Waarom de Palestijnen geen eigen staat willen hebben
President Barack Obama zal binnenkort het hol van de leeuw van de Midden-Oosten politiek betreden met dezelfde overtuiging die al zijn voorgangers heeft geleid naar het idee dat de oplossing van het Arabisch-Israëlische conflict te vinden is in de twee-staten-oplossing, die dan spoedig zou leiden tot de oprichting van een Palestijnse staat. De opgedane wijsheid heeft geleerd dat de Palestijnen boven alles een eigen staat willen hebben, maar dat hun vurige wens wordt gefrustreerd door de Israëlische vertragingstactiek, zoals eindeloze discussies over de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, over het Veiligheidshekken, water-rechten en dergelijke meer.
(.......)
Zij zijn de lievelingen geworden van de Verenigde Naties en van de Europese elites: op de Westelijke Jordaanoever bruist het van idealistische buitenlandse jongeren die staan te popelen om hun lichamen tussen Palestijns vlees en Israëlische tanks te wringen, alsmede de vele buitenlandse NGO's die staan te dringen om helende valuta te druppelen over dit met fysieke, psychologische en financiële wonden overdekte lichamen van dit getormenteerde volk. Onmachtig om de Joden militair te verslaan, behalen de Palestijnen de ene morele overwinning na de andere, en deze leiden naar beslissende politieke overwinningen wanneer een verontwaardigde wereld dreigt Israël te sanctioneren en te boycotten.
Maar als zelfstandige staat, zullen de Palestijnen niet langer meer over hun bijzondere uitstraling beschikken als uitverkoren slachtoffers van de wereld, onschuldige landbouwers die lijden onder een zware bezetting. Wanneer de wispelturige wereld haar aandacht keert naar het laatste slachtoffer van de dag, zal er in hun sociale uitkeringen waarschijnlijk fors worden gesneden. Maar ook dan zullen de meer verstandige Palestijnen, die zich nog goed Arafat en zijn roofzuchtige ploeg herinneren, goede redenen vinden om rustig weerstand te bieden aan de onafhankelijkheid.
Zij beseffen dat wanneer zij hun eigen land krijgen, het van buitenaf opgelegde Israëlische bestuur zou vervangen worden door een intern bestuur dat gebaseerd is op onderdrukking van corrupte en/of fanatieke leiders die – via hun oorlogszuchtige facties en Arabische politiek van moord en doodslag – meestal de top van de samenleving hebben bereikt. Tot nu toe hebben we enkel gekeken naar de praktische redenen van de Palestijnen om het hebben van een eigen staat te vermijden. Zij willen hun status van wereldroem niet verliezen noch de middelen die daarmee gepaard gaan, en ze willen ook niet graag dat Hamas hen de sharia-wetgeving zou opdringen, of Arafat's klonen hen zouden beroven tot ze kreupel en blind zijn. Maar het Palestijnse verzet tegen een soevereine Palestijnse staat heeft ook minder rationele maar even dwingende gronden.
(.......)
De weinig toeschietelijke gastheren in de naburige Arabische landen waren niet zo sympathiek als de linksen in Europa: "Jullie Palestijnse hoeren! Jullie hebben jullie land verkocht aan de Joden en zijn dan weg gerend!" De vluchtelingen, die niet enkel zichzelf ten schande hadden gebracht maar tegelijk ook de hele Arabische natie, werden in het algemeen niet aanvaard als de burgers van de Arabische landen waar zij naar toe waren gevlucht. In plaats daarvan werden ze opgesloten in stinkende kampen, waar velen nog tot op vandaag verblijven, als permanente straf en boetedoening voor de schande die zij over de Arabische natie hadden gebracht door de oorlog te verliezen tegen Joden en heidenen.
De calculus van de Schaamte dicteert dat het Palestijnse stigma van een nederlaag alleen kan ongedaan worden gemaakt door een bloedige overwinning op de Joden die hen [die nederlaag] hebben toegebracht. Evenzo, kan de situatie van de Palestijnen niet in de handen worden gelegd ter beoordeling van een bepaalde goedaardige internationale arbiter of door een royale Israëlische regering. Dit zijn mensen die Hamas hebben verkozen tijdens verkiezingen, die de 'overwinningen' vieren van Hezbollah en die in de straat staan te dansen wanneer Israëlische tieners in een pizzeria werden opgeblazen.
De gift van een soevereine staat die niet werd gewonnen door oorlog en strijd, zou de Palestijnse schaamte alleen maar doen toenemen en verergeren. De Israëli's richtten hun staat op uit het hart van Palestina; om de Palestijnen weer aan het dansen te krijgen moeten hun schaamte worden geëxporteerd om een Israëlische schaamte te worden. De Palestijnse staat moet – in een handeling van bloedige vergelding – worden gescheurd uit het hart van Israël. Tot zolang dat niet een verslagen Israël smeekt om genade of beter nog, tot het totaal is vernietigd, is er geen definitieve vrede mogelijk en kan geen enkele staat waarvan de onafhankelijkheid op een andere wijze werd verworven, acceptabel zijn voor de Palestijnen.
Bronnen: Middle East and Terrorism Blog: Why the Palestinians Don't Want a State door David Gutmann van 7 maart 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten