10 days during the year.

"Only under Israeli rule can we be sure that this open policy continues," said Edelstein. "We want to continue to ensure that people of all faiths have access to holy sites here in Israel and can worship freely at them."

Walid, the local Palestinian tour guide in Hebron on the day of Edelstein's visit, however thinks differently. "We will have peace here once we get the Jews out of this city," he adamantly declared, as his group of German tourists lingered in the pottery shops a few feet away from the Cave of Patriarchs. 

 

De Israelische moeder die hielp Anwar Sadat naar Israel te krijgen

 
Zonder verder commentaar....
 
____________
 

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/11/israeli-mother-who-helped-bring-sadat.html

 

Yesterday's podcast on the BBC "Witness" series adds an interesting detail to the story of how Sadat decided to go to Israel.

According to the interviewee, Sadat's cameraman who videotaped his original speech where he said he would go to Israel, the process started a number of years earlier.

An Israeli woman, Ruth Liss, wrote a letter to Anwar Sadat's wife Jihan after the 1973 war. As People magazine wrote in 1980:

After the 1973 Yom Kippur War Jihan received a letter from an Israeli mother, Ruth Liss, whose frogman son had been killed placing explosives in an Egyptian harbor. The woman appealed to Mrs. Sadat "as a woman and a mother" to help find her son's body. "Believe me, I was crying," Jihan recalls. "The letter was so human. I too have a son." Impulsively, she asked the minister of defense to search for the body (it was never recovered)—and wrote back to Liss without consulting her husband. "All my friends advised me not to do it," she recalls. "They said I could not write to the enemy and that I would harm my husband politically." Later, after the letter was mailed via France, she told Sadat. He reprimanded her and subsequently, on learning she had answered another letter from an Israeli student, Anwar grumped, "You are making trouble for me."

According to the interview, up until then Israelis were not recognized in Egyptian society except as caricatures, of Golda Meir's big nose and Moshe Dayan's eyepatch. 

In the podcast, the interviewee says that Sadat was furious when Jihan told him she wrote to an Israeli, asking how dare she write to the enemy, but then he saw that the Israeli media were very appreciative towards Jihan's letter. He told his wife that he had never seen such a warm reaction from the Israeli people. "I want to reach the Israeli people as much as you did in two sentences," he is reported to have said. 

So part of the impetus for Sadat's gamble may have been from how Israeli society embraced his wife's contact with a grieving Israeli mother. 

 

 

Recht op terugkeer, maar niet in mijn achtertuin

 
Terugkeren of niet terugkeren, dat is de vraag. Ook voor de Palestijnen op de Westoever. Als Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen massaal naar de Westoever zouden komen, betekent dat een fikse concurrentie op de woon- en arbeidsmarkt, maar men ziet stiekem ook wel in dat het niet zal lukken om ze naar Israel te laten 'terugkeren'.
Toch maar compensatie bieden dan? Al decennia geleden hadden de Arabische gastlanden hen een nieuw thuis kunnen en moeten bieden, in plaats van hen in uitzichtloze getto's op te sluiten.
 
Wouter
___________
 

Headliners: Right of return, but not in my backyard

http://www.jpost.com/Opinion/Columnists/Article.aspx?id=246008

By MARCUS SHEFF 
11/17/2011 21:50 


There might be a serious split within Palestinian society over return to a future Palestinian state.

On a recent afternoon in Nablus, during the Id al-Adha Muslim holiday, a group of Palestinian men sat down to a conversation in an office suite.

As traffic honked and rattled in the streets of this bustling West Bank city, the discussion ranged from the relative popularity of Fatah and Hamas to the man most likely to succeed Mahmoud Abbas as Palestinian president.

Seated around a conference table, the mini-parliament debated the wide-ranging issues facing ordinary Palestinians: the economic gains that have been made in Palestinian society, Abbas’s attempts to bypass negotiations in favor of a unilateral bid at the United Nations, and the new-found sense of peace and security they were enjoying in Nablus.

Nablus is notorious as the former suicide bomber capital of the West Bank, where dozens of attacks on Israeli cities were planned and from where they emanated.

The discussion might have been reflected in dozens of homes and workplaces across the city, but these Palestinians were members of a focus group commissioned by The Israel Project.

The Israel Project has been conducting polling and focus groups in Gaza and the West Bank for two years as part of the Arabic People to People Program.

The research helps to understand thinking in Palestinian society beyond the public slogans voiced by the Palestinian leadership, to better communicate about Israel and to figure out how to get to peace and a better future for both sides. Today, the program has 200,000 friends on its Arabic Facebook page and 30 million postviews.

We already knew that just as in America and elsewhere, the top issue for Palestinians is the economy and jobs, and a high percentage use their PC or mobile phone to browse Facebook for some two to five hours a day. That sounds like an extremely high figure, I know, but we have tested that several times.

The Palestinian leadership continue to insist on “right of return” of Palestinians to Israel (“48” in the Palestinian lexicon), and Israel and the international community stand sideby- side in saying that Palestinians will return to a future Palestinian state. But surprisingly, Palestinians in the West Bank are less than enthusiastic about return to a future state of Palestine.

Today, after having waged a bloody intifada, Palestinians enjoy the fruits of economic peace generated by several years of quiet cooperation between the Israeli government and the Palestinian Authority and by large sums of US and European aid. Fewer roadblocks, easier access have resulted in money and goods flowing through the West Bank. The West Bank national bird is the crane, as dozens dot the skyline of Nablus and other Palestinian cities for high-rise projects.

The city has a new shopping mall, a modern movie theater and thousands of new housing units. Life is beginning to look good, and residents don’t want their new-found prosperity threatened by the sudden influx of refugees, many of them impoverished – and intentionally kept impoverished – from camps in Lebanon, Syria and Jordan.

They argued that there aren’t enough houses – and certainly not enough jobs.

“If they come, they’ll have to bring their own businesses with them,” said one man. Another grudgingly accepted it was the “right” of the refugees to return but displayed little enthusiasm at the prospect.

And one man said, “There might be another solution, maybe compensation by Israel, but they can’t return. They can come visit...”

Why were we so surprised? 

Israelis assume that a future Palestinian “ingathering of the exiles” will be a mirror-image of the daring mass immigration that accompanied the birth of the State of Israel – an aliya in Arabic.

But that assumption says much more about us Israelis than it does about the Palestinians. We have a tendency to view Palestinian aspirations through the lens of our own experience, and this may hinder our ability to understand Palestinian aspirations clearly.

The ingathering of the exiles is deep in the Israeli consciousness, an ideology nurtured over two millennia by Jewish prayer that burst into full bloom with the modern rebirth of Israel.

Jews came back to Israel from Russia following the 1881 May Laws and anti-Jewish pogroms across the Pale of Settlement. They came from Europe as they fled the Nazis, and afterwards those who survived the Holocaust came.

More recently from North Africa and the Middle East fleeing Arab anti-Zionism and later still, from the Soviet Union and Ethiopia. And constantly, from the US, Western Europe and the Southern Hemisphere, inspired by modern Zionism.

Jews from dozens of countries speaking more than 100 languages, but with one thing in common – the commitment of those living in Israel to accept and absorb the next wave of immigration.

But false assumptions based on the projection of our own consciousness and history do not dovetail with Palestinian reality. In Nablus, indications are that there is a an understanding that refugees’ return to Israel is impossible. And there might be a serious split within Palestinian society over return to a future Palestinian state.

This has significant implications for Israel and we need to listen to the Palestinians more closely. 

 

The writer is the executive director of The Israel Project’s Israel office.

 

Yassar Arafat herdacht door Palestijnse TV

 

Vorige week was de jaarlijkse herdenking van de dood van Arafat, die bij velen in het Westen bekend staat als de man die de Palestijnen op de kaart zette en bereid was te onderhandelen met Israel. In Israel staat hij vooral bekend als de man die zelfmoordterrorisme in woord en daad steunde, continu met twee tongen sprak en de Palestijnen ophitste tot geweld, en miljoenen aan donorgeld verkwanselde. Hieronder een video die weinig aan duidelijkheid te wensen overlaat wat betreft de vraag hoe de Palestijnse Autoriteit hem herinnert en welke waarden ze via zijn herdenking wil overdragen. 

 

RP

----------

 

PA Arafat music video extols peace.... Just kidding!

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/11/pa-arafat-music-video-extols-peace-just.html  

 

 

From Palestinian Media Watch:

 

On the recent anniversary of Yasser Arafat's death, official Palestinian Authority TV produced and broadcast a music video praising Arafat.

The lyrics of the song glorify death, describing how "death for the sake of Palestine is good," and how "I have poured the blood of self-sacrifice on your path."

The song honors Arafat as someone who was "friends with the rifle," who "declared the revolution and continued to fight," "did not tire," and "did not give up on the principles."

The music video commemorating Arafat was broadcast daily for a week on PA TV, which is directly under the control of PA Chairman Mahmoud Abbas' office. 

 


Lyrics:

Yasser Arafat - I have written your name in my heart,

I have poured the blood of self-sacrifice on your path.

How can I forget my nation's catastrophe (i.e., establishment of Israel) as I say: Death for the sake of Palestine is good.

 

All the soldiers stood at attention.

They stood at your grave, saluting you

with the weapon of rebellion loaded,

with bullets which flew and greeted you.

 

Yasser and the rifle were friends as testified by [fights in] the trenches and alleys.

The homeland cries out "I'm missing [you]" and the nation speaks and eulogizes you, Yasser. All the soldiers stood at attention.

 

You declared the revolution and continued to fight. No, you did not tire.

You did not give up on the principles. The heavier your burden, the more it strengthened you, Yasser. All the soldiers stood at attention.

 

We swear at your grave, by Allah, not to forget your name and your oath.

We have not abandoned your weapon. Your oath is an obligation which we will carry out, Yasser. All the soldiers stood at attention.

 

donderdag 24 november 2011

Zweden sponsort "Israel Apartheid" brochure

 

De ‘pro-Israel lobby’ wordt er geregeld van beticht veel geld te hebben, de media en de politiek om haar vinger te winden en achter de schermen aan de touwtjes te trekken. Ook beweren antizionisten graag dat Europa Israel steunt en zo het conflict in stand houdt. In feite is het echter precies omgekeerd. Er gaan miljoenen per land naar allerhande anti-Israel activiteiten, vaak via ontwikkelingsorganisaties die met een deel van dat geld anti-Israel activiteiten of organisaties steunen, en soms ook direct zoals in dit geval. Waarom moet een anti-Israel brochure, vol met onjuistheden, worden gesubsidieerd? Waarom moet een brochure over Israel uberhaupt worden gesubsidieerd? Het CIDI krijgt geen cent subsidie, en dat is ook prima. Elder of Ziyon merkt terecht op:

 

Anyone want to offer me $100,000 to write a 32 page booklet with lots of photos? I could deliver it in a month. If I make twelve of them a year I'd clear over a million dollars. And it could be a tax write-off!

And they say the pro-Israel side has money...

Net als ik, wijlen Ami Isseroff en vele anderen die het voor Israel opnemen krijgt hij er geen cent voor, behalve wat advertentie inkomsten. Aan de kwaliteit is dat niet te merken. UCP, Van Agts site en het nieuwe Palestine Link hebben bepaald geen betere informatie dan Mideastweb, Zionism-Israel Information Center, Elder of Ziyon of Israel Palestina Info, wel een geliktere lay-out... 

 

RP

---------

 

Sweden funds anti-Israel brochure

Scandinavian country finances booklet accusing Jewish state of ethnic cleansing, apartheid rule

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4150368,00.html

Itamar Eichner

Published: 

11.20.11, 09:49

Sweden has funded the publication of an anti-Israel booklet titled "Colonialism and Apartheid – the Israeli occupation in Palestine," Yedioth Ahronoth reported Sunday.

 

According to the report, the Swedish government transferred NIS 390,000 (roughly $104,600), under the guise of humanitarian aid, to a Swedish-Palestinian solidarity group for the creation of the ornate 40-page booklet.

 

The brochure's authors accuse Israel of racist legislation, ethnic cleansing, racial segregation, establishing an Apartheid regime in the territories,  and bombing Palestinian civilian homes. Furthermore, the brochure calls for a boycott of the Jewish state. 

 

Israel and the Jewish community in Sweden condemned the measure. Sweden's foreign aid minister joined the criticism.

 

Israel's ambassador to the Scandinavian state, Benny Dagan, has met with members of the parliamentary Sweden-Israel Friendship Association, and urged it to demand the funds allotted towards anti-Israel activity to be cut.

 

---------------------- 

 

Elder of Ziyon voegt hieraan toe:

 

The PDF of the brochure (Swedish) can be seen here. (It is 32 pages long, not 40.)

Anyone want to offer me $100,000 to write a 32 page booklet with lots of photos? I could deliver it in a month. If I make twelve of them a year I'd clear over a million dollars. And it could be a tax write-off!

And they say the pro-Israel side has money...

By the way, the same anti-Israel organization offers lots of anti-Israel materials for Swedish schools, and sends material to every secondary school in Sweden to use.

(h/t Tundra Tabloids)

 

Strijd tegen religieus extremisme en scheiding van seksen in Israel

 
Israel kent 4 soorten scholen die (deels) door de overheid worden gefinancierd: staatsscholen, staats-religieuze scholen, onafhankelijke Haredi scholen en Arabische scholen. Net als hier doen ouders hun kinderen deels naar religieuze scholen omdat die dicht bij huis zijn of omdat ze het belangrijk vinden dat de kinderen een religieuze basiskennis geleerd krijgen. Er zijn echter veel gradaties en vormen van religieus zijn en religieus onderwijs, en (ultra-)orthodoxe ouders willen scholen hun strenge normen opleggen, die niet worden gedeeld door de meerderheid van de andere ouders, zoals het scheiden van jongens en meisjes op school.
 
Een overweldigende meerderheid (zie tweede artikel hieronder) ziet in het algemeen niets in scheiding van seksen, en acht dit in strijd met het jodendom.
 
___________________
 
  

Israeli parents protest growing extremist bent in religious schools

http://www.haaretz.com/jewish-world/israeli-parents-protest-growing-extremist-bent-in-religious-schools-1.396221

Parents of some 400 children are protesting issues such as prohibition against kindergarten girls singing.

By Talila Nesher

Parents of some 400 children in the state religious school system have banded together to protest what they view as the extreme bent the system has taken.

"People are angry over the issue of women [prohibited from] singing in the IDF, but our outcry is over the prohibition against kindergarten girls singing," Ariela Miller, the mother of three children in the Orthodox state school system, told Haaretz.

"Children are habituated to rabbis being the only source of authority, much before educators. No wonder that when they come to crossroads in life, they cannot use their own judgment," Miller said.

Unlike Miller, most of the parents are afraid to reveal their names for fear of a negative impact on their children's schooling. One activist, who works for the Education Ministry, said she was summoned for a talking-to and told to stop her activities against the Education Ministry.

Another mother said that the main extremist influence was coming from organized groups of Orthodox people moving into a community with the purpose of increasing religious observance in that community. "But make no mistake, the Education Ministry is a full partner and is pushing them forward," she said.

Parents are brimming with examples of increasing extremism in state religious schools. One father who has children in Tel Aviv's Moriah school said: "On the last Memorial Day, some of the girls did not sing in the ceremony because 'it is not modest,' and they have already begun talking about the fact that at the end of the year event the fathers won't be able to see the girls perform and that there will even be separate events for boys and girls."

Another father said the school principal has no choice but to accede to the demands of the parents of the ultra-Orthodox group that has moved in, "and if an instruction is not implemented, it comes later from above - from [the Education Ministry's] supervisor."

The father added that when he complained he was told that if he did not like it, he could take his daughter to another school.

A mother from a state religious kindergarten in Kiryat Gat said that when she asked if a date had been set for the class Hanukkah party, the teacher said the event was being organized by the Orthodox residents' group, and that fathers would not be invited because "it is not modest for girls to dance and sing in the presence of the fathers, which would [also] prevent the mothers from dancing."

Classroom hours have also been changed unrecognizably, the father of a child at the Shilo school in Kiryat Ono says. When the parents first received the schedule of classes, it seemed alright, he said. "Only later did we realize that there are sacred studies disguised as secular studies: homeroom, for example, is suddenly being taught by the school rabbi, who certainly doesn't deal with civics, but rather with Jewish law."

The father said his daughter showed him a book that the school had purchased for the children, which he said was "completely ultra-Orthodox." The father said the male figures in the book were depicted with ultra-Orthodox skullcaps and sidelocks and on the page teaching about showing respect to parents "there was only a father, no mother at all."

A project to further classic Israeli literature at the Tomer kindergarten in Ramat Hasharon by subsidizing the purchase of books was scrapped last year, a parent said, after the group of Orthodox people who had moved into the community to further its religious observance said Haim Nahman Bialik and Lea Goldberg were "not modest."

A mother of a child in the Tomer kindergarten said the group of Orthodox residents "impose censorship instead of the Education Ministry" in checking the plays the school was paying for the children to see.

A parent from the Moriah school said: "One fine day they decided to separate the children on the bus: the boys in the front and the girls in the back. Recess is also taken in different yards."

Parents from Kiryat Gat said that on the first day of kindergarten they were given a flyer in which mothers were instructed "to come to the kindergarten in modest dress (skirt or dress, no pants and certainly not without sleeves )."

Before the beginning of the school year at the Morasha school in Petah Tikva, a group of parents petitioned the High Court of Justice over what they perceived as forced gender separation beginning in the first grade. "The High Court ordered the situation to remain as it is until a committee studies the issue," Idit, one of the mothers said. "But the High Court doesn't know that it is being tricked, because last year we were forced to separate them under the assumption that it was for one year, so leaving the situation as it is means continuing the separation."

The Education Ministry responded: "State religious education provides solutions to a variety of communities and the various groups studying in its framework. Discussions are underway to study the matter in all its aspects." 

~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

91% of Jewish religious population: Gender segregation is distortion of Judaism.

http://hiddush.org/article-2285-0-91_of_Jewish_religious_population_Gender_segregation_is_distortion_of_Judaism.aspx

According to a survey by the Smith Institute for Hiddush, 89% of the Jewish public in Israel sees recent controversies over gender segregation in the streets of Mea Shearim and on bus lines as a distortion of Judaism (42%) or extremely unnecessary (47%).

Recent news in Israel has shown extreme escalation in the exclusion of women from the public sphere. Advertisers have been bullied to take women off of their posters for fear of insulting their ultra-Orthodox clientele who believe it to be immodest, streets in ultra-Orthodox areas have been forcibly gender-segregated against the law, and female soldiers' rights have been called into question.

89% of the Jewish public in Israel sees recent controversies over gender segregation in the streets of Mea Shearim and on bus lines as a distortion of Judaism (42%) or extremely unnecessary (47%). Only 11% of the Jewish population believes that gender segregation reflects "authentic Judaism". Interestingly, 91% of the religious population who is not ultra-Orthodox sees this gender segregation as a distortion of Judaism (78%) or extremely unnecessary (13%). 35% of the ultra-Orthodox population also views this degree of segregation negatively.

The objection to this gender segregation is common to voters of all civil parties. 91% of Likud voters view gender segregated bus lines and gender segregated streets in Mea Shearim as a distortion of Judaism (46%) or extremely unnecessary (45%). This is true of 94% of Kadima voters, 95% of Israel Beiteinu voters, and 98% of Labor voters.

These numbers are according to a survey conducted by the Smith Institute for Public Opinion for Hiddush – Freedom of Religion in Israel. The research was conducted in early November 2011 with a sample of 500 people from the adult Jewish population of Israel.

The struggle of the exclusion of women in public spaces is ever-growing. CEO of Hiddush, Rabbi Uri Regev said "This survey clearly shows that there is clear opposition to trying to erase women from public spaces, advertisements, culture and entertainment in Israel. The public sees this as a perversion of Judaism, and does not want to see an extremist, archaic movement backward against the rights of women."

Regev continues "Now that former Mossad Head Efraim HaLevy has declared religious radicalism more dangerous to Israel than Iran, it is time the leaders of the major parties do what the public expects of them and establish a civil government to stop this escalation."

Shahar Ilan, Hiddush's Vice President, speaks out against gender discrimination against pictures of young girls on stickers here

Hiddush CEO Rabbi Uri Regev discusses the battle in Jerusalem to keep women visible here